Θεατρο - Οπερα

Να καεί, να καεί;

«Καύση»: Μια παράσταση καθρέφτης της ζωής μας τώρα σε αυτή την πόλη

Είναι η καύση (της πόλης, των γνωστών ιδεολογιών, της παρούσας καθημερινότητας) η λύση για την χρεωκοπημένη Ελλάδα; Το απαραίτητο βήμα για να ξαναγεννηθούμε; Γιατί πάντως οι ζωές μας καίγονται αυτή τη στιγμή κι αυτό είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο συμφωνούν κι οι δύο πλευρές της κατάστασης «Εμφυλιακή Ελλάδα- Γύρος 2ος » στην οποία πρωταγωνιστούμε ο καθείς από το στρατόπεδό του (μνημονιακοί v/s αντι-μνημονιακοί κάπως χονδρικά). Αυτό το νέο ανθρώπινο μωσαϊκό που δημιούργησε η ερεβώδης ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει ο σκηνοθέτης Στράτος Τζίτζης στην καίρια και περιεκτική παράστασή του «Καύση».

Είναι όλοι τους εκεί. Ο «εκπρόσωπος του μίσους» - ο πετροβόλος των πορειών και των διαδηλώσεων. Η φοβισμένη νοικοκυραία που γέννησε και εξέθρεψε τον σημερινό Χρυσαυγίτη. Η εναλλακτική, μορφωμένη, μεσοαστή ψυχολόγος με τα Phd της και με τις φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις να παλεύουν εντός της με τις light αντιδραστικές. Το βολεμένο στέλεχος, με τα αριστερά άλλοθι και επαναστατικό παρελθόν, με τις απεργιούλες και τα όλα του και φυσικά με την ανύπαρκτη ηθική του. Κι η ξένη. Το κορίτσι από το ex ανατολικό μπλοκ που ακολούθησε τον έναν και μοναδικό δρόμο που ένα κορίτσι από το ex ανατολικό μπλοκ ακολουθεί έξω από την χώρα της.

Και στη μέση ο νεκρός- φίλος/ αδερφός/ εραστής. Ο συνδετικός κρίκος αυτών των τόσο διαφορετικών ανθρώπων. Οι οποίοι όμως έχουν ένα αδιαφιλονίκητο κοινό – παλεύουν να βρουν τη θέση τους στη νέα πραγματικότητα. Οι θεωρίες, οι ιδεολογίες, οι στάσεις ζωής τους αναλύονται, συγκλίνουν αλλά κυρίως συγκρούονται μέσα σε ένα σπίτι κάτι συνηθισμένες μέρες (τώρα πια), μέρες που το κέντρο καίγεται και τα δακρυγόνα σκάνε σαν πυροτεχνήματα στην …καθιερωμένη πολεμική ατμόσφαιρα.

- «Πότε συνηθίσαμε αυτή την φράση; Το ‘Καίγεται το κέντρο;’ αναρωτιούνται κάποια στιγμή και μαζί τους κι εμείς.

- «Δεν υπάρχει καμία αγάπη σε αυτό που κάνεις, οι πράξεις σου είναι απόλυτα εγωιστικές» λέει ο πολιτισμένος, νηφάλιος, ορθολογιστής νεο-γιάπης στον πετροβόλο κι εμείς το σκεφτόμαστε. Έτσι είναι.

- «Η τυπική απεργιούλα σου κι ο συνδικαλισμός σου μας ρίχνουν ακόμα χειρότερα στη λάσπη» απαντάει στον ξεπουλημένο πάλαι πότε επαναστάτη ο μαχητής που αρνείται να αποχαιρετίσει όλα του τα όνειρα κι εμείς το σκεφτόμαστε.

Έτσι είναι: Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο. Γκρίζες ζώνες παντού.

Αυτό που βλέπεις στην «Καύση» είναι μια φυσική συνέχεια αυτών που βιώνεις έξω από θέατρο. Σα να μην έχεις φάτσα- κάρτα απέναντι σου τη σκηνή, σαν οι ηθοποιοί να είναι οι φίλοι σου κι η οικογένεια σου. Κείμενο σφιχτό, κινηματογραφικοί ρυθμοί, στακάτοι διάλογοι, ουσιαστικές ερμηνείες- χωρίς υπερβολές και άφθονοι προβληματισμοί πάνω σε αυτό που ζούμε τώρα.

Μου άρεσε πολύ το ότι ο Τζίτζης - οποίος υπογράφει και το κείμενο εκτός από την σκηνοθεσία- μπήκε στα παπούτσια όλων των ηρώων, μου άρεσε που έβαλε στο στόμα τους κι από μια φράση με την οποία συμφώνησα 100% και άλλη μια με την οποία διαφώνησα 100% , που για μια στιγμή με έβαλε με τρόπο χαλαρό κι όχι βαρύγδουπο – η παράσταση άλλωστε είναι μια μαύρη κωμωδία- να δω σφαιρικά τον πόλεμο των απόψεων στον οποίο συμμετέχουμε όλοι καθημερινά μέσα από το timeline μας (το timeline καίγεται-καίγεται). Μου άρεσε που σκεφτόμουν τη ζωή μου την ώρα που έτρεχε η παράσταση, που δεν ξέχασα λεπτό τι με περίμενε έξω μετά το τέλος και μου άρεσε πολύ που μέσα σε αυτές τις κυρίως κοινωνικοπολιτικές σκέψεις που αποτελούν τη δομή του έργου ξεφύτρωσαν και κομμάτια ανθρώπινων σχέσεων- η υποψήφια μαμά που αμφιβάλλει για το νέο της ρόλο, το ζευγάρι με τις σαθρές βάσεις, η φιλία που χάνει τον κοινό της δρόμο.

Με δυο λόγια: μια παράσταση –καθρέφτης της ζωής μας στην ανατολή του νέου χρόνου- ο οποίος προμηνύεται το ίδιο εφιαλτικός με τον προηγούμενο. Το τέλος του έργου δε σου αφήνει κανένα άλλο περιθώριο αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.