1. Και οι τρεις έννοιες έχουν κοινό παρονομαστή σε όλες τις εποχές. Και τότε και σήμερα, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για έρωτα, πάθος και απόλαυση. Είναι κάτι που μας τροφοδοτεί, μας δίνει κίνητρο και μας κάνει να βρίσκουμε νόημα σε κάθετι γύρω μας, ιδίως όταν έχει καταρρεύσει κάθε αξία. Θεωρώ πως το κομμάτι του έρωτα, στις μέρες μας, είναι πιο δύσκολο. Είναι κάτι που σήμερα οι άνθρωποι το κρατούν σε μια απόσταση εξαιτίας του φόβου. Το οποίο έχει την έννοια του ιδανικού όπως και τότε, αλλά έχει γίνει απρόσιτο και μακρινό. Αντίθετα η απόλαυση παραείναι εύκολη, ενώ το πάθος απουσιάζει. Και τότε ήταν πιο απρόσωπα τα πράγματα, όμως σήμερα έχει γίνει πιο έντονο και κυρίως λόγω του διαδικτύου.
2. Όλα συμβαίνουν σε μια εποχή και έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο σκοτάδι και στην πολυτέλεια. Θεωρώ πως ισχύει «ο έρωτας για τον έρωτα». Ένας έρωτας απρόσιτος και ανεκπλήρωτος που αγγίζει τα όρια του ιδανικού. Και αυτό έχεις ως αποτέλεσμα ακόμη και το θάνατο που είναι απόλυτα ταυτισμένος με τον έρωτα. Χωρίς βέβαια να λείπει το πάθος και η απόλαυση, που αποτελούν μια διέξοδο για τον καθένα.
3. Υποδύομαι τον Τίμπια, τον υπηρέτη του Κλαύδιου, δικαστή και συζύγου της Μαριάννας. Ο Τίμπια είναι αρκετά σκοτεινός και πονηρός, με κύριο χαρακτηριστικό την ανάγκη ύπαρξης, ζωής και προσοχής. Θέλει να είναι σημαντικός. Ένας χαρακτήρας που προσπαθεί συνεχώς να δημιουργεί προβλήματα στους άλλους χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται. Δεν μπορεί να επιβιώσει αν υπάρχει ησυχία. Θα έλεγα πως είναι ένας είδος ανθρώπου που επιβιώνει πάντα και παντού, κρατώντας απόσταση από τις καταστάσεις, ροκανίζοντας όμως τα όρια για να πετύχει τον στόχο του. Πάντα πηγαίνει με τους δυνατούς. Βάζει φυτιλιές και δημιουργεί αμφιβολίες στις βεβαιότητες κυρίως του Κλαύδιου, καθώς είναι ο μοναδικός με τον οποίο έχει άμεση επαφή.
1. Οι άνθρωποι και τα αισθήματα δεν αλλάζουν. Πάντα και παντού θα υπάρχουν ίδια συναισθήματα και ίδιες σχέσεις και ιστορίες. Όμως αν τότε που επικρατούσε μια στατική κατάσταση όλα αυτά ήταν ή απόλυτα ή ανύπαρκτα, τώρα, σε ένα κόσμο με χιλιάδες μικρά ερεθίσματα που δεν μας αφήνουν να προσηλωθούμε σε κάτι, όλα αυτά όσο επιζητούνται τόσο εύκολα πολλές φορές ξεχνιούνται!
2. Σε μια εποχή όπου οι νέοι δεν πιστεύουν σε τίποτα δημιουργούνται έντονα δίπολα. Άλλοι επαναπαύονται σε αυτό και άλλοι καίγονται να βρουν κάτι να πιστέψουν! Έτσι: Ο έρωτας είτε δεν υπάρχει είτε αποτελεί το απόλυτο ιδανικό. Το πάθος είτε απουσιάζει είτε οδηγεί στα άκρα. Και η απόλαυση είτε αποτελεί καθημερινή δραστηριότητα σε όλες τις μορφές είτε αποφεύγεται λόγω ενοχών, αν η μορφή της δεν της δίνει το μέγεθος που της αναλογεί!
3. Ο Σέλιο (αυτός που ανήκει στον ουρανό) είναι ένας νέος ερωτευμένος με τον «έρωτα», την απόλυτη μορφή του, την οποία βρίσκει στο πρόσωπο της Μαριάννας. Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να ορίσει και να ελέγξει ένα τέτοιο αίσθημα; Αυτό το πάθος του τον ρίχνει μέσα σε έναν ωκεανό συναισθημάτων γεμάτων κύματα που τον πνίγουν οδηγώντας τον αναπόφευκτα στο τέλος του.
