Σκηνοθετεί στον κινηματογράφο τον Ρόμπερτ Πάτινσον και την Ούμα Θέρμαν και θριαμβεύει στις παγκόσμιες σκηνές ανεβάζοντας την πιο τολμηρή και αληθινά εφηβική Πόρνη που είδαμε ποτέ. Ο Ντέκλαν Ντόνελαν, ιδρυτής των Cheek by Jowl, έρχεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με το «Κρίμα που είναι πόρνη».
H Aνναμπέλλα (η ηρωίδα του «Κρίμα που είναι πόρνη») είναι ερωτευμένη με τον αδελφό της Τζοβάνι και αυτός την αγαπά εμμονικά, καταστροφικά. O αιμομεικτικός, εφηβικός έρωτας για τον οποίο έγραψε ο Τζον Φορντ το 1633 ξεπερνώντας τα όρια που είχε θέσει ο Σέξπιρ με τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» γίνεται στα χέρια του Ντέκλαν Ντόνελαν μια εκρηκτική παράσταση που ενσωματώνει όλη την εφηβική μανία, αλλά και την υποκρισία της θεοκρατούμενης κοινωνίας. Η Aνναμπέλλα του είναι έφηβη, αγγελικής μορφής, έχει το στιλ της Κέιτ Μος, χορεύει σαν τη Μαντόνα, λατρεύει το αίμα και έχει πάνω από το κρεβάτι μια αφίσα του «True Blood».
Η πόρνη και… ο βρικόλακας
Ο έρωτας της Ανναμπέλα και του Τζοβάνι, όπως τον σκηνοθετεί ο Ντόνελαν, δεν είναι μόνο εφηβικός και απολύτως μοντέρνος – κοίτα έξω στο δρόμο τις εφηβικές παρέες και θα τους αναγνωρίσεις. Είναι ένας έρωτας βρικόλακας. Κυριολεκτικά. Εξού και το κλείσιμο του ματιού με την αφίσα του «True Blood» στον τοίχο.
Άλλωστε o Nτόνελαν μαζί με το σκηνογράφο, συνιδρυτή του Cheek by Jowl και σύντροφό του Νικ Όρμεροντ, αποφάσισαν μετά από 31 χρόνια θεατρικής καταιγίδας (με παραστάσεις σε 400 πόλεις, 30 διαφορετικών χωρών) να στραφούν και στον κινηματογράφο. Επέλεξαν να σκηνοθετήσουν το «Βel Ami», δράμα του Γκι ντε Μοπασάν του 1885, με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Πάτινσον και την Ούμα Θέρμαν.
Οι Cheek by Jowl, γοητευμένοι από το άγουρο και το σκοτεινό, το βαθιά ερωτικό, δημιουργούν ένα δίπτυχο θεάτρου και κινηματογράφου προκαλώντας παραλήρημα στο διεθνή τύπο. Δεν κινδυνεύουν από τις αρνητικές κριτικές, αν και ο Ντόνελαν έχει δηλώσει πως συμφωνεί με τον Τσέχοφ: «Μια κακιά κριτική πονάει για δυο μέρες, αλλά μετά το ξεχνάς...».
Αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο, όταν είδε σε ηλικία 16 ετών τον «Δρ Φάουστ» στο Δουβλίνο και το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» από τον Πίτερ Μπρουκ στο Λονδίνο. Το μόνο που έχασε με την ενασχόλησή του με την τέχνη ήταν «η περιφέρεια της μέσης του».
Θεωρεί πως το τραγούδι που έχει καθορίσει τη ζωή του είναι το «Moonriver», πιστεύει ότι ο Τομ Κρουζ θα μπορούσε να τον υποδυθεί σε μια ταινία με θέμα τη ζωή του («απλά και μόνο επειδή ο σταρ χρειάζεται μια πρόκληση»), πιστεύει πως κατά βάθος είναι ένας έξαλλος επαγγελματίας παίκτης ράγκμπι και το μόνο έργο τέχνης που θα ήθελε να έχει στην κατοχή του είναι το «Τhe Calling of St Matthew» του Καραβάτζιο, «επειδή έχει χρήματα, τον Χριστό, αλκοόλ, γυμνασμένα πόδια, και λύτρωση... όπως τα έργα της τελευταίας περιόδου του Σέξπιρ!».
Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, εκτελεστική υποδιευθύντρια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και διευθύντρια επικοινωνίας και marketing, είχε συνεργαστεί με τον Ντόνελαν και τον Όρμεροντ όταν ζούσε στο Λονδίνο. Με την ιδιότητα του «ανθρώπου για ό,τι χρειαστεί...».
Τι θυμάται από τους ιδρυτές των Cheek by Jowl;
«Είναι πραγματικά αυτό που λέει και ο τίτλος της θεατρικής τους ομάδας “Cheek by Jowl”: το σαγόνι και το μάγουλο. Απολύτως κοντά, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Ο Ντέκλαν είναι εκρηκτικός, ξεχειλίζει από συναίσθημα, φωνάζει, ενώ ο Νικ είναι ο απόλυτος εκπρόσωπος του δαρβινικού ορθολογισμού, μιλάει και κάνεις προσπάθεια για να τον ακούσεις. Βασικό προσόν του Ντέκλαν είναι ότι ενώ διεκδικεί την απόλυτη αφοσίωση των συνεργατών του, απαιτεί το συνολικό δόσιμό τους, όλη την ενέργεια και τη σκέψη τους, χωρίς να είναι ποτέ σαδιστής. Δεν είναι μια εκδικητική ντίβα, αν και σίγουρα είναι ντίβα.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βραδιά που ήθελαν να μείνουν ξάγρυπνοι επειδή θα πετούσαν για την Αυστραλία και ήθελαν να γλιτώσουν το jet lag. Eμφανίστηκαν σπίτι μου με γλυκά, φαγητά, ταινίες, για να περάσουμε μαζί το βράδυ και να φύγουν το πρωί για το αεροδρόμιο. Ο Ντέκλαν Ντόνελαν είναι ένας καλλιτέχνης τρομερά διεθνής, μπορεί να συνομιλήσει με φυλές όλου του κόσμου.
Επειδή τον συγκινεί το ταμπεραμέντο (άλλωστε και ο ίδιος έχει ιρλανδικό αίμα) ταιριάζει απόλυτα με του Ρώσους, με τους οποίους συνεργάζεται άψογα. Του αρέσει πολύ να δουλεύει με Ρώσους ηθοποιούς. Ανυπομονώ να τους υποδεχθώ στην Αθήνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς αυτοί μας υποδέχονταν στο σπίτι τους, με τον υπέροχο κήπο που περνούσες το φράχτη και νόμιζες ότι είσαι στο Howards End…»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
20°
