Η παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου με το έργο «Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάγεφ προκαλεί κραδασμούς. Σε ζευγάρια, αλλά και σε όσους
αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής. Η σκηνοθέτρια μίλησε στην A.V.
«“Μη βρίσκοντας την αληθινή αγάπη αποφασίζουμε πως γενικώς δεν υπάρχει και μετά παντρευόμαστε αυτό που είναι προσιτό και πρόχειρο, νομίζοντας πως αυτό είναι όλο κι όλο που μπορούμε να ζήσουμε”. Είναι μια φράση του έργου με την οποία γίνεται χαμός κάθε βράδυ. Έρχονται ζευγάρια πιστεύοντας πως θα δουν ένα ανώδυνο έργο αγάπης και παθαίνουν την πλάκα τους. Ανάλογα με τις αντιδράσεις τους καταλαβαίνεις και το είδος της σχέσης που έχουν. Ρώτησα ένα ζευγάρι χθες: “Σας είδα που ήρθατε αγκαλιασμένοι στο έργο. Πώς φεύγετε;”. “Ανακαλύψαμε πως στη διάρκεια του έργου, ασυνείδητα, κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου”, μου απάντησαν. Η σχέση τους βγήκε νικήτρια. Φυσικά δύσκολα ένα ζευγάρι να σου ομολογήσει πως η παράσταση τους αποκάλυψε πως ζουν μια προβληματική σχέση – το πιάνεις όμως στον αέρα. Είναι επικίνδυνο για τις σχέσεις έργο».
Τέσσερις ηθοποιοί (Ηλ. Νικολούζου, Αλ. Καλτσίκη, Βασ. Κουκαλάνι, Π. Δεντάκης) δεν ενσαρκώνουν ακριβώς τα μέλη δύο παντρεμένων ζευγαριών. Άλλοτε σε πρώτο και άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο μας αφηγούνται την ιστορία τους. «Δεν είναι μια παράσταση για την ιστορία δύο παντρεμένων ζευγαριών, όπου καλούμαστε να δώσουμε ένα πλήρες ψυχογράφημα των μελών τους. Τα ζευγάρια χρησιμοποιούνται προκειμένου να στοχαστεί ο συγγραφέας πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα: Υπάρχει κάποιο νόημα για το οποίο αξίζει να ζει κανείς; Πώς μπορεί μια σχέση να αντέξει στο χρόνο; Είναι αληθινό αυτό που ζούμε ή αυτό που υπάρχει στο κεφάλι μας; Μπορούμε να βρούμε μια σταθερά στη ζωή; Από ποια υλικά είναι πλασμένη η αληθινή αγάπη;».
Αγάπη, αγάπη… η λέξη επανέρχεται συνεχώς στην παράσταση και στην κουβέντα μας. Το έργο είναι ρώσικο – και στα ρώσικα δεν υπάρχει λέξη για τον έρωτα. Γιατί, λοιπόν, αγάπη και όχι έρωτας; «Το συζητήσαμε με την Ελένη (σ.σ. Ε. Μπακοπούλου, η μεταφράστρια του έργου) για το πώς έπρεπε να αποδοθεί η λέξη στα ελληνικά. Αποφασίσαμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την αγάπη, γιατί έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και αξία».
Η παράσταση δημιουργείμια ψευδαίσθηση διδασκαλίας. «Το έργο είναι μια καινούργια πρόταση στη θεατρική δραματουργία. Μιλάει και για τη θεατρική ψευδαίσθηση, γι’ αυτό την έστησα έτσι».
Με ποιον ήρωα ή ηρωίδα ταυτίζεσαι;
Με τη Μάργκαρετ. Μου αρέσει αυτός ο συνδυασμός απολυτότητας και παιγνιώδους διάθεσης που τη διακρίνει.
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
15°
