Eδώ και 3 χρόνια ήθελα να το ανεβάσω, οπότε, όταν μου το πρότεινε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Νίκος Διαμαντής (είναι έτος Σέξπιρ φέτος, κλείνουν 400 χρόνια από το θάνατό του) συμφώνησα αμέσως. Επιπλέον θεωρώ ιδανικό το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τη χλιδή του, για να ανεβεί Σέξπιρ εκεί.
Με ιντριγκάρει η σκοτεινή και βίαιη ατμόσφαιρα του έργου και πως μέσα σ’ αυτή χωράει και το χιούμορ. Αρχικά ενστερνιζόμουν μια κοινή άποψη που βλέπει σ’ αυτό τον έρωτα μια ρομαντική ιστορία. Μελετώντας όμως και δουλεύοντας πάνω στο έργο συνειδητοποίησα πως δεν είναι ακριβώς έτσι – ο έρωτάς τους είναι μια επαναστατική πράξη. Είναι δύο παιδιά που δεν θέλουν να καταλήξουν φορείς της εξουσίας, να ακολουθήσουν το δρόμο που έχουν επιλέξει οι γονείς τους. Ο έρωτας και ο θάνατός τους είναι τόσο επαναστατικός που διαλύει στην ουσία τις δύο οικογένειες και ό,τι αυτές συμβολίζουν.
Το έργο το τοποθετώ μέσα σ’ ένα περιβάλλον πολύ σκληρό που παραπέμπει στο σήμερα αλλά και στο μετά, όπου δεν επιτρέπεται ούτε ο έρωτας ούτε η επαφή. Θα έλεγα πως εμπνέεται από το περιβάλλον που περιγράφει ο Όργουελ στο βιβλίο του «1984». Ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να αισθανθεί, γιατί αν αισθανθεί διαταράσσεται η ισορροπία της τάξης. Γι’ αυτό το λόγο στην παράστασή μου τόσο ο ηγεμόνας, όσο και οι γονείς της Ιουλιέτας (έχω αφαιρέσει τους γονείς του Ρωμαίου γιατί μ’ ενδιαφέρει περισσότερο η πλευρά του κοριτσιού), παρουσιάζονται είτε μέσω μιας φωνής που έρχεται από ψηλά είτε μέσω προβολής σε οθόνη. Οι γονείς δίνουν εντολές και η Ιουλιέτα πρέπει να πράξει.
Η παράσταση είναι καθαρόαιμο θέατρο, περιέχει όμως και στοιχεία περφόρμανς. Στο έργο ο Ρωμαίος μοιράζεται μεταξύ 7 αγοριών, που παίζουν και τους άλλους ρόλους του έργου, ενώ η Ιουλιέτα μοιράζεται σε δύο κορίτσια. Όλα τα αγόρια του έργου μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά και η μια πλευρά τους είναι αυτή που συμβολίζει ο Ρωμαίος. Στην Ιουλιέτα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η μια Ιουλιέτα είναι πιο κυνική και η άλλη πιο ρομαντική. Επίσης, η μουσική παίζει ενεργό ρόλο και είναι ζωντανή – ο Ρωμαίος αντί να διαβάζει συνθέτει μουσική, παίζοντας πλήκτρα, κιθάρα κ.λπ.
Στο έργο του Σέξπιρη σεξουαλικότητα των παιδιών κρύβεται καλά μέσα στο λόγια. Από τη στιγμή που το μετέφερα στο σήμερα και στο αύριο, επειδή έχουμε να κάνουμε με εφήβους, η σεξουαλικότητα είναι έντονη στην παράσταση – γίνεται ακόμη και αφορμή για bulling. Ο Ρωμαίος μου είναι μανιακός για τον έρωτα. Στο πρώτο μέρος του έργου «πεθαίνει» για τη Ροζαλίνα και στο δεύτερο για την Ιουλιέτα. Ο πρώτος έρωτας δεν είναι πραγματικός γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική επαφή, ενώ ο δεύτερος είναι. Γιατί στην τελική, σε όποια εποχή και να βρισκόμαστε, ο αληθινός έρωτας προϋποθέτει και την εγκεφαλική επαφή, εκτός της οπτικής έλξης. Ο Ρωμαίος χτίζει στα λόγια και την εξυπνάδα της Ιουλιέτας και το αντίθετο. Μιλάνε και καταλαβαίνουν πως ταιριάζουν. Μοιράζονται το ίδιο γούστο. Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει σε όλους όταν ερωτευόμαστε αληθινά.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
5°
