Οι ήρωες του Σέξπιρ στον «Μακμπέθ» είναι καθάρματα, αλλά το κοινό ταυτίζεται μαζί τους! Πόσο μάλλον όταν τους ερμηνεύουν σπουδαίοι ηθοποιοί σε παράσταση που σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος για τη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Μια μέρα πριν την πρεμιέρα, ο σκηνοθέτης μίλησε στην A.V.
«Ο Μακμπέθ είναι ένα έργο σκοτεινό επειδή δεν δίνει απαντήσεις. Δεν σε ανακουφίζει, σου δημιουργεί μια μόνιμη αναζήτηση που φτάνει σχεδόν στα όρια του μηδενισμού. Είναι όμως ένα μεγάλο έργο τέχνης» επισημαίνει ο Θωμάς Μοσχόπουλος με την ηρεμία που του προσδίδει μια παράσταση ουσιαστικά από χρόνια δουλεμένη.
Πάνω στη σκηνή κρεβάτια που παραπέμπουν σε στρατόπεδο οργανώνονται και διαλύονται. «Όχι άλλον ύπνο/ ο Μαμπέθ νίκησε τον ύπνο», κάπως έτσι. Η εικόνα τους είναι ερέθισμα που οδηγεί την παράσταση χρονικά στην περιοχή από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως το Τσέρνομπιλ. «Με αφορούσε σίγουρα η αίσθηση της ιστορικής μνήμης. Ο Σέξπιρ γράφει το έργο προκειμένου να μιλήσει για το απόλυτο παρόν του, την κρίση της εποχής του, την ανασφάλεια που νιώθει και την ασάφεια σε σχέση με το τι είναι σωστό και τι όχι. Και το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας την αίσθηση του παρελθόντος. Εμείς θα πούμε την ιστορία όσο πιο έντιμα και καθαρά μπορούμε με βάση τις ουσιαστικές συγκρούσεις, αποφεύγοντας το αυστηρό ψυχολογικά θέατρο».
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος με τον Αργύρη Ξάφη - Μακμπέθ και την Άννα Μάσχα - Λαίδη Μακμπέθ περιτριγυρίζουν, κυκλώνουν τους ήρωες φωτίζοντας τη μεγάλη αδυναμία τους, η οποία μετατρέπεται σε αιμοσταγή φιλοδοξία. «Αυτό που τους κάνει να χολαίνουν γίνεται το καύσιμό τους. Η ατεκνία του ζευγαριού παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτή η έλλειψη της συνέχειας είτε σε απογειώνει σε κάτι πολύ πνευματικό είτε σε καταβαραθρώνει στον απόλυτο εγωισμό... Ο Μακμπέθ παγιδεύεται στην αίσθηση της βεβαιότητας. Αισθάνεται ότι μπορεί να ορίζει τα πράγματα. Όπως λένε οι μάγισσες σε κάποιο σημείο, “η σιγουριά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των θνητών”. Υπάρχει πάντα αυτή η ρευστότητα, την οποία πρέπει να αποδεχθείς. Εγώ έχω αρχίσει να μην τη φοβάμαι τόσο στη ζωή μου».
Η παράσταση αρχίζει, οι μάγισσες μιλούν μέσα από μια ηχογράφηση που μοιάζει παλιά (όσο ο μύθος). «Το όμορφο είναι δύσμορφο και το δύσμορφο όμορφο. Το καλό είναι κακό και το κακό είναι καλό».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
