Σε μια περίοδο τόσο γκρίζα και απαισιόδοξη, η Λυρική μας και μια παρέα ταλαντούχων Ιταλών κατόρθωσαν με την πολυχρωμία και το διαβολεμένο κέφι τους να μας κάνουν να γελάσουμε με την καρδιά μας σε μια από τις απολαυστικότερες παραστάσεις όπερας που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό!
Ναι, ο «Κουρέας της Σεβίλλης» είναι opera buffa, μια κωμική όπερα. Ο πανέξυπνος κουρέας Φίγκαρο και τα τεχνάσματά του, ο αριστοκράτης Κόμης Αλμαβίβα και οι μεταμφιέσεις του, η σεμνή, υπάκουη Ροζίνα και οι έρωτές της, ο κουτοπόνηρος Ντον Μπάρτολο και οι γκάφες του, ο δόλιος Ντον Μπαζίλιο και ο καιροσκοπισμός του, λίγο πολύ όλοι οι χαρακτήρες του ομώνυμου έργου του Μπομαρσαί πάνω στο οποίο βασίστηκε το λιμπρέτο της όπερας του Τζοακίνο Ροσσίνι, βγάζουν γέλιο. Στην παράσταση όμως που παρακολουθήσαμε το Σάββατο στη Λυρική, ήταν το εκρηκτικό χιούμορ των συντελεστών της που σάρωσε τους πάντες και τα πάντα!
Μπορείτε να φανταστείτε τον κόμη Αλμαβίβα να κάνει εμφάνιση ως Λιμπεράτσε δίπλα στον λευκοφορεμένο Φίγκαρο, για να μεταμορφωθεί αργότερα σε μουσικοδιδάσκαλο-χίπη-Τζον Λένον; Αυτούς που τον συνοδεύουν ως τεχνικούς τηλεφωνικών παρακολουθήσεων με καντηλέρια στο χέρι; Τη Ροζίνα, ηρωίδα του Τιμ Μπάρτον και τον Ντον Μπαζίλιο, Μέριλιν Μάνσον; Και όλα αυτά τα παράταιρα, μετά την πρώτη έκπληξη, να μοιάζουν τόσο ταιριαστά με την ευφορική μουσική του Ροσίνι, τις δεξιοτεχνικές άριες, την αυξανόμενη ταχύτητα των crescenti και των tutti της ορχήστρας, που σκέφτεσαι ότι αν ζούσε σήμερα ο συνθέτης, τα κοστούμια του Τζανλούκα Φαλάσκι θα διάλεγε κι αυτός …
Η υπόθεση του άχρονου ‒ή διαχρονικού;‒ «Κουρέα» που γέννησε η οργιώδης φαντασία του ιταλού σκηνοθέτη Φραντσέσκο Μικέλι εκτυλίσσεται μπροστά σε ένα τεράστιο πάνελ από 7200 λάμπες Led ‒ αλλάζουν χρώματα, σχηματίζουν λέξεις, παρακολουθούν τα tempi της μουσικής, κοροϊδεύουν, συμπάσχουν με τους ήρωες . Ένα ψυχεδελικό σκηνικό σχεδιασμένο από Νικολά Μπαβέ σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη πολυμέσων Παναγιώτη Τομαρά, τόσο εντυπωσιακό που δεν αφήνει χώρο σχεδόν για τίποτε άλλο πάνω στη σκηνή ‒ δεν υπάρχει άλλωστε λόγος.
Πρωταγωνίστρια του… κατά Μικέλι «Κουρέα της Σεβίλλης» είναι η Ροζίνα. Σ’ αυτήν έχει στραμμένη την προσοχή του. Το αρχοντικό του Ντον Μπάρτολο στην πρώτη πράξη της όπερας, είναι ένα μικροσκοπικό σπιτάκι-παιχνίδι που σιγά σιγά μεγαλώνει για να μας αποκαλύψει τον φανταστικό κόσμο της Ροζίνας ‒ στην ουσία μια μικρή ροζ φυλακή. Στη δεύτερη πράξη, όταν η Ροζίνα επιστρέφει στην πραγματικότητα, το σπίτι είναι πια όλη η σκηνή. Κι όταν έρχεται το “happy end” και ο Κόμης Αλμαβίβα, κάνει επιτέλους δική του τη Ροζίνα, το σπιτάκι-φυλακή επιστρέφει, αυτή τη φορά χρυσό, για να στεγάσει την ηρωίδα με τον νέο της «κηδεμόνα»…
Το κέφι βέβαια της παρέας των Ιταλών δεν εξαντλήθηκε στα σκηνικά και τα κοστούμια. Κυρίευσε ‒σαν τη συκοφαντία που τραγουδά ο Ντον Μπαζίλιο‒ την ορχήστρα της ΕΛΣ που κάτω από την μπαγκέτα του εξαιρετικού Μίλτου Λογιάδη μας χάρισε ένα Ροσίνι όπως ακριβώς τον περιμέναμε. Θυελλώδη, σπινθηροβόλο, μελωδικό όταν πρέπει, με βροντώδεις κλιμακώσεις και καταιγιστικό ρυθμό. Ένα μεγάλο μπράβο για μια ακόμα έξοχη εμφάνιση.
