Τρυπώσαμε στα παρασκήνια, μιλήσαμε με ηθοποιούς και σκηνοθέτες, παρακολουθήσαμε τις καλύτερες παραστάσεις και μάθαμε: φέτος θα δούμε πολλά ελληνικά έργα, επαναλήψεις και κωμωδίες. Όλα αυτά (και) με χαμηλά εισιτήρια.
❝ Ο περίπλους του Περικλή, βασιλιά της Τύρου, είναι ουσιαστικά ένα παραμύθι. Όμως δεν λείπουν τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ενώ πολλά από τα επεισόδια θυμίζουν σημερινά γεγονότα – είναι ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο. Είναι το μοναδικό έργο του Σέξπιρ που χρησιμοποιεί αφηγητή.
Ο αφηγητής δίνει κάθε τόσο το λάκτισμα για την εξέλιξη. Με τη σκηνοθεσία θέλησα να πλησιάσουμε την απόλυτη αφαίρεση – από τους ηθοποιούς ζήτησα να μην παίζουν θέατρο, να είναι φυσικοί. Δεν υπάρχουν σκηνικά και τα κοστούμια δεν παραπέμπουν σε εποχή ή χώρα, αλλά γενικότερα στη λεκάνη της Μεσογείου. Με όλα αυτά θέλω να κινητοποιήσω τη φαντασία του θεατή.
Το έργο θα συμμετέχει, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, στο σεξπιρικό θεατρικό φεστιβάλ στο Globe Theatre του Λονδίνου που θα πραγματοποιηθεί το 2012, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή η παράσταση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν δεν είχα μαζί μου τους συγκεκριμένους 12 ηθοποιούς.❞ - Γιάννης Χουβαρδάς
Λίγο πιο νωρίς από το ραντεβού για την πρόβα της παράστασης «Περικλής» του Ουίλιαμ Σέξπιρ βρίσκω στην αίθουσα τον Γιάννη Βογιατζή να προβάρει ντυμένος με το κοστούμι του ρόλου τα λόγια του. Είναι πάγια τακτική του να πάει πριν την καθορισμένη ώρα για ατομική πρόβα – το έχω επιβεβαιώσει και με άλλους δημοσιογράφους. Ευγενικός και ευπροσήγορος. Καταφθάνει και ο υπόλοιπος θίασος. Γδύσιμο-ντύσιμο, αστεία…
«Σε λίγο θα κάνουμε πέρασμα όλο το έργο» ανακοινώνει στους ηθοποιούς ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Χουβαρδάς. «Ξεκινάμε, θέλω να είστε χαλαροί αδιαφορώντας για τους επισκέπτες» θα πει μετά, και κάθεται πίσω από ένα μεγάλο τραπέζι, δίπλα σε συνεργάτες του.
Σε μια σκηνή όλος ο θίασος τραγουδάει το «Μια ωραία πεταλούδα». Σαν την πεταλούδα που πετά από λουλούδι σε λουλούδι μοιάζει ο τρόπος που από τα λόγια του αφηγητή (Δημήτρης Πιατάς) προχωρούν οι εικόνες-περιγραφές των περιπετειών του Περικλή (Χρήστος Λούλης). Αν και μπορούσα να φύγω στη μέση της πρόβας, η περιέργεια με κράτησε στο πάτωμα. Χαμογέλασα, γέλασα, παρασύρθηκα. Ωραία αυτή η άμεση επαφή, λειτούργησε η κινητοποίηση του θεατή όπως την επιθυμεί ο σκηνοθέτης. Αναρωτιέμαι όμως πώς αυτή η επαφή θα κρατηθεί και στην Κεντρική (ιταλική) Σκηνή – πρέπει να κρατήσω στο μυαλό μου πως αυτό που βλέπω απέχει από την τελική παράσταση.
Ευτυχώς δεν συνάντησα το κλισέ των συνεντεύξεων «περνάμε καλά στα παρασκήνια/πρόβες κι αυτό φαίνεται στην παράσταση». Ευτυχώς δεν μοιάζει με υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ στη θεατρική του εκδοχή. Εδώ είναι ένας εξαιρετικός θίασος που απαρτίζεται από ηθοποιούς παρόμοιας θεατρικής αισθητικής και αγωγής – η ισχύς εν τη ενώσει. Όποιος ξεστρατίζει λίγο από τις σκηνοθετικές οδηγίες επαναφέρεται πάραυτα από το σκηνοθέτη. Ο Χουβαρδάς κάθεται αριστερά μου. Κρατάει συνεχώς σημειώσεις – αφού φύγω, θα κάνει τις παρατηρήσεις του. Εντύπωση; Αυστηρός, με υποδόριο χιούμορ. - Δ.Μ.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
