Φρέσκια, δροσερή, πολύ πολύ σουρεαλιστική, οπωσδήποτε ευχάριστη (όχι όμως χωρίς τα μικροπροβλήματά της) είναι η παράσταση «Σου’ πα …μου ‘πες» της Θεατρικής Ομάδας Όριο που έκανε χθες πρεμιέρα στο Bios.
Η ομάδα των τεσσάρων ηθοποιών - Βιολέττα Γύρα, Λεονάρδος Μπατής, Ινώ Μενεγάκη, Στέφανος Κοσμίδης επέλεξαν μαζί με την σκηνοθέτιδα Δήμητρα Αράπογλου να αποδώσουν στη σκηνή διάφορα κείμενα του Ζαν Νταρντιέ.
Και ποιος είναι ο Ζαν Νταρντιέ; Γάλλος θεατρικός συγγραφέας (1903-1995) ο οποίος πειραματίστηκε έντονα με την γλώσσα και τα όρια του θεάτρου, θέλοντας να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό, στην ουσία να ανατρέψει την θεατρική γραφή δεδομένου ότι τη δεκαετία του 1940 η ζωγραφική και η μουσική είχαν ήδη «γνωρίσει» αρκετές ανατροπές στην κλασική φόρμα τους όχι όμως και τα θεατρικά κείμενα. Τα περισσότερα έργα του Νταρντιέ είναι σε μικρή κλίμακα, η μουσική κι η εικόνα κατέχουν σημαντικό ρόλο ενώ εμφανής είναι και ο προβληματισμός του με την γλώσσα. Βασικά, πολύ εμφανής. Το καταλάβαμε για τα καλά σε ένα από τα πιο απολαυστικά σκετς της παράστασης βασισμένο στο κείμενο «Μια λέξη αντί άλλης». Σε ένα κοσμικό σαλόνι του 1900 οι συνομιλητές χρησιμοποιούν άλλες λέξεις αντί άλλων σα να βγάζουν τα λόγια τυχαία μέσα από ένα τσουβάλι.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα για να μπείτε στο νόημα:
Τα τρία μικρά μου κρεμμυδάκια πέρασαν τον ίλιγγο το ένα μετά το άλλο. Από την αρχή του Στρυμόνα έδερνα πότε στον δραπέτη, πότε στον διάκονο και πότε στην ταβέρνα.
Πέρασα όλες τις βρύσες να κροταλίζω τις τσέπες τους, και να τους δίνω κέρματα και αρμυρίκια. Δεν είχα ούτε ένα μεμπτό για πένα.»
Μόλις τελείωσε η παράσταση, μου άρεσε αυτό που διάβασα στο πρόγραμμα ότι έγραψε ο ίδιος ο Ταρντιέ για το κέιμενό του:
«Συχνά μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτα. Αν, κατά τύχη έχουμε κάτι να πούμε υπάρχουν χίλιοι διαφορετικοί τρόποι να το εκφράσουμε
Αυτούς που αποκαλούμε τρελούς ονομάζονται τρελοί μόνο και μόνο επειδή δεν καταλαβαίνουμε τα λόγια τους. Στις ανθρώπινες συναλλαγές πολύ συχνά οι κινήσεις του σώματος, ο τόνος της φωνής και η έκφραση του προσώπου λένε πολύ περισσότερα από τα λόγια . Οι λέξεις δεν έχουν άλλη έννοια παρά αυτή που μας αρέσει να τους δίνουμε. Αν αποφασίσουμε ότι η φωνή του σκύλου θα ονομάζεται χλιμίντρισμα και του αλόγου γάβγισμα θα ακούγαμε τα σκυλιά να χλιμιντρίζουν και τα άλογα να γαβγίζουν»
Όσο για την ίδια παράσταση, όπως προείπα μου φάνηκε ευχάριστη και πικάντικη- οι ηθοποιοί ήταν όσο σβέλτοι υπαγόρευαν τα γρήγορα, περίεργα, σουρεαλιστικά κείμενα ( τόσο που κάποια στιγμή ο διπλανός μου, ψιθύρισε «Πω, πω κάψιμο…» ) αλλά μερικές φορές το όλον δεν κατάφερνε να σε «απορροφήσει» τόσο καλά, κάποια στιγμή ο αμείωτος λεκτικός σουρεαλισμός επί σκηνής σε πέταγε εκτός κλίματος. Τα κουστουμιά και το σκηνικό (ης Αναστασίας Αρσένη είναι αρκετά παιχνιδιάρικα- συμπληρώνουν χαριτωμένα τα λεκτικά παιχνίδια επί σκηνής.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
