Θεατρο - Οπερα

«Όταν έκλαψε ο Νίτσε» στο Θέατρο Θησείον

Γιατί μου φάνηκε εξαιρετική η παράσταση

·Γιατί γρήγορα αισθάνθηκα «μέρος» αυτής της συνεδρίας –όλα όσα λέγονται αφορούν το κοινό -γενίκευση που ισχύει. Είναι σα να κάθεσαι κι εσύ μαζί με τον Μπρόιερ στην καρέκλα του ψυχαναλύτη- Νίτσε.
· Γιατί ο Ακύλλας Καραζήσης (στο ρόλο του γιατρού) και ο Νίκος Χατζόπουλος (στο ρόλο του Νίτσε) δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας με όλη τη σημασία της λέξης. Βλέποντας τους, επί 2 ώρες στη σκηνή δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι είναι δύο από τους καλύτερους και σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς τους.
· Γιατί αυτό το έργο είναι παιδί τους. Εκτός από ηθοποιοί είναι και σκηνοθέτες του. Το κοινό το διπαιστώνει στο διάλειμμα όπου οι πρωταγωνιστές μένουν στη σκηνή και συσκέπτονται χαμηλοφώνως για το πώς θα προχωρήσουν την επόμενη ώρα, ανταλλάσσοντας προτάσεις για την εξέλιξη του έργου.
· Γιατί ο νέος δίπλα τους, ο Χάρης Φραγκούλης είναι έμπλεος πάθους και ερμηνευτικά ισάξιος.
· Γιατί το ιδεολογικό- ψυχαναλυτικό τένις ανάμεσα στους δύο κεντρικούς ήρωες με κράτησε σε διαρκή εγρήγορση.
· Γιατί έπιασατον εαυτό μου να αισθάνεται σα να παρακολουθεί το καλύτερο μάθημα «2 σε 1» που πήρε ποτέ. Φιλοσοφία και ψυχανάλυση ειπωμένα με τρόπο που μαγνητίζει τουςς θεατές- το βασικό χάρισμα άλλωστε του βιβλίου του Yalom.
· Γιατί το λιτό σκηνικό με το μεγάλο, μακρόστενο χαλί, τις δύο καρέκλες και τα ηχεία που παίζουν μουσική μέσα στα βάζα αναδεικνύει αυτό τον χείμαρρο ιδεών κι ερμηνειών.
· Γιατί οι φράσεις που πέφτουν στη σκηνή – για την εξουσία, την ατομική ελευθερία, την υπαρξιακή κρίση- θέλω να τις ακούω κάθε βράδυ με τη μορφή υπνοπαιδείας μπας και αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μου και γίνω κι εγώ όπως λέει κι ο Νίτσε «αυτός που θέλω να γίνω».
· Γιατί η πρεμιέρα αυτού του βιβλίου στη σκηνή είναι πανευρωπαϊκή. Γιατί είναι ένα ενδιαφέρον, εποικοδομητικό εγχείρημα και εν τέλει «κερδισμένο»στοίχημα.