Αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κακάσχημη και πανέμορφη πόλη –της οποίας τη Φωνή κρατάτε στα χέρια σας– κυκλοφορεί μέσα στο χαμό ένας πραγματικά νέος καλλιτέχνης. Δεν έχει φτάσει στα 35 –ηλικία που στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες θεωρούνται νέοι– ούτε καν 30 ούτε καν 25… Το όνομά του είναι Δημήτρης Καραντζάς κι εγώ ξεκινάω να μιλάω γι’ αυτόν από σήμερα. Γιατί; Τον θυμάμαι 19 χρονών να μπαίνει στο Θέατρο Αμόρε. Ένα παιδί, για το οποίο λίγο αργότερα θα μου μιλήσει και ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Φοβερά οργανωμένος, με απίστευτη για την ηλικία του αίσθηση της τέχνης του, το μόνο που χρειάστηκε ήταν μια μικρή παρότρυνση που τον έστρεψε αποφασιστικά στη σκηνοθεσία. Έκανε τότε στις περίφημες Δοκιμές του Αμόρε το «Χιόνι στο χώμα» και μετά από αυτό τον «Ιβάνωφ» με τους συμμαθητές και τωρινούς συνεργάτες του. Ο «Ιβάνωφ» συζητήθηκε όσο καμία άλλη παράσταση νέου σκηνοθέτη και όλοι απόρησαν πώς γινόταν αυτός ο 22χρονος να είναι ταυτόχρονα τόσο ευαίσθητος, παιχνιδιάρης με τη σκηνοθεσία του, τρυφερός, προσωπικός, φρέσκος στις ιδέες του και ταυτόχρονα παραμυθάς (παλιά μεν, ύψιστη τέχνη δε). Μετά ήρθε το «NewElectrcBallroom» και φτάνουμε στο σήμερα, στον «Οδυσσεβάχ» – πρόβες για τον «Θείο Βάνια» και αργότερα για τον «Μικρό Εγιόλφ». Επειδή έτυχε και είδα τον «Οδυσσεβάχ» πρόσφατα, καιρό είχα να συγκινηθώ και να γελάσω τόσο αθώα και απενοχοποιημένα. Μπορεί και να το χρειαζόμουνα, μετά από όλον αυτό τον πρόσφατο χαμό και την αηδία στα πολιτικά. Χρειαζόμουνα κάτι όμορφο για να μου δώσει ελπίδα και το βρήκα, να ’ναι καλά όλοι εκεί.
Όταν παραείσαι καλός και θετικός με κάποιον, ξεκινάει ένας χαμός από καχυποψίες (γιατί το ’πε αυτό, κάτι θέλει, κάτι ράνει, κάτι κάνει). Αλλά τι να κάνω, αν ο άλλος όντως αξίζει; Λοιπόν, για όσους τους ενδιαφέρει το Θέατρο, για όσους κάτσουν και διαβάσουν αυτό το κείμενο που μιλάει για το αύριο –χωρίς κάνεις να ξέρει πώς θα είναι και αν υπάρχει αυτό το αύριο–, για όσους έχουν ανάγκη από ελπίδα και αισιοδοξία προτείνω το εξής: δώστε χώρο και δύναμη σε αυτό που έρχεται, το καινούργιο! Δεν είναι τίποτα, και αυτό το μικρό καταγεγραμμένο απόσταγμα των σκέψεών μου για τον Δημήτρη Καραντζά αυτό θέλει να κάνει.
Υ.Γ. Πηγαίνετε να δείτε σήμερα αυτό για το οποίο θα μιλάτε αύριο. Μην περιμένετε τους ειδικούς (σαν την αφεντομουτσουνάρα μου) να σας πουν τι είναι και τι δεν είναι. Καλό πρωί, μεσημέρι ή βράδυ!
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
