Όταν ο Τζόναθαν Λάρσον, ο τριανταπεντάχρονος συγγραφέας του “Rent”, επέστρεψε το βράδυ της γενικής πρόβας στο σπίτι του με το όνειρο της ζωής του να έχει γίνει πραγματικότητα και το μιούζικαλ που είχε γράψει να ετοιμάζεται για πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το πεπρωμένο. Ο ίδιος βρέθηκε το πρωί της επόμενης μέρας, της πρεμιέρας, νεκρός από ανεύρισμα αορτής. Το μιούζικαλ που έγραψε έκανε μία από τις πιο θριαμβευτικές πορείες. Από τα μακροβιότερα του Μπρόντγουεϊ, έχει παιχτεί μέχρι σήμερα σε 40 χώρες, έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες, έχει κερδίσει ένα Πούλιτζερ, 20 Τόνι και δεκάδες άλλα μουσικά και θεατρικά βραβεία.
No day but today, είναι το «σύνθημα» του μιούζικαλ. Γραμμένο σε μια εποχή που το Aids σήμαινε θάνατο και η χρήση της λέξης ήταν ταμπού, ο Λάρσον τολμά και γράφει για μια ομάδα νέων που είναι gay, έχουν τη νόσο και ακροβατούν καθημερινά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Θα μπορούσε να θυμίζει περισσότερο ροκ όπερα, είναι μια ιστορία ανθρώπων που κυνηγούν τα όνειρά τους, περισσότερο μαύρη και λιγότερο ροζ. Στο βάθος, όμως, πρόκειται για ένα βαθιά αισιόδοξο έργο για την πίστη, το ταλέντο, την τόλμη, την επιμονή.
Στη σκηνή του θεάτρου Χώρα η ατμόσφαιρα της πρόβας θυμίζει το σκηνικό χώρο του “Rent”, καθώς οι προετοιμασίες μπαίνουν στην τελική ευθεία. Ένα γκρουπ πέντε μουσικών δοκιμάζει τον ήχο και οι δεκαπέντε ηθοποιοί κάνουν πρόβα τα τραγούδια. Από είκοσι μέχρι τριάντα ετών η ηλικία των ηθοποιών, που έρχονται από ετερόκλητους χώρους: θέατρο, μουσικές σκηνές, χορό.
«Αν εξαιρέσει κανείς την παιδεία και το ότι είναι δύσκολο στην Ελλάδα να σπουδάσει κανείς μιούζικαλ, οι ηθοποιοί μας δεν υστερούν σε τίποτα από τους ξένους» λέει η Θέμις Μαρσέλου, μια παθιασμένη των μιούζικαλ που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τους στίχους. «Αυτό για μένα» συνεχίζει «είναι ένα ξεχωριστό μιούζικαλ, γιατί ξεφεύγει από τις συνηθισμένες αφελείς ιστορίες και τα light τραγούδια. Το “Rent” έχει κανονική υπόθεση, δεν έχει τη δομή του μιούζικαλ, απλώς επάνω στη σκηνή ζωντανεύουν όλα τα είδη: μουσική, υποκριτική, χορός, τραγούδι». Το πάθος της Θέμιδας Μαρσέλου συνάντησε την ευαισθησία και το χιούμορ του Γιώργου Καπουτζίδη, που έγραψε τα μέρη της πρόζας.
Εμπνευσμένη από την όπερα του Πουτσίνι “La Boheme”, αυτή η απίστευτη ιστορία των νέων καλλιτεχνών που μαθαίνουν να επιβιώνουν, να ερωτεύονται, να βρίσκουν την προσωπική τους φωνή προκειμένου να εκφραστούν και να ζουν το παρόν, είναι πάντα επίκαιρη και ενδιαφέρουσα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