Γιώργος Παπαγεωργίου
1. Ομοιότητες: Όσο δεν έχουμε τίποτα να πιαστούμε από γύρω, τόσο θα πιάνουμε ο ένας τον άλλο. Διαφορές: Αντί να γράψουμε ένα λιμπρέτο, στέλνουμε ένα emoticon. Μόνο που το emoticon δεν θα μείνει στην ιστορία της τέχνης.
2. Ως η μοναδική ασχολία. Ο στόχος για να βγάλεις τη μέρα. Το κυνήγι της ζωής. Ίσως η μοναδική ιδεολογία που αξίζει να ασχοληθείς και να επενδύσεις. Ακόμα και αν προδοθείς, θα έχεις «σταλάξει στα χείλη σου φαρμάκια πιο γλυκά και από την αμβροσία».
3. Υποδύομαι τον Οκτάβιο, τον φίλο του Σέλιο που αναλαμβάνει να μεσολαβήσει αντί του φίλου του στη Μαριάννα και να της κάνει ερωτική εξομολόγηση με αποτέλεσμα η Μαριάννα να ερωτευτεί εκείνον. Είναι φιλήδονος, μηδενιστής, ελαφρύς και ευαίσθητος. Προκλητικός μα και πιστός φίλος. Οι μελετητές λένε ότι είναι ο ίδιος ο Μισέ μέσα στο έργο. Εγώ πιστεύω ότι είναι ο φίλος που θα ήθελα να είχα.
1. Θα αναφέρω μία και τη πιο χτυπητή για μένα ομοιότητα. Αστική τάξη τότε, με θεωρητικά λυμένες τις βασικές της ανάγκες να ερωτοτροπεί σχεδόν από πλήξη. Αστική τάξη τώρα, με επίσης θεωρητικά λυμένες τις περισσότερες από τις βασικές της ανάγκες, να ερωτοτροπεί επίσης από πλήξη και θα πρόσθετα κι από αφόρητη μοναξιά στην μπλε χώρα του Facebook.
2. Νομίζω όπως σήμερα. Αντίστοιχα εποχή κενή νοήματος και ιδεολογιών. Εύκολα και με συχνή εναλλαγή σχέσεων. Τα θέλουμε όλα σ’ έναν αλλά επειδή προφανώς δεν τα ’χει πάμε αλλού κ.ο.κ. Η βουλιμία του σηματοδοτεί και την απώλειά του.
3. Ένας νέος βαθιά ερωτευμένος με την ιδέα του έρωτα και όχι με το αντικείμενό του, που τελικά τον συντρίβει αφού από αυτόν μόνο το ανέφικτο αναζητούσε. Το άφθαρτο. Το θάνατο. Και τον βρίσκει.
Ηλιάνα Μαυρομάτη
1. Θα έλεγα ότι όπως τότε έτσι και σήμερα, έρωτας, πάθος και απόλαυση βρίσκονται στα υπόγεια, στα σκοτεινά… Κρύβουμε, φοβόμαστε, και ταυτόχρονα ενυπάρχει ένα παν-ηδονιστικό στοιχείο πολύ έντονο, που εκτονώνει την καταπιεσμένη επιθυμία.
2. Μάλλον σε τέτοιες περιόδους ο έρωτας λειτουργεί ως υποκατάστατο της κοινωνικής λίμπιντο. Όταν όλα κοινωνικά έχουν νεκρώσει, ας ξυπνήσει έστω το σώμα, ας πάρει τη σκυτάλη η ηδονή, το φαγητό. Και ταυτόχρονα είναι ένα απαγορευμένο γεύμα μιας και η ικανοποίηση της ηδονής του σώματος αποτελεί επαναστατική σχεδόν πράξη απέναντι στον πουριτανισμό της εκκλησίας.
3. Η Μαριάννα είναι μια πολύ νεαρή γυναίκα, παντρεμένη με τον Κλαύδιο, κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της δικαστή και άρχοντα της Νάπολης του 1830, αφοσιωμένη στο γάμο της και τον Θεό. Προσπαθεί να κατευνάσει με κάθε τρόπο την επιθυμία της, μιας και γι’ αυτήν η επιθυμία είναι συνυφασμένη με την αμαρτία. Μέχρι που συναντά, με αφορμή ένα παιχνίδι της τύχης, τον Οκτάβιο. Τον έκλυτο εξάδελφο του συζύγου της, και η ζωή της παίρνει μια απροσδόκητη τροπή.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
