Πρόκειται για μια εντελώς παράδοξη παράσταση/installation που δομείται ως ένα τρίπτυχο. Αναπτύσσεται σε τρεις διαφορετικούς χώρους του Βυρσοδεψείου- κάθε χώρος είναι ειδικά διαμορφωμένος. Κάθε χώρος είναι μια ουτοπία, όπου συμβαίνουν εντελώς απρόβλεπτες δράσεις. Οι θεατές μετακινούνται με βάρκες στο πλημμυρισμένο κτίριο, μπαίνουν σε παράξενα club αλά David Lynch, σε βιομηχανές επεξεργασίας δέρματος, σε καταφύγια…
Πρόκειται για ένα παιχνίδι ενηλίκων που συνθέτουν μέσα από την διαδρομή τους το δικό τους νόημα ζωής. Την δική τους αντίδραση στην μαυρίλα της εποχής, στην μηχανιστική εργασία και την κουλτούρα της κινδυνολογίας και του πένθους που καλλιεργούν τα media.
Στην performance σε γενικές γραμμές χρησιμοποιείται πολύ λίγο κείμενο, ακριβώς γιατί διανύουμε μια Μετά τω Λόγω εποχή. Πολλές ιδεολογίες και ιδεολογήματα, πολλοί –ισμοί και λίγη σκέψη. Επειδή μιλάμε πολύ και δεν προτείνουμε (κυρίως παραπονιόμαστε).
Το πένθος έχει ταξική προέλευση! Φυσικά είμαστε πιεσμένοι, καταπονημένοι, αγχωμένοι για την επιβίωση, στα όριά μας. Αλλά, ας πάψουμε να μιλάμε με όρους ψυχολογίας κι ας αντισταθούμε στην ψυχολογικοποίηση της πολιτικής. «Αγαπητοί συγγενείς, μην κλαίτε!» λέει κάποιος ηθοποιός στην παράσταση. Εμείς, ως ομάδα ‘ODC’, τοποθετούμαστε με μέτωπο στραμμένο στην ζωή κι όχι στα προβλήματα που μας κατακλύζουν και μας συγχέουν. Φτιάχνουμε μικρές ουτοπίες δύναμης, προβοκάρουμε τον θεατή να σκεφτεί, να ονειρευτεί σε μια εποχή που η πραγματικότητα καταπνίγει το όνειρο και την φαντασία και κολλάει την μύτη μας στο τζάμι της πραγματικότητας. Του προτείνουμε ένα ταξίδι στην ουτοπία γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε έστω σε μικροκλίμακα να την δημιουργήσουμε. Η ουτοπία είναι εδώ. Εσύ αποφασίζεις!
Όμως, το ΔΕΡΜΑ είναι από μια άποψη και μια παράσταση προπαγάνδας. Μεταπολιτευτικά κάποιοι επιχείρησαν να ξαναγράψουν την Ιστορία με μια απολιτίκ –κοσμοπολίτικη διάθεση, με δηλώσεις, όπως για παράδειγμα: «Στην Σμύρνη υπήρξε συνωστισμός», που ναι μεν μεμονωμένες, διαμόρφωσαν για εμάς που κινούμαστε πολιτικά στον χώρο της Αριστεράς μια τάση σύγχυσης και ένα αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα. Πόσο άκομψο είναι να δηλώσεις πατριώτης...
Και στην τέχνη, ακόμα είναι πιο in, πιο avant-garde να απαξιώνεις σε εποχές εθνικής σκλαβιάς σύμβολα και να υπερτονίζεις τις αδυναμίες του νεοέλληνα. Χρειάζεται να περάσουμε από την αποδόμηση στην σύνθεση.
Το πρόβλημα ίσως είναι ότι γίναμε Ευρωπαίοι απότομα και τώρα ξεγίναμε και δεν ξέρουμε τι είμαστε. Αγαπάμε τον τόπο μας - γιατί τόση ενοχή με την ταυτότητά μας; Ο άνθρωπος συνδέεται με την γη που τον έθρεψε, με την κοινότητα που τον προσδιόρισε, με την γλώσσα την μητρική. Προσωπικά, είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα και έτσι επιδεικτικά, με προπαγανδιστικές δηλώσεις κλείνουμε αυτήν την performance. Σήμερα, η μεγαλύτερη προβοκάτσια είναι να δηλώσεις πατριώτης.
Δείτε το video trailer :
6.12 – 30.12, Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174, Βοτανικός, 210 3453.203. – 69.08.707.881. Πέμπτη με Κυριακή στις 21.00 / Είσοδος: 10 ευρώ
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
