Το έχω ίσως ξαναπεί, δεν έχω παιδιά, τα ανίψια και τα βαφτιστήρια μου μεγάλωσαν. Επομένως, για να παρακολουθήσω μια παιδική παράσταση χρειάζομαι γερό άλλοθι και απόθεμα θάρρους για να αντιμετωπίσω μόνη εγώ, μια αίθουσα γεμάτη πιτσιρίκια! Το άλλοθι αυτή τη φορά ήταν η μουσική που έγραψε ο Μπιζέ για την κοσμοαγάπητη Κάρμεν. Από την άλλη, η περιέργειά μου να δω με ποιον τρόπο η τολμηρή ερωτική ιστορία του οπερατικού λιμπρέτου θα μεταμορφωνόταν σε θέαμα για παιδιά με όπλισε με το απαραίτητο… θάρρος. Έτσι βρέθηκα μεσημέρι Κυριακής στη Λυρική, περικυκλωμένη από ζωηρά παιδάκια όλων των ηλικιών και οφείλω να παραδεχτώ ότι το απόλαυσα!
Οι Καρμενσίτας δεν έχουν, ευτυχώς, ούτε πάθη, ούτε προδομένους έρωτες, ούτε βέβαια βία. Μπορεί να «δανείζονται» τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά μέρη της αυθεντικής όπερας και κάποια –ελάχιστα– στοιχεία από την ψυχοσύνθεση των ηρώων της, η δική τους όμως ιστορία είναι αστεία, είναι συγκινητική και βέβαια έχει happy end… Μέσα από το τραγούδι και το χορό, το παιχνίδι, ακόμα και τους καυγάδες, μιλά στα παιδιά για τη φιλία και την ανεκτίμητη αξία του να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς.
Η υπόθεση: Κυριακάτικο πρωινό σε ένα όμορφο πάρκο. Παππούδες κάνουν βόλτες κρατώντας τα μπαστούνια τους, γιαγιάδες πλέκουν, ο παγωτατζής με το καροτσάκι του μοιράζει χωνάκια παγωτό, ο φύλακας του πάρκου επιτηρεί και φυσικά, χαρούμενες παρέες παιδιών παίζουν. Οι συνήθεις επισκέπτες. Α, και μια ομάδα προσκόπων! Δύο αδελφάκια ο Χόρχε και η Χουρχίτα που έρχονται για πρώτη φορά στο πάρκο με τη γιαγιά τους, θέλουν κι αυτά να παίξουν αλλά τα υπόλοιπα παιδιά δεν τους δίνουν σημασία. Εμφανίζεται η Κάρμεν, ένα παράξενο κορίτσι με ένα κατακόκκινο μπαλόνι.
Λίγο μετά, καταφθάνει και ο Χοσέ κρατώντας ένα γιογιό. Τα τέσσερα παιδιά γίνονται μια παρέα και αρχίζουν το παιχνίδι. Όταν όμως το μπαλόνι φύγει κατά λάθος από τα χέρια του Χοσέ, η Κάρμεν θυμώνει πολύ και για τον εκδικηθεί πετά μακριά το γιογιό του. Ο τσακωμός δεν αργεί να έρθει. Μπλέκονται οι πάντες στον καυγά, η παρέα αλληλοκατηγορείται και διαλύεται, το κέφι χάνεται. Όλα όμως τα παιδιά είναι στεναχωρημένα. Τότε μια ιδέα γεννιέται στο νου του Εσπαντρίγιο ενός μικρού, αδέξιου προσκόπου: αν βρει τα χαμένα παιχνίδια των παιδιών ίσως τα βοηθήσει να φιλιώσουν ξανά.
Πράγματι τα βρίσκει, δίνει όμως το μπαλόνι στον Χοσέ και το γιογιό στην Κάρμεν προτρέποντάς τους να επιστρέψουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου, αφού προηγουμένως ζητήσουν συγνώμη για την συμπεριφορά τους. Το τέλος της ιστορίας βρίσκει την παρέα των παιδιών και πάλι χαρούμενη κι αγαπημένη και τον αδέξιο Εσπαντρίγιο ήρωα με παράσημο για την καλή του πράξη!
Η παράσταση: Σε ένα ονειρικό σκηνικό (Γιάννης Κατρανίτσας) και κάτω από τους εξίσου ονειρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, η Μαρία Κουσουνή, η ταλαντούχα χορογράφος των Καρμενσίτας και «ιθύνων νους» της έξυπνης μετατροπής της όπερας του Μπιζέ σε μπαλέτο για παιδιά, έχτισε κινησιολογικά μια ποιητική όσο και ασυνήθιστη ιστορία. Με ισορροπημένες δόσεις σύγχρονου και κλασικού χορού, ρεαλισμού και φαντασίας, λυρισμού και χιούμορ και έχοντας στη διάθεσή της μια κεφάτη ομάδα χορευτών, κατόρθωσε να κρατήσει ζωηρό το ενδιαφέρον ακόμα και των μικρών παιδιών –κάτι καθόλου εύκολο. Σ’ αυτό συνέβαλαν καθοριστικά τα έξοχα κοστούμια (Τότα Πρίτσα) τόσο του μπαλέτου όσο και των μονωδών. Πολύχρωμα και αστεία –ιδίως των παππούδων και των γιαγιάδων– δήλωναν με σαφήνεια ιδιότητες και χαρακτήρες, σε μια παράσταση –ας μην το ξεχνάμε– χωρίς πρόζα, μόνο με χορό-παντομίμα και τραγούδι. Εξίσου πολύτιμη και η συνδρομή του Αλέξανδρου Ευκλείδη που είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια. Σ’ αυτόν οφείλεται ο άψογος συντονισμός και η ακρίβεια των κινήσεων της πολυπληθούς ομάδας χορευτών, μονωδών και παιδικής χορωδίας που συνυπήρχαν επί σκηνής σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του έργου και μάλιστα σε παράλληλες δράσεις.
Στα φωνητικά μέρη των Καρμενσίτας, τα ποιητικά κείμενα των τραγουδιών έγραψε η Αιμιλία Βασιλακάκη. Ο απολαυστικός γεμάτος χιούμορ λόγος της μπορεί να δυσκόλεψε λίγο τα παιδιά, ήταν όμως, ένα “bonus” για τους ενήλικους θεατές της παράστασης!
Αξίζει τέλος ένα μεγάλο μπράβο στον Γιάννη Μπελώνη που ενορχήστρωσε και διασκεύασε τα επιλεγμένα μουσικά αποσπάσματα της Κάρμεν. Χωρίς να χάσουν τη λυρικότητα ή τη δραματική τους ένταση, τα ακούσματα ήταν απόλυτα εναρμονισμένα με το νέο τους «λιμπρέτο». Και τι καλύτερη απόδειξη, από το ενθουσιώδες ρυθμικό χειροκρότημα των παιδιών στο φινάλε, με το δημοφιλές εμβατήριο του ταυρομάχου – στην περίπτωσή μας του… προσκόπου Εσπαντρίγιο και των Καρμενσίτας!
Με μια κουβέντα: Ένα θέαμα και ακρόαμα υψηλών απαιτήσεων που αξίζει να προσφέρετε στα παιδιά σας.
Και μια συμβουλή: αν συνοδεύετε μικρά παιδιά, διαβάστε την υπόθεση πριν αρχίσει η παράσταση και εξηγήστε τους με απλά λόγια τι θα παρακολουθήσουν. Θα τα βοηθήσετε να χαρούν τους Καρμενσίτας ακόμα περισσότερο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
