Στην τρίτη διοργάνωσή του από το Ελληνικό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου & Χορού –η ATHENS VOICE είναι χορηγός επικοινωνίας– παρουσιάζει σε διευθυντές πολιτιστικών φορέων του εξωτερικού 13 από την περίοδο Απρίλιος 2008-Οκτώβριος 2009. Ζητούμενο; Η πρόσκλησή τους στα διεθνή φεστιβάλ. Στο παρελθόν μερικές πέτυχαν το στόχο τους. Τι γίνεται όμως φέτος;
Διονύσης Καββαθάς, επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας και Αισθητικής των Μέσων στο Πάντειο παν/μιο: Βρισκόμαστε εδώ και αρκετό καιρό σε μια νέα πολιτιστική κατάσταση, όπου το ερώτημα για το καθεστώς του θεατρικού και του χορευτικού έργου τίθεται επιτακτικά με όρους παγκοσμιοποίησης και άρα ομοιομορφίας. Ωστόσο, αυτοί οι ίδιοι όροι οδηγούν στη δημιουργία ενός αρχιπελάγους απεδαφικοποιημένων εικόνων, ήχων, σκηνικών και κινήσεων που αντιστέκονται στις επιβεβλημένες από τα μίντια σκηνοθεσίες του κόσμου και του εαυτού. Στην πολιτιστική Αθήνα, κορυφαίοι θεσμοί όπως το Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και σχεδόν αφανείς κριτικές επιτροπές για την ανταλλαγή πολιτιστικών αγαθών όπως είναι ακόμη το «Σύστημα Αθήνα», οφείλουν να λειτουργούν ως τοποτηρητές του παγκόσμιου και του τοπικού, ως ανιχνευτές του στερεότυπου και του διαφορετικού. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο αφού και οι κριτές είναι μέρος των πολιτιστικών συστημάτων που παρατηρούν και έχουν υποβληθεί στην ίδια αισθητηριακή σχηματοποίηση όπως και οι δημιουργοί έργων τέχνης. Άρα, αυτό που απαιτείται απ’ όλους είναι η συνεχής απορρύθμιση των αισθήσεων και των παραστάσεων του νου, η διαρκής εγρήγορση για το απίθανο: τόσο έξω από εμάς όσο και μέσα μας.
Περικλής Μουστάκης, σκηνοθέτης στα «Παιχνίδια σφαγής», Θέατρο Άσκηση (συμμετέχει για 2η φορά): Έχω την αίσθηση ότι οι προσκεκλημένοι διαπιστώνουν αυτό που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε όλοι, το ξύπνημα μιας καινούργιας θεατρικής πραγματικότητας μέσα από συνεχείς οσμώσεις που τείνουν να διαμορφώσουν ένα θέατρο ενταγμένο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή θεατρική προβληματική. Από τις παραστάσεις που συμμετέχουν έχω παρακολουθήσει μόνο μία με την οποία και αισθάνθηκα «συγγενής». Αναφέρομαι στους «Βίους Αγίων» του Μαρμαρινού, που υπέβαλλαν μια θεατρική ιερότητα παρασέρνοντας το θεατή σ’ ένα εξωκαθημερινό σύμπαν.
Οι φετινές συμμετοχές
Θέατρο: Scarmface (από τους Splish Splash), Silence (Vasistas), Rottweiler (ΝΑΜΑ), Βίοι (Ζωές) Αγίων (Theseum Ensemble), Ζορμπάς (Εθνικό Θέατρο), Λα Πουπέ (Σφενδόνη), Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Β. Αιγαίου), Παιχνίδια σφαγής (Άσκηση).
Χορός: Αmen (Χ-ΙΤ), Das (Ist) Ein… (YELP dance co), LANG (AD-LIB), Δρόμοι (Ομάδα Χορού Ζωής Δημητρίου), Ο Υιός (ΟΚΤΑΝΑ).
Οι χορευτικές παραστάσεις στο Δίπυλον (Καλογήρου Σαμουήλ 2 & Διπύλου, 210 3227.991) με ελεύθερη είσοδο. Οι θεατρικές στο Badminton, στο Εθνικό κ.ά. Στις 29/11 συμπόσιο - ανοιχτή συζήτηση για το ελληνικό θέατρο, στο Υπουργείου Πολιτισμού 9.30-14.00.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
7°
