Η «Ευρυδίκη» της αμερικανίδας SarahRuhl είναι ένα εξαιρετικό και ιδιαίτερα ποιητικό, σύγχρονο έργο που χρησιμοποιεί ως αφετηρία τον πασίγνωστο αρχαίο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης για να μιλήσει με μελαγχολικό χιούμορ για την δυσκολία του αποχωρισμού, το παράδοξο του θανάτου, την δύναμη της Τέχνης, αλλά κυρίως για την βία, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Η Ευρυδίκη γίνεται ο αποδέκτης από όλους τους άντρες της ζωής της, αυτής της λεκτικής αλλά και εξωλεκτικής βίας, καθώς ο υπερευαίσθητος καλλιτέχνης αλλά και εμμονικός και εγωπαθής Ορφέας, προσδοκεί από αυτήν το ανέφικτο, να τον εμπνεύσει δηλαδή ενώ είναι νεκρή.
O ήδη νεκρός πατέρας της την συναντάει στον Κάτω Κόσμο και ακόμα κι εκεί την διεκδικεί σχεδόν ερωτικά και ο Άρχοντας του Κάτω Κόσμου της κάνει μία επίδειξη χυδαίας δύναμης που θυμίζει αρκετά τον τρόμο που σπέρνει ο φασιστικός παροξυσμός. Οι μεταμορφώσεις του προσώπου αυτού παραπέμπουν άμεσα στις μεταμφιέσεις των εκφραστών της ωμής βίας, που με το πρόσχημα της καθαρότητας προχωρούν σε εκκαθαρίσεις.
Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά τρεις πέτρες(!) μόνιμοι κάτοικοι του Άδη συνθέτουν ένα εφιαλτικό και γκροτέσκο σκηνικό, μέσα στο οποίο η Ευρυδίκη νιώθει τι πραγματικά σημαίνει θάνατος: απαγόρευση και αδυναμία έκφρασης αισθημάτων, αισθήσεων και αναμνήσεων, όλων όσων δηλαδή συγκροτούν τον ανθρώπινο ψυχισμό. Οι ρόλοι αυτοί, είναι γραμμένοι από την συγγραφέα εν είδει χορού αρχαίας τραγωδίας, με κωμικά και ειρωνικά όμως στοιχεία.
Επιβλέπουν, παροτρύνουν και σχολιάζουν την δράση, αλλά δεν την προωθούν. Στην παράσταση αποδίδονται περίπου ως αρτίστες τσίρκου, ένα εφιαλτικό θέατρο εν θεάτρο. Προς το τέλος δε του έργου αποκτούν έναν σχεδόν μπρεχτικό χαρακτήρα, καθώς απεκδύονται τα κουστούμια ή τις περούκες τους και τραγουδούν:
Η μουσική παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην παράσταση, καθώς οι ηθοποιοί παίζουν ζωντανά και τραγουδούν τις υπέροχες και ιδιαίτερες μελωδίες της Κατερίνας Πολέμη σε στίχους του ποιητή Στρατή Πασχάλη, που έρχονται σε θαυμάσια αντίστιξη με τα διασκευασμένα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής ποπ, της ντίσκο των 70’s, ή ακόμα των θραυσμάτων από ρεμπέτικα ή Χατζιδάκι που στοιχειώνουν την μνήμη των ηρώων.
Το στοιχείο του νερού είναι έντονο καθώς όλα συμβαίνουν γύρω από και μέσα σε μία εξάμετρη πισίνα-διάδρομο, αρκετά βαθιά ώστε οι ηθοποιοί να κολυμπούν σ’ αυτήν. Το μαγικό μπάνιο του Ορφέα και της Ευρυδίκης στην αρχή της παράστασης, που σηματοδοτεί τον αιώνιο έρωτά τους, θα δώσει την θέση του στα νερά της Στυγός, στα οποία θα εμβαπτιστούν αργότερα όλοι όσοι πεθαίνουν για πάντα. Έρωτας και θάνατος σε μιαν αναπόσπαστη ενότητα. Οι τελικές εικόνες επιθυμούν να δηλώσουν μια πίστη για κάτι νέο που κυοφορείται στην χώρα μας, όχι ωστόσο άσχετο από το βαθιά εγχαραγμένο κυτταρικό μας παρελθόν.
Ένας εκλεκτός θίασος πρωταγωνιστών, με προεξάρχοντες την Κόρα Καρβούνη, τον Λαέρτη Μαλκότση, τον Γιάννη Νταλιάνη, τον Κώστα Γάκη και τον Σωκράτη Πατσίκα στελεχώνει την παράσταση, ενώ την διανομή συμπληρώνουν η εξαιρετική βιολίστρια και χορεύτρια Νεφέλη Μαρκάκη και η Ελένη Μπούκλη, θαυμάσια τραγουδίστρια και κιθαρωδός που ντεμπουτάρει στο θέατρο, καθώς είναι ακόμα μαθήτρια της σχολής του Ωδείου Αθηνών. Αξίζει τέλος να αναφερθεί ότι το εικαστικό περιβάλλον είναι μία δημιουργία της Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμένο με μαεστρία από τον Αλέκο Αναστασίου, ενώ η επιμέλεια της κίνησης είναι της Ζωής Χατζηαντωνίου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
