Στην είσοδο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», μαζεμένοι όλοι εμείς, οι αμετανόητοι καπνιστές, παίρνουμε τις τελευταίες τζούρες πριν ανέβουμε να δούμε την καινούργια παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη. Παραζαλισμένοι από τα αλλεπάλληλα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, λέμε λόγια παρηγορητικά ο ένας στον άλλον, ανταλλάσσουμε πληροφορίες και προβλέψεις. «Άντε, πάμε πάνω, η παράσταση αρχίζει!» ακούγεται η βροντερή φωνή της Τζόυς Ευείδη. Σβήνουμε τα τσιγάρα και πηγαίνουμε στα ασανσέρ.
Τα τελευταία χρόνια, ο Σταμάτης Κραουνάκης κάνει «στρατευμένη» τέχνη. Οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές τον οδήγησαν να επιλέξει μια σειρά από παραστάσεις που είχαν έντονη πολιτική παρέμβαση και κοινωνική κριτική. Το συναίσθημα συμπιέστηκε προκειμένου να προβληθεί η πολιτική άποψη, ο ίδιος αναλώθηκε για να υποστηρίξει τις επιλογές του. Το αποτέλεσμα ήταν να διχάσει το κοινό του.
Φέτος και μόνο ο τίτλος «Όλοι ένα» δείχνει τη διάθεση του καλλιτέχνη για κάτι που θα μας ενώνει. Δεν νομίζω ότι είναι υποχώρηση, είναι επιλογή. Είναι απαραίτητη προσαρμογή μετά από ένα μεγάλο διάστημα κραυγαλέων παραστάσεων και επιθετικής παρουσίας. Χρειάζεται ένας κοινός τόπος για να συναντιόμαστε και να επικοινωνούμε χωρίς μίση και πάθη. Η πολιτική δεν μπορεί να το πετύχει, η θρησκεία έχει περιοριστεί στους πιστούς της, μόνο η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει σαν ενδιάμεσος.
Τα φώτα χαμηλώνουν στην κατάμεστη αίθουσα, ο Κραουνάκης βγαίνει στη σκηνή, κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να τραγουδάει «Γύρισα από ένα μέτωπο που όσοι σκοτώνουνε φτιάχνουνε το χάρτη... κρίμα τόσος θυμός, διαγράφουμε φίλους, σέλφι με σκύλους, πολύς καπνός... μοναδική πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια». Και μετά, χωρίς ένταση, γλυκά και στοργικά, ένα-ένα τα τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε, που ήταν το σάουντρακ σε σημαντικές στιγμές της ζωής μας, έρχονται να μας τυλίξουν σαν ζεστή κουβέρτα και να ηρεμήσουν την ταραγμένη μας καρδιά.
Σιγά-σιγά, ο Σάκης Καραθανάσης με τη στιβαρή του παρουσία, ο Κώστας Μπουγιώτης με έναν κρυμμένο λυγμό στη φωνή, ο αέρινος και ακριβής Γιώργος Στιβανάκης, ο Χάρης Φλέουρας με μια σπάνια ευγένεια αριστοκράτη, μα πάνω από όλους ο Χρήστος Γεροντίδης, καλύτερος από ποτέ, στην πιο ωραία ερμηνευτική στιγμή του, μας κάνουν να χαλαρώσουμε, τα σφιγμένα χειλάκια ανοίγουν και αρχίζουμε να τραγουδάμε ομαδικά, γινόμαστε όλοι ένα.
Αποσπάσματα από κείμενα και μονόλογοι από θεατρικά έργα λειτουργούν σαν συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στα τραγούδια. Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός, δεν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε υπέρ ή κατά κάποιας πολιτικής σκέψης. Εδώ λειτουργεί μόνο η καρδιά και στον τομέα αυτό ο Κραουνάκης είναι κυριολεκτικά μαέστρος. Η καταπληκτική ορχήστρα με τον πολύτιμο Άρη Βλάχο, τον Βάιο Πράπα στην κιθάρα και τον εξαιρετικό Γιώργο Ταμιωλάκη στο τσέλο συνοδεύει άψογα τους τραγουδιστές. Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, η παράσταση που ξεκίνησε με το «Για σένα» τελειώνει με το «Όταν έχω εσένα», ο συμβολισμός είναι προφανής, χειροκροτάμε ρυθμικά, οι καλλιτέχνες υποκλίνονται.
Βγαίνω έξω και ανάβω τσιγάρο. Τελικά ο Κραουνάκης είναι σαν ένας παλιός μας έρωτας. Όσο καιρό κι αν έχουμε να τον δούμε, όσο κι αν τον έχουμε ξεπεράσει, κάθε φορά που τον συναντάμε νιώθουμε την ίδια συγκίνηση όπως την πρώτη φορά...
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
