Τα βλέμματα που εισέπραξε μια διαφυλική γυναίκα σ’ ένα σουπερμάρκετ μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Νότιας Γαλλίας ενέπνευσαν τον Εμανουέλ Νταρλέ να γράψει ένα μονόλογο
Τα βλέμματα που εισέπραξε μια διαφυλική γυναίκα σ’ ένα σουπερμάρκετ μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Νότιας Γαλλίας ενέπνευσαν τον Εμανουέλ Νταρλέ να γράψει ένα μονόλογο, ο οποίος παίζεται στο Από Μηχανής θέατρο. Ο Φαίδων Καστρής (με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Κατερίνας Μπερδέκα) ερμηνεύει με άψογη ισορροπία και χωρίς στερεοτυπικούς ακκισμούς την ιστορία μιας μεσήλικης τρανς γυναίκας, η οποία κάθε Τρίτη πάει επίσκεψη στο γηραιό πατέρα της, για να του καθαρίσει, να τον ξεβρομίσει, να του μαγειρέψει και να του κάνει τα ψώνια. Στο σουπερμάρκετ. Μαζί του.
Το έργο δεν εστιάζει μονόπαντα στο θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Όπως εξηγεί ο Νταρλέ: «Μ’ ενδιαφέρει η έννοια της ταυτότητας, και όχι μόνο της σεξουαλικής. Κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουμε ακριβώς ποιοι είμαστε· υπάρχουν άτομα που νιώθουν ότι δεν έχουν θέση σ’ αυτόν τον κόσμο. Το έργο μιλά για κάποια που αλλάζει ταυτότητα, αλλάζει φύλο. Ταυτόχρονα για τη σχέση της με τον πατέρα, η οποία δεν αφορά αποκλειστικά αυτή τη μεταμόρφωση. Το έργο δεν επικεντρώνεται στην έμφυλη ταυτότητα, αλλά στην αλλαγή της σχέσης μας με τους γονείς μας καθώς αυτοί μεγαλώνουν. Το πώς μας αντιλαμβάνονται οι γονείς μας και το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον εαυτό μας έρχονται συχνά σε σύγκρουση.
Έχει συμβολική σημασία να έχουμε την αποδοχή των γονιών μας; Όταν επιλέγουμε να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας ενίοτε δεν μπορούμε να το εκφράσουμε στους γονείς μας, επειδή είναι κάτι πάρα πολύ βαθύ. Από την άλλη, συχνά είναι αυτοί που μας γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον.
Τι ενέπνευσε αυτό το μονόλογο; Μ’ ενδιέφεραν τα βλέμματα που εισέπραξε αυτή η γυναίκα στο σουπερμάρκετ. Υπήρχαν βλέμματα σαν το δικό μου, που απλώς την κατέγραψε, αλλά υπήρχαν και βλέμματα εξαιρετικά βίαια, τύπου: «Τι αηδία είναι αυτή;». Θεωρώ πως όταν πηγαίνει στο σουπερμάρκετ τη χτυπά ένα είδος βίας.
Ενώ σιγά-σιγά αρχίζει να μην είναι πολιτικά ορθό να καταφέρεσαι εναντίον των γκέι, οι τρανσέξουαλ παραμένουν θεμιτός στόχος. Πώς είναι στη Γαλλία; Και στη Γαλλία τα πράγματα προχωρούν πάρα πολύ αργά. Υπάρχει απόσταση από το να αποδεχτείς την ομοφυλοφιλία μέχρι ν’ αποδεχτείς τη διαφυλικότητα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό… Είναι ίσως θέμα ελευθερίας. Είναι θαρραλέο πράγμα να το κάνεις και ίσως αυτό προκαλεί φόβο – η δύναμη να εναντιωθείς σε κάτι τόσο «σταθερό».
Τι αποδοχή είχε το έργο στην Αγγλία και τη Γαλλία; Είχε μεγάλη επιτυχία επειδή το ρόλο τον έπαιξαν δύο πολύ γνωστοί ηθοποιοί. Ο κόσμος γελάει μ’ έναν άντρα ντυμένο γυναίκα, αλλά διαρκεί μόνο τα πέντε πρώτα λεπτά. Μετά απορροφάται από την ιστορία, πράγμα που δείχνει ότι τους παρασέρνει η διήγηση, τα αστεία και τα οδυνηρά στοιχεία.
Παρουσιάζετε την τρανσέξουαλ πρωταγωνίστρια ως εκπορνευόμενη. Δεν είναι κλισέ αυτό; Δεν είμαι λοιπόν απολύτως ικανοποιημένος που χρησιμοποίησα αυτό το κλισέ, αλλά δραματουργικά ήταν χρήσιμο – θυμηθείτε το τέλος. Εννοείται ότι δεν στρέφονται όλοι οι τρανσέξουαλ στην πορνεία.
Info Από Μηχανής θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210 5231.131
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
