Ο Γιάννης Χουβαρδάς + Ένα από τα τελευταία έργα του Ίψεν γραμμένο το 1892 + Ένα λαμπρό σύνολο ηθοποιών, με τους περισσότερους στην πιο δημιουργική φάση της πορείας τους (Ακύλλας Καραζήσης, Γιάννος Περλέγκας, Άλκηστις Πουλοπούλου, Λυδία Φωτοπούλου, Νίκος Χατζόπουλος, Αργυρώ Χιώτη). Τρεις λόγοι που μας εξάπτουν την περιέργεια για το αποτέλεσμα. H παράσταση θα τρέχει σε έναν απόλυτα κλειστό σκηνικό χώρο, σαν μαύρο σφραγισμένο κουτί και με τους θεατές επί σκηνής, απόλυτα εγκλιματισμένη με την εποχή και τα συναισθήματά της: βλ. το δίλημμα ανάμεσα στην ευτυχία και τη φιλοδοξία, το σπάσιμο των δεσμών που μας κρατούν υπόδουλους και το άγχος του θανάτου. Οι δύο πρωταγωνιστές Α. Καραζήσης και Ά. Πουλοπούλου έδωσαν στην Athens Voice μια μικρή περιγραφή των ηρώων τους.
Οι προκλήσεις του ρόλου μου
A.Π. «Η Χίλντε είναι ένας πολύ σύνθετος χαρακτήρας και χρειάστηκε πρώτα να καταλάβω πως συνυπάρχουν ποικίλα και συχνά αντιφατικά χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά της. Ότι δηλαδή ένα πρωτόγονο ένστικτο την οδηγεί να κάνει όλα όσα κάνει για να πετύχει το όνειρό της και ότι δεν έχει ηθικό κώδικα – είναι απόλυτα ελεύθερη. Μέσα απ’ αυτήν τη σκέψη μπόρεσα να καταλάβω πώς συνδέονται η αθωότητά της με τη “διαβολική” της πλευρά, ο πολύ γήινος συναισθηματισμός με μια μεταφυσική απογείωση που διαπερνά όλο το έργο».
Α.Κ. «Δεν μου αρέσει η λέξη πρόκληση – την ταυτίζω με την απόλυτη φιλοδοξία, το κακό lifestyle και τον κόσμο των διαφημίσεων που ελπίζω να αφήσουμε οριστικά πίσω μας. Πρόκληση για μένα είναι πάντα η ίδια η δουλειά μου: το να καταβυθιστώ σε αυτόν το μαγικό κόσμο ενός ενδιαφέροντος έργου μαζί με άλλους συνεργάτες. Αυτή είναι η δυσκολία: να μπω και μετά να βγω από αυτό τον κόσμο».
Μια φράση της ηρωίδας/ήρωά μου που ξεχωρίζω στην παράσταση...
Α.Π. «“Αν είχε κανείς μια σθεναρή συνείδηση που να ’σφυζε από υγεία! Για να τολμάει αυτά που θέλει!”»
Α.Κ. «Δεν ξεχωρίζω φράση, ξεχωρίζω μια έννοια – αυτή της φαντασίας. Ο Σόλνες έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη φαντασία του. Πιστεύει ότι αυτό που φαντάζεται συμβαίνει κιόλας».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
