Έξι χρόνια μετά την επανεκκίνηση του Φεστιβάλ Αθηνών, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεσμού Γιώργος Λούκος κρατάει τη διοργάνωση όρθια μέσα στο πιο αβέβαιο καλοκαίρι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με όπλα τα αυτονόητα για την εποχή: παρουσία νέων καλλιτεχνών που ήδη έχουν ανοίξει παρτίδες με το κοινό (Σίμος Κακάλας, Sforaris, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Ευριπίδης Λασκαρίδης κ.ά.), τα πιο δυνατά εγχώρια ονόματα στα ερευνητικά θεάματα (Μιχαήλ Μαρμαρινός, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Λένα Κιτσοπούλου κ.ά.) και λίγα αλλά εκλεκτά ονόματα από το εξωτερικό (Φιόνα Σο, Σάσα Βαλτς, Αλέν Μπιφάρ κ.ά.). Σειρά του κοινού να πιάσει το μπαλάκι.
Alain Buffard «Tout va bien»
Ειρωνεία (κεντρική φωτο./ βλ. τον τίτλο «Όλα καλά»), κινηματογραφικές αναφορές, εσάνς βερολινέζικου καμπαρέ, ρυθμοί και κινήσεις στρατιωτικών παρελάσεων, όπλα, πηλίκια και οκτώ εξαιρετικοί χορευτές. Η σκοτεινή, δυνατή κι ανορθόδοξη πινελιά του φετινού φεστιβάλ από τον Γάλλο χορογράφο. 29 & 30/6, Πειραιώς 260.
Rodrigo Garcia «Golgota Picnic»
Λυσσασμένες διαδηλώσεις ακροδεξιών και θρησκευτικών οργανώσεων, προστασία αστυνομικών δυνάμεων και κόσμος που αποχωρούσε ενοχλημένος από τη σκληρότητα των σκηνών – αυτή ήταν η «συνοδεία» του τολμηρού «Golgota Picnic» στην πρεμιέρα του στο Παρίσι. Αναμενόμενο. Ο «βλάσφημος του σύγχρονου θεάτρου»,όπως τον αποκαλούν, Αργεντινός καλλιτέχνης επιτίθεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό και με όχημά του την trash αισθητική στην καθολική εκπαίδευση που γεννά στα παιδιά το φόβο της κόλασης. Τι να περιμένουμε; Ένα έργο βίαιο κι αμφιλεγόμενο, που αναφέρεται στη ζωή του Χριστού μέσα από σοκαριστικές εικόνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Highlight: η παρουσία του Marino Formenti, ενός από τους πιο σημαντικούς πιανίστες της εποχής μας. 16 & 17/6, Πειραιώς 260.
Neukollner Oper & Όπερες των Ζητιάνων «Yasou Aida!»
Τι δουλειά έχει η «Αΐντα» του Βέρντι μεταμφιεσμένη σε σύγχρονη Ελληνίδα μέσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Είναι η σημερινή εκδοχή της όπως την παρουσίασαν οι «Όπερες των Ζητιάνων», με πρωτόγνωρη επιτυχία στο Βερολίνο. Στην «πειραγμένη» Αΐντα τους οι πολιτισμένοι Αιγύπτιοι μεταμορφώνονται σε σημερινούς Γερμανούς και οι βάρβαροι, κατακτημένοι Αιθίοπες σε σύγχρονους Έλληνες. 29 & 30/6 & 1/7, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ορχήστρα Μπαρόκ Μουσικής της Βενετίας «Η Ολυμπιάδα»
Στην Αθήνα, ένα από τα πιο σημαντικά διεθνώς σύνολα μπαρόκ μουσικής, με επικεφαλής τον τσεμπαλίστα Μάρκελλο Χρυσικόπουλο, θα παρουσιάσουν ένα pastiche της γνωστής (από το λιμπρέτο του περίφημου ποιητή της Αναγέννησης, Μεταστάζιο) «Ολυμπιάδας». Highlight η συμμετοχή της Φιλαρέτης Κομνηνού, η οποία θα απαγγέλλει τα συνεκτικά κείμενα ανάμεσα στα μουσικά μέρη. 8/6, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.
Εθνικό Θέατρο «Αμφιτρύων»
Το «βαρύ πυροβολικό» του Εθνικού (Χρ. Λούλης, Ε. Σαουλίδου, Στ. Γουλιώτη, Ν. Κουρής, Δ. Ήμελλος, Αμ. Μουτούση κ.ά.) υπό τις οδηγίες του Λευτέρη Βογιατζή συναντώνται με την αριστουργηματική κωμωδία του Μολιέρου. Γραμμένη το 1668, θίγει έμμεσα τις ερωτικές περιπέτειες του βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, σατιρίζοντας τον αμοραλισμό των ισχυρών και τη δουλικότητα όσων τους περιβάλλουν. 3 & 4/8, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.
Δημήτρης Παπαϊωάννου «Πρώτη Ύλη»
Με συμμάχους τον ακραίο μινιμαλισμό, την ποιητική διάθεση που θέλει να αναμετρηθεί με τα ουσιώδη κι ένα γυμνό χορευτή, τον Tadeau Liesenfeld, ο Παπαϊωάννου στέκεται μπροστά από τα συντρίμμια των προσδοκιών μας ως έθνους κι αναστοχάζεται πάνω στην προσωπική και την ελληνική ταυτότητα. Δεύτερος παίκτης στη σκηνή, ο ίδιος ο χορογράφος. 23-26 & 30/6, Πειραιώς 260.
Η χαρά του φεστιβάλ! Η ποιητική πλευρά της ανθρώπινης καθημερινότητας, το θέατρο (χωρίς λόγια), ο χορός, τα ακροβατικά, ένα σπίτι που διαρκώς περιστρέφεται αντί για σκηνικό και γενναίες δόσεις συναισθήματος, χιούμορ και τρυφερότητας – από το ιδιοφές, συναρπαστικό καλλιτεχνικό δίδυμο από την Ελβετία. «Τελικά είναι όλοι ίδιοι», όπως λέει ο τίτλος; 8-11/6, Πειραιώς 260.
Sasha Waltz «Continu»
Πόση απόσταση χωράει ανάμεσα στην πρωτογενή ενστικτώδη συγκίνηση και στην πνευματικότητα; Ανάμεσα στο σύνολο, το ζευγάρι και το άτομο; Η διάσημη Βερολινέζα χορογράφος επιχειρεί να δώσει μερικές απαντήσεις με μια χορογραφία τελετουργικού χαρακτήρα. Στο προσκήνιο 24 χορευτές να ερμηνεύουν μια «αρχαϊκή», μυσταγωγική χορογραφία (με σκηνές και εικόνες από έργα της Waltz από την τελευταία δεκαετία), επενδυμένη με τις μεγαλόπνοες, στιβαρές μουσικές των Γιάννη Ξενάκη και Έντγκαρ Βαρέζε. 11/7, Ηρώδειο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
