Γράφει ο Γιάννης Ζέρβας, Ψυχίατρος - ψυχοθεραπευτής, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής Παν/μίου Αθηνών
Ξεκίνησα ένα βράδυ να δω τη μεταφορά του μυθιστορήματος «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ίρβιν Γιάλομ στη σκηνή, με αρκετές αμφιβολίες. Το βιβλίο είναι μεγάλο και σύνθετο και η δράση του εκτυλίσσεται κυρίως σε επίπεδο ψυχικών διεργασιών, φιλοσοφίας και λόγου. Η παράσταση όμως που έστησαν μαζί ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος (με τη σύμπραξη του νεαρού Χ. Φραγκούλη), σκηνοθετώντας ο ένας τον άλλον ως άλλο δίδυμο Μπρόιερ-Νίτσε, στη θεατρική διασκευή της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου και με παραγωγό τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο, μου έδωσε πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενα. Στο πρώτο μέρος σαν να ξετύλιξαν το χαλί από τις «Χίλιες και μία νύχτες» (παρόν, άλλωστε, ως μέρος του σκηνικού της Ελένης Μανωλοπούλου) και ξεδιπλώνοντας όλες τις δυνατότητες και την ευφυΐα της τέχνης τους αφηγήθηκαν το παραμύθι της πρώιμης ιστορίας της ψυχανάλυσης, έναν από τους γοητευτικότερους μύθους του εικοστού αιώνα για γνώστες και μη.
Στο δεύτερο μέρος έμπαινε στο επίκεντρο η ψυχική περιπέτεια. Ο συγκλονιστικός λόγος του Γιάλομ, δοσμένος με αφηγηματικούς τρόπους όλο και πιο ποικίλους και ποικιλμένους με μουσικoύς τόνους (τους οποίους υποστήριζε η δαιμόνια ευρηματικότητα του Κορνήλιου Σελαμσή στο κλίμα που όριζαν οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου), με βύθιζε όλο και βαθύτερα μέσα μου, ξυπνούσε δικά μου προσωπικά ζητήματα που αναζητούσαν να υποκλέψουν τις απαντήσεις τους από την επί σκηνής ψυχοθεραπεία – τη δυνατότητά μας, για παράδειγμα, να επιλέξουμε τη ζωή μας μέσα στο περιορισμένο του χρόνου και της ελευθερίας μας. Η μοναδική σαφήνεια με την οποία ο εξαιρετικά έμπειρος θεραπευτής Γιάλομ περιγράφει και αναπαριστά τις ψυχικές διεργασίες της θεραπείας και τη διαδικασία της ωρίμασης του ανθρώπου βρήκε την καλύτερη έκφρασή της σ’ αυτή την παράσταση, όπου όλα συνεργούσαν σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας. Έφυγα με μία αίσθηση πληρότητας και ανακούφισης. Τις επόμενες μέρες ξυπνούσαν ακόμη αυθόρμητα στο μυαλό μου στιγμιότυπα από την παράσταση και ιδίως οι λυτρωτικές εικόνες του τέλους.
Info Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, Τουρναβίτου 7, Θησείο, 210 3255.444
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
