«Έναν αιώνα σχεδόν μετά την πρώτη παρουσίασή του (παραμονές της Μικρασιατικής καταστροφής) ο Βαφτιστικός μας βλέπει το φως μέσα στα αποκαΐδια μιας άλλης καταστροφής: αυτής του νεοελληνικού κράτους. Η οπερέτα, ως είδος, συνδέεται ιστορικά με την έκρηξη χαράς μιας ολόκληρης τάξης, της μεσαίας τάξης της αστικής-φιλελεύθερης δημοκρατίας. Το έργο του Σακελλαρίδη, που απέδειξε ότι ανήκει δικαιωματικά στο κοινό ταμείο του νεοελληνικού πολιτισμού, έρχεται σήμερα να μας υπενθυμίσει πολύ απλά ότι Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Ο κυματισμός των συναισθημάτων, η βραχυκύκλωση των επιθυμιών, η ανάγκη για κατάφαση στο παιχνίδι της ανθρώπινης ύπαρξης, η γελοιογραφική διάσταση του θεάτρου της κοινωνικής συναλλαγής είναι πάντα εδώ. Όπως είναι πάντα εδώ η σπουδαία μουσική του Σακελλαρίδη με τις φυγές της προς τον κόσμο του θαυμαστού, που υποδεικνύει την έξοδο και τη λύτρωση».
Βασίλης Παπαβασιλείου, σκηνοθέτης
«Όταν η Αθήνα ζούσε στους ρυθμούς της ξέφρενης ελληνικής Belle Époque και κοιτούσε τον κόσμο μέσα από τα χαμογελαστά μάτια των ανθρώπων που βίωναν τη χαρά της ζωής, όταν η πλατεία Συντάγματος θύμιζε Βιέννη και η Κηφισιά ήταν θέρετρο των bon-viveur γεννήθηκε ο θρυλικός Βαφτιστικός του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Η Βιβίκα, η Κική, ο Ζαχαρούλης και ο Κορτάσης λατρεύτηκαν αμέσως από τους Αθηναίους και ξεκίνησαν μια μακριά «ζωή» που σήμερα πλησιάζει τα 100 χρόνια αντέχοντας στον χρόνο και στην φθορά των ποικίλων ερμηνευτικών προσεγγίσεων. Ο Βαφτιστικός σαν μια χοάνη μουσικών πολιτισμών, ανακατεύει το βιεννέζικο βαλς με το ταγκό, τα πλακιώτικα τραγούδια με τις ισπανικές Habaneras, τις πολωνέζικες μαζούρκες με τα τσιγγάνικα czardas, τις πόλκες με τα στρατιωτικά εμβατήρια σε ένα μελωδικό «πανζουρλισμό» ατελείωτων στροβιλισμών, συναισθημάτων και εκπλήξεων που με δυο λέξεις λέγεται: «Ελληνική οπερέτα!»
Ο Βαφτιστικός είναι όσο έλληνας είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι αυτό που μας συνδέει με τις φωνές των παλιότερων που σιγοτραγουδούσαν όλα τα τραγούδια της παράστασης και με τα ορθάνοιχτα μάτια της γενιάς του facebook και των blogs που ρουφάει την ζωή με απίστευτη ταχύτητα. Μην νομίζετε ότι ο Βαφτιστικός είναι εύκολος για τον μαέστρο και την ορχήστρα στο pit: όχι γιατί... «η οπερέτα είναι δύσκολο είδος» ή γιατί «σκύψαμε με σεβασμό πάνω στην αυθεντική ενορχήστρωση του 1918 που είχε να παιχτεί πολλά πολλά χρόνια» ή οτιδήποτε άλλο και μπλα, μπλα, μπλα... Είναι δύσκολο γιατί το έργο ΣΕ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ, ΣΕ ΡΟΥΦΑΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ, ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΤΑΚΑ, Ή ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΣΩΣΤΕΣ ΝΟΤΕΣ... Παρόλα αυτά, σας υποσχόμαστε να παίξουμε όλες τις νότες σωστά, και μαζί να απολαύσουμε κάθε μαγική στιγμή του υπέροχου αυτού έργου».
Γιώργος Πέτρου, μαέστρος
Η πρώτη παραγωγή οπερέτας του Μεγάρου ο «Βαφτιστικός» παρουσιάστηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ και κατέκτησε κοινό και κριτική.
«Ο Βαφτιστικός» ανέβηκε για πρώτη φορά στις 18 Ιουλίου 1918 από τον θίασο Παπαϊωάννου και θεωρείται μαζί με τους «Απάχηδες των Αθηνών»» του Νίκου Χατζηαποστόλου, ως μία από τις πιο κοσμαγάπητες ελληνικές οπερέτες. Το εμβατήριο «Ψηλά στο μέτωπο» τραγουδήθηκε πολύ και από τους στρατιώτες του '40. Ο «Βαφτιστικός» έγινε και ταινία το 1952 από την Μαρία Πλυτά, με πρωταγωνιστές τον Αλέκο (η φωνή του ήταν ντουμπλαρισμένη από τον τενόρο Πέτρο Επτακοίλη), την Ανθή Ζαχαράτου και τον Μήμι Φωτόπουλο.
Έναν αιώνα ζωής μετρά η οπερέτα αυτή που διατηρεί ακέραια τη δροσιά της και καλεί όλους και ιδιαίτερα τους νέους, να ταξιδέψουν με κέφι, χαμόγελο και πολλά ευρήματα στην «Αθήνα του άλλοτε». Χάρις στη σκηνοθετική ματιά του Βασίλη Παπαβασιλείου και την ενορχήστρωση της Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου θα ακούσουν οι νεώτεροι και θα σιγοτραγουδήσουν οι μεγαλύτεροι, μελωδίες και τραγούδια που έγραψαν ιστορία όπως «η καρδιά μου πονεί για εσάς» ή «τον καιρό εκείνο τον παλιό…»
Τον ρόλο της Βιβίκας ερμηνεύει η σοπράνο Τζίνα Φωτεινοπούλου, της Κικής, η μέτζο Ειρήνη Καράγιαννη, του Χαρμίδη ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος, του Ζαχαρούλη, ο Δημήτρης Ναλμπάντης, του Συνταγματάρχη, ο τενόρος Ζάχος Τερζάκης. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Θανάσης Τσαλταμπάσης (Κορτάσης) και Θανάσης Δήμου (Μαρτής). Συμπράττει η Χορωδία Δήμου Αθηναίων. Τη διδασκαλία της Χορωδίας έκανε ο Σταύρος Μπερής.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
