Σχόλιο για τον Ρόμπερτ Γουίλσον με αφορμή την κριτική του Σπύρου Παγιατάκη για την Οδύσσεια
Αντιγράφω την εισαγωγική παράγραφο από την κριτική του Σπύρου Παγιατάκη στην Καθημερινή (11/11/2012) για την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον:
«Τελικά αποδείχτηκε τυχερός ο Ρόμπερτ Γουίλσον, ο οποίος έδωσε τη δική του εκδοχή της “Οδύσσειας” στο Εθνικό Θέατρο. Ευτύχησε που δεν τον πήραν πρέφα οι Χρυσαυγίτες. Αν μάλιστα τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής διάβαζαν και το –υπερβολικό– κριτικό σχόλιο της Ελένης Πετάση στο Διαδίκτυο (“Ο Οδυσσέας, αλλά και οι σύντροφοί του, είχαν μετατραπεί σε γελοίες αδελφές, εξορίζοντας απολύτως τη δραματικότητα της εικοσάχρονης περιπέτειάς τους μέχρι να φθάσουν στην πατρίδα τους, την Ιθάκη”), ε, τότε πια ήταν, που ακολουθώντας την οργή τους για τα ιερά και τα όσια –όπως έκαναν και στο “Χυτήριο”–, το πιθανότερο που θα συνέβαινε θα ‘ταν να τα κάνουν –και– στο Εθνικό Θέατρο γυαλιά καρφιά. Υπερβολές; Περίπου. Γιατί ούτε η –σαχλή– παρέα του Οδυσσέα ήταν ολοφάνερα gay, αλλά ούτε και η πολυαναμενόμενη παράσταση ήταν εντελώς αποτυχημένη».
Συγνώμη, διαβάζω σ’ αυτή την εισαγωγή ένα κάλεσμα; Αποκλείεται. Μάλλον θα πρέπει να το δω ως ειρωνικό σχόλιο για τους Χρυσαυγίτες. Αλλά πόση ειρωνεία («αποδείχτηκε τυχερός ο Μπομπ Γουίλσον») χωράει με το επεισόδιο του Χυτηρίου; Με το ότι αναγκάστηκε να κατέβει μια παράσταση μετά από απειλές για τη ζωή του σκηνοθέτη και της οικογένειάς του;
Και από την άλλη: Τι σημαίνει ακριβώς η φράση «Γιατί ούτε η –σαχλή– παρέα του Οδυσσέα ήταν ολοφάνερα gay»; Αν ήταν ολοφάνερα θα έπρεπε τότε να συμβούν επεισόδια;
Ή μετά: «η πολυαναμενόμενη παράσταση δεν ήταν τόσο αποτυχημένη». Ενώ, αν ήταν αποτυχημένη τα πράγματα θα άλλαζαν καθώς οι Χρυσαυγίτες είναι πάνω απ’ όλα υπερασπιστές της αισθητικής! (Για να μη σχολιάσω τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί στην κριτική της η Ελένη Πετάση –μάλλον λίγο πριν την γράψει είχε δει τη διαφήμιση της τηλεφωνίας με την μπανάναααα!).
Δεν γνωρίζω τον κύριο Παγιατάκη. Μάλλον δεν κυκλοφορεί καθόλου στην Αθήνα αυτό τον καιρό και δεν είχε πάει στο Χυτήριο να δει από κοντά τη μισαλλοδοξία και το μίσος έξω από το θέατρο. Γιατί ίσως τότε φιλτράριζε την άποψή του διπλά και δεν θα έκανε αυτό το χιουμοράκι… (Φυσικά δεν διάβασα ποτέ την υπόλοιπη κριτική. Υπήρχε λόγος;)
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
