Η μούσα του Τριφό επιστρέφει στην Αθήνα με τη νέα της μουσικοθεατρική δουλειά «Navire Night», με τη συνοδεία της βιολοντσελίστριας Sonia Wieder-Atherton. Ένας μονόλογος βασισμένος στο ομώνυμο έργο της Μαρκερίτ Ντιράς, για την ανατομία μιας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα που δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο βιβλίο;
Διάβασα το βιβλίο της Ντιράς και αποφάσισα να το διασκευάσω σε ένα έργο όπου συνομιλούν λέξεις και μουσική. Μιλά για την απέραντη μοναξιά. Με τη φαντασία του μυαλού μπορούμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, βάζοντας τον έρωτα πάνω από όλα. Στο τέλος του βιβλίου δεν είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για πραγματικότητα ή επινόηση. Η Ντιράς ξεκινά από ένα συνηθισμένο φλερτ, μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας. Με τη φαντασία της, όμως, συνθέτει μια καταπληκτική ερωτική ιστορία. Η ηρωίδα αποφασίζει να μη συναντήσει τον άντρα ποτέ. Δεν είναι μια κλασική ιστορία αγάπης, αλλά περισσότερο ο έρωτας σαν τέχνη.
Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, υπάρχουν αντίστοιχες ερωτικές ιστορίες ανθρώπων που δεν συναντιούνται ποτέ...
Σίγουρα και στην εποχή μας, στο ίντερνετ, δεν είναι σημαντικό αν ένα αγόρι ή ένα κορίτσι λέει ψέματα. Το σημαντικό είναι η σύνδεσή τους, η ζεστασιά του συναισθήματος. Η αγάπη είναι σαν ποτάμι. Το όνειρο, για παράδειγμα, μπορεί να τελειώσει με την έλευση μιας φωτογραφίας, γιατί αυτόματα εισβάλλει η πραγματικότητα που μπορεί να αλλοιώσει το όνειρο. Στην ιστορία της Ντιράς, τη στιγμή που ο άντρας λαμβάνει τη φωτογραφία της ηρωίδας καταστρέφεται το πάθος. Το όνειρο τελειώνει.
Ποια εικόνα σάς έρχεται πιο γρήγορα στο μυαλό από τις προηγούμενες επισκέψεις σας στην Αθήνα; Η θέα της Ακρόπολης από το σπίτι του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Πάντα είχα μια εκλεκτή θέση στην καρδιά μου για την Ελλάδα και την αρχαιότητα. Ξαφνικά, μέσα στη νύχτα, από το σπίτι του ήταν σαν να ζούσα ένα όνειρο.
Μου αρέσει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αισθάνονται κάτι κοινό. Θα μου άρεσε να δω τους Έλληνες επαναστατημένους, θα σήμαινε ότι ξύπνησαν. Η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί μπορεί και όχι, αλλά θα μείνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι, δεν είναι πρόβατα.
Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή;
Η αγάπη. Όταν τη βρεις δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Είναι επαναστατική, γιατί τότε δεν φοβάσαι κανέναν και τίποτε. Δεν είσαι υποχρεωμένος να σκύβεις το κεφάλι μπροστά στο αφεντικό σου. Το πιο τρομακτικό πράγμα στη ζωή είναι να υποκύπτεις στην εξουσία επειδή φοβάσαι.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο κορίτσι που σκέφτεται να γίνει ηθοποιός;
Nα έχει ένα είδος τρέλας, να μην τα παρατά και να μη σταματήσει ποτέ να πιστεύει στο όνειρό της, γιατί είναι μια πορεία δύσκολη και όμορφη που απαιτεί επιμονή.
Τι μάθατε από τo ρόλο της Κάλλας;
Να αναζητώ το απόλυτο. Για μένα ήταν μια καλλιτέχνιδα που ποτέ δεν σταμάτησε να αναζητά την καλύτερη νότα, την ιδανική ερμηνεία. Η Κάλλας ήταν η αναζήτηση του απόλυτου.
Τι αγαπάτε περισσότερο τώρα;
Έχω τρέλα με το γαλλικό θέατρο, οπότε αυτό που κάνω τώρα μου αρέσει πολύ. Σ’ αυτό βάζω όλη μου την ενέργεια, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο γιατί μου αρέσει να τεμπελιάζω. Να τρώω σοκολάτες, να πηγαίνω σινεμά, να διαβάζω βιβλία στο κρεβάτι μου.
Η σχέση σας με τη νοσταλγία;
Στενή με το παρελθόν μου, σε χρυσαφένια απόχρωση.
Τι σημαίνει η επιτυχία;
Πρέπει πάντα να ξεκινάς από το μηδέν. Είναι κάτι ζεστό για εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά πρέπει να μηδενίζεις και να ξεκινάς ξανά.
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
