Σχόλιο για τον Ρόμπερτ Γουίλσον με αφορμή την κριτική του Σπύρου Παγιατάκη για την Οδύσσεια
Αντιγράφω την εισαγωγική παράγραφο από την κριτική του Σπύρου Παγιατάκη στην Καθημερινή (11/11/2012) για την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον:
«Τελικά αποδείχτηκε τυχερός ο Ρόμπερτ Γουίλσον, ο οποίος έδωσε τη δική του εκδοχή της “Οδύσσειας” στο Εθνικό Θέατρο. Ευτύχησε που δεν τον πήραν πρέφα οι Χρυσαυγίτες. Αν μάλιστα τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής διάβαζαν και το –υπερβολικό– κριτικό σχόλιο της Ελένης Πετάση στο Διαδίκτυο (“Ο Οδυσσέας, αλλά και οι σύντροφοί του, είχαν μετατραπεί σε γελοίες αδελφές, εξορίζοντας απολύτως τη δραματικότητα της εικοσάχρονης περιπέτειάς τους μέχρι να φθάσουν στην πατρίδα τους, την Ιθάκη”), ε, τότε πια ήταν, που ακολουθώντας την οργή τους για τα ιερά και τα όσια –όπως έκαναν και στο “Χυτήριο”–, το πιθανότερο που θα συνέβαινε θα ‘ταν να τα κάνουν –και– στο Εθνικό Θέατρο γυαλιά καρφιά. Υπερβολές; Περίπου. Γιατί ούτε η –σαχλή– παρέα του Οδυσσέα ήταν ολοφάνερα gay, αλλά ούτε και η πολυαναμενόμενη παράσταση ήταν εντελώς αποτυχημένη».
Συγνώμη, διαβάζω σ’ αυτή την εισαγωγή ένα κάλεσμα; Αποκλείεται. Μάλλον θα πρέπει να το δω ως ειρωνικό σχόλιο για τους Χρυσαυγίτες. Αλλά πόση ειρωνεία («αποδείχτηκε τυχερός ο Μπομπ Γουίλσον») χωράει με το επεισόδιο του Χυτηρίου; Με το ότι αναγκάστηκε να κατέβει μια παράσταση μετά από απειλές για τη ζωή του σκηνοθέτη και της οικογένειάς του;
Και από την άλλη: Τι σημαίνει ακριβώς η φράση «Γιατί ούτε η –σαχλή– παρέα του Οδυσσέα ήταν ολοφάνερα gay»; Αν ήταν ολοφάνερα θα έπρεπε τότε να συμβούν επεισόδια;
Ή μετά: «η πολυαναμενόμενη παράσταση δεν ήταν τόσο αποτυχημένη». Ενώ, αν ήταν αποτυχημένη τα πράγματα θα άλλαζαν καθώς οι Χρυσαυγίτες είναι πάνω απ’ όλα υπερασπιστές της αισθητικής! (Για να μη σχολιάσω τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί στην κριτική της η Ελένη Πετάση –μάλλον λίγο πριν την γράψει είχε δει τη διαφήμιση της τηλεφωνίας με την μπανάναααα!).
Δεν γνωρίζω τον κύριο Παγιατάκη. Μάλλον δεν κυκλοφορεί καθόλου στην Αθήνα αυτό τον καιρό και δεν είχε πάει στο Χυτήριο να δει από κοντά τη μισαλλοδοξία και το μίσος έξω από το θέατρο. Γιατί ίσως τότε φιλτράριζε την άποψή του διπλά και δεν θα έκανε αυτό το χιουμοράκι… (Φυσικά δεν διάβασα ποτέ την υπόλοιπη κριτική. Υπήρχε λόγος;)
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
28°
