Ο «Θάλαμος αρ. 6» είναι μια παράσταση που στηρίζεται σε μια νουβέλα του Άντον Τσέχοφ και όπως λέει η Γιολάντα Μαρκοπούλου που το σκηνοθέτησε «Ο ίδιος είχε πει πως το θεωρεί το πιο διαφορετικό από τα έργα που έχει γράψει, αφού δεν έχει ούτε έρωτες ούτε καν γυναίκες ηρωίδες. Ωστόσο, ακόμα κι εδώ σ’ αυτό το τόσο σκληρό έργο, δουλεύοντάς το, αναγνωρίζεις το υποδόριο χιούμορ του συγγραφέα. Στον “Θάλαμο αρ. 6” καταλήγουν είτε άνθρωποι ψυχικά διαταραγμένοι είτε άνθρωποι που δεν έχουν λόγο να ζουν έξω. Ο Θάλαμος είναι σαν μια μαύρη τρύπα, ένας χώρος που μπαίνεις και δεν βγαίνεις ποτέ, και με όσα συμβαίνουν σε αυτόν μπορεί να ειδωθεί και μεταφορικά το πώς διαχειριζόμαστε την αλλαγή, την εξέλιξη, τη διαφορετικότητα. Παραμένει όμως και μια εικόνα για το τι σημαίνει ψυχιατρείο στη Ρωσία του 19ου αιώνα, που τελικά δεν απέχει πολύ από κάποια ψυχιατρεία του 20ού – δες αυτό της Λέρου. Στην αρχή των προβών μιλήσαμε με τον κύριο Σιωμόπουλο, ο οποίος ήταν από τους ψυχιάτρους που απο-ασυλοποίησαν το ψυχιατρείο της Λέρου και μας έδωσε μια εικόνα του τι σημαίνει αποθήκη ψυχών. Μιλώντας μαζί του καταλάβαινες πως πολλοί από αυτούς θα είχαν στον ήλιο μοίρα, αν είχαν νοσηλευτεί σωστά. Όλα είναι θέματα που έχουν να κάνουν με τη διάθεση να δουλέψεις, προκειμένου να προσφέρεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που από μόνοι τους δεν μπορούν να έχουν».
Δείτε καρέ-καρέ σκηνές της παράστασης:
«Μια και υπάρχουν φυλακές και τρελοκομεία, κάποιος πρέπει να μένει κλεισμένος μέσα. Αν δεν ήσασταν εσείς, θα ήμουν εγώ, αν δεν ήμουν εγώ, θα ήταν ένας τρίτος. Κάποτε δε θα υπάρχουν πια φυλακές και τρελοκομεία, δε θα υπάρχουν ούτε κάγκελα στα παράθυρα… Στο μέλλον…»
«Όταν σας πουν πως είναι χαλασμένα τα νεφρά σας ή έχει πάθει διόγκωση η καρδιά σας κι αρχίσετε θεραπεία, ή αν σας πουν πως είστε τρελός ή εγκληματίας, δηλαδή, με δυο λόγια, όταν οι άνθρωποι στρέψουν ξάφνου την προσοχή τους στο άτομό σας, να ξέρετε πως έχετε εμπλακεί σ’ έναν φαύλο κύκλο απ’ τον οποίο δεν πρόκειται να βγείτε ποτέ σας. Θα προσπαθείτε να βγείτε και θα χάσετε χειρότερα το δρόμο σας. Τότε, παραδοθείτε!»
«Δε φταίω εγώ για την ανεντιμότητά μου, μα η εποχή. Αν γεννιόμουνα καμιά διακοσαριά χρόνια αργότερα… θα ήμουν διαφορετικός»
«Το καλύτερο θα ήταν να δραπετεύσετε. Όμως, θα ήταν ανώφελο. Θα σας συλλάβουν. Όταν η κοινωνία αμύνεται εναντίον των εγκληματιών, των ψυχοπαθών και γενικά των ενοχλητικών ανθρώπων, είναι αήττητη. Οπότε, παρηγορηθείτε με τη σκέψη πως η παραμονή σας εδώ είναι χρήσιμη.»
- Όχι, δεν πιστεύω. Η εναλλαγή της ύλης; Μόνο ένας δειλός θα μπορούσε να παρηγορηθεί με τη σκέψη πως το κορμί του θα ζήσει σε μια πέτρα, σ’ έναν βάτραχο, σ’ ένα αγριόχορτο!»
«Ένας έξυπνος, περήφανος άνθρωπος δεν έχει άλλη διέξοδο παρά να πάει γιατρός σε μια βρώμικη, ανόητη πόλη και όλη τη ζωή του ν’ ασχολείται με βεντούζες, με βδέλλες, με σιναπισμούς! Μικρότητες, προστυχιές! Θεέ μου!»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