Με το ίδιο, αν όχι περισσότερο κέφι, υπηρέτησαν τους ρόλους τους, τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά, όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές του «Κουρέα της Σεβίλλης» χάρη στη σκηνοθετική καθοδήγηση ‒χορογραφία, θα λέγαμε καλύτερα‒ του Μικέλι. Την αρχή έκανε ο Φιορέλλο του Ζαφείρη Κουτελιέρη με το… χορευτικό του για να ακολουθήσουν η ανδρική χορωδία σε ρόλο «ομάδας παρακολούθησης» και ο Αντώνης Κορωναίος που, παρά τις μικρές φωνητικές του αστοχίες, μας έδωσε έναν ξεκαρδιστικό Κόμη Αλμαβίβα-Λιντόρο, ιδίως στη δεύτερη πράξη όταν μεταμορφώθηκε σε «παιδί των λουλουδιών»! Η Βασιλική Καραγιάννη μέσα στο γκοφρέ «ζαχαρωτό» κοστούμι της πρώτης πράξης ήταν μια Ροζίνα γλυκιά, ονειροπόλα αλλά και αστεία. Η ερμηνεία της στην απαιτητική cavatina “Una voce poco fa” είχε εκφραστικότητα, άνεση και ακρίβεια ‒ αν και με αρκετές «εκτός κειμένου» καντέντσες. Αποφασιστική, δυναμική αλλά το ίδιο χαριτωμένη ήταν και στη δεύτερη πράξη, όταν αφήνει πίσω της τον φανταστικό της κόσμο και γίνεται ένα κορίτσι των… swinging 60’s με μίνι, μπότες και μαλλί λάχανο! Ο Δημήτρης Κασιούμης, ένας υποδειγματικός Ντον Μπάρτολο, άγαρμπος, φαφλατάς και αστείος «άμα τη εμφανίσει». Η Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη, μεταμορφωμένη σε αγέρωχη σπανιόλα και στη συνέχεια σε γκρινιάρα γεροντοκόρη ερμήνευσε έξοχα τη μοναδική άρια της Μπέρτα. Ο Τάσος Αποστόλου, ένας αγνώριστος Ντον Μπαζίλιο με death rock μακιγιάζ, κατάμαυρο κοστούμι και μεταλλικά νύχια, μας χάρισε με τη «La Calumnia» ‒τη σκοτεινή άρια της συκοφαντίας‒ μια από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης και δίκαια εισέπραξε το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κόσμου. Αφήνω τελευταίο τον Διονύση Σούρμπη γιατί έστω κι αν ο σκηνοθέτης θέλησε να στρέψει το ενδιαφέρον μας στην όμορφη Ροζίνα, ο … κουρέας του ήταν αυτός που έκλεψε τελικά την παράσταση. Χωρίς μεταμφιέσεις και περίτεχνα κοστούμια, όχι μόνο έλαμψε με τη συναρπαστική ερμηνεία του στην cavatina του Φίγκαρο “Largo al factorum” ‒τη δημοφιλέστερη άρια της όπερας‒ αλλά κυριολεκτικά «κέντησε» πάνω σε ένα ρόλο που μοιάζει να γράφτηκε γι αυτόν και μόνο!
Με μια κουβέντα: Ίσως βρεθούν κάποιοι που θα ανατριχιάσουν με την φουτουριστική σκηνοθετική οπτική του Φραντσέσκο Μικέλι. Προσωπικά, βρίσκω ότι η νέα αυτή παραγωγή της Λυρικής ‒συμπαραγωγή με το Teatro Comunale της Μπολόνια‒ 200 χρόνια από την πρεμιέρα του «Κουρέα της Σεβίλλης» στη Ρώμη, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η όπερα δεν είναι μουσειακό είδος. Και η παράσταση που παρακολουθήσαμε μας συνεπήρε με τη φρεσκάδα και το κέφι της. Μας έκανε να γελάσουμε με την καρδιά μας. Γι αυτό λέμε σε όλους, ευχαριστώ…
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
