' Ένα έργο πόλης που εμπνέεται από το σύγχρονο αστικό τοπίο αναζητώντας νέους τρόπους επιβίωσης μέσα σε αυτό'- διαβάζω στο δελτίο τύπου που έχει ετοιμάσει η ομάδα Αερίτεςτης χορογράφου και θεατρολόγου Πατρίσιας Απέργηγια τη νέα τους δουλειά "Era Povera".
Στην πρεμιέρα της παράστασης θα καταλάβω ότι πρόκειται για κάτι παραπάνω: ένα έργο σκληρό και δυναμικό που πηγάζει από την πόλη, αντανακλά την εικόνα της, τη δική μας κατάσταση αλλά και τον προβληματισμό του πως θα επιβιώσουμε μέσα σε αυτή την κινούμενη λάσπη που μας περιτρυγυρίζει.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο, μια εθιστική industrial ηχητική λούπα ξεκινάει να γαζώνει το μυαλό μας. Το sountrack του ‘Era Povera’ που ετοίμασε ο συνθέτης Δημοσθένης Γρίβας – παίζει ζωντανά στη σκηνή με τους μουσικούς Δανάη Νίλσεν κι Ορέστη Χατζηθεοδώρου - είναι γρήγορο κι επιθετικό. Ο ρυθμός μας δένει πάνω του τόσο γρήγορα που πριν το καταλάβουμε έχουμε αρχίσει να κουνιόμαστε στις καρέκλες - θέλουμε να ανέβουμε κι εμείς στη σκηνή.
Σύντομα η παράσταση αρχίζει να θυμίζει χορευτικό πόλεμο απέναντι στο κατεστημένο. Οι ερμηνευτές κινούνται σαν αιλουροειδή σε ομάδες που συγκρούονται παγιδευμένες σε ένα τόπο που μυρίζει βία κι εγκατάλειψη, ένα μετα-πυρηνικό αστικό τοπίο – τα αφαιρετικά σκηνικά με τις κούτες από τον καλλιτέχνη Ανδρέα Κασάπηεντείνουν την εικόνα. Κάποιες φορές ακούγονται σειρήνες κι ο πανικός εξαπλώνεται στη σκηνή - σα να βλέπουμε διαδηλώσεις τη στιγμή που ξεκινούν τα μπάχαλα.
Στη σκηνή συναντιούνται με έξυπνο και πρωτότυπο τρόπο διάφορα είδη χορού και σωματικής έκφρασης εμπνευσμένα από ποικίλες κοινωνικές ομάδες. Οι κινήσεις είναι κοφτερές- δηλώνουν ανησυχία. Πολλές φορές τα σώματα των χορευτών προσγειώνονται με ανεξέλεγκτη φόρα και δύναμη στο σκληρό πάτωμα, σαν τα μάρμαρα και τις μολότοφ που πέφτουν πάνω σε αστυνομικούς και κτήρια. Άλλες, θυμίζουν πεινασμένα ζώα που βγαίνουν έξω για το θήραμά τους ενώ όταν παίρνουν σκυφτές, μαζεμένες στάσεις φέρνουν στο νου τους ταλαιπωρημένους που κυκλοφορούν στη πόλη- επαίτες και ναρκομανείς.
Φεύγω αληθινά ενθουσιασμένη αλλά και με ένα αίσθημα ανακούφισης και δικαίωσης που έχω προσθέσει άλλη μια είσοδο στην agenda των «πολιτικοποιημένων» - ή τέλος πάντων επηρεασμένων από αυτό που βιώνουμε - παραστάσεων.
Οι Αερίτες το δήλωσαν από την γέννησή τους: «η τέχνη του δρόμου δεν αποτελεί σήμερα εναλλακτική καλλιτεχνική άποψη αλλά πολιτική παρέμβαση, κοινωνική επιλογή, σχεδίασμα για μια διαφορετική συγκατοίκηση.»
Τα τελευταία δύο χρόνια αυτή η επιλογή αποδεικνύεται μονόδρομος για τη νέα, αξιόλογη και δημιουργική γενιά καλλιτεχνών- βλ. ακόμα τα φετινά: Ντιμπέιτ των Μπούνταλη- Τζουμέρκα, το Μετά της ομάδας ODC, τη Μικρή Κατήχηση για τις κατώτερες τάξεις του Αλέξανδρου Αβρανά, το Στρώμα της ομάδας Αμάγαλμα, το Μεσοπόλεμο της ομάδας Κανιγκούντα και πολλά άλλα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
20°
