«Είσαι στα καλά σου; Να ξεχάσουμε τους παραθερισμούς; Ας περιορίσουμε τα έξοδα του σπιτιού… Να κάνουμε οικονομία στο φαγητό… αλλά ο παραθερισμός… αποκλείεται… δε γίνεται. Θα παραθερίσουμε και φέτος, όπως κάθε χρόνο και μάλιστα με κάθε πολυτέλεια». Επιφάνεια, προβολή, επίδειξη, κενό. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή των ηρώων του Γκολντόνι στο θεατρικό «Η τριλογία του παραθερισμού» που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Νεόπλουτοι και ξεπεσμένοι αριστοκράτες που χρωστάνε παντού, ζουν με δανεικά (μας θυμίζει κάτι;), αλλά θεωρούν απαραίτητο να έχουν στην γκαρνταρόμπα τους και την τελευταία λέξη της μόδας. Συμβολισμοί παντού. Ο σκηνοθέτης βάζει τους ήρωές του να κάνουν πασαρέλα. Φορούν ρούχα με στρας, εκτυφλωτικά, γυαλιστερά, πλην όμως κακόγουστα. Ο σενιόρ Φερντινάντο (Νίκος Ψαρράς) εμφανίζεται στη σκηνή με μπλε σατέν κουστούμι, με ζελέ στα μαλλιά και έντονο βάψιμο σαν σε κιτς επίδειξη μόδας. Παρακαλάει να τον πάρουν μαζί τους στο Μοντενέρο, τον τόπο παραθερισμού, γιατί, αν και δεν το παραδέχεται, δεν έχει χρήματα να πάει μόνος. Η Βιττόρια (Έμιλυ Κολιανδρή) κλαίει και οδύρεται όταν ο αδερφός της της δηλώνει ότι δεν έχουν χρήματα να πάνε στην εξοχή «εγώ δε μένω στο Λιβόρνο!!! Τι θα πει ο κόσμος;». Ζωές γυαλιστερές κενές νοήματος, ακριβά φορέματα, χρέη, προβολή, ματαιοδοξία. Ο αφελής και ευκολόπιστος σενιόρ Φιλίππο (Δημήτρης Πιατάς) δανείζεται από παντού για να πάει να παραθερίσει, ενώ η κόρη του Τζιακίντα παθαίνει υστερία στη σκέψη ότι δε θα πάει στην εξοχή. «Θέλετε να ακυρώσουμε το ταξίδι μας και να γίνουμε ρεζίλι στον κόσμο;». Έρωτες που κρύβονται χάρην ερωτικών συμβολαίων εξαγοράς συναισθημάτων. Απενοχοποιημένος εξευτελισμός για κοινωνική ανέλιξη. Οι μόνοι από τους ήρωες που έχουν χρήματα είναι οι υπηρέτες, αλλά αυτοί είναι και οι μόνοι που δείχνουν να μην τα υπολογίζουν. Κακομαθημένα μικρά κορίτσια που όταν νιώθουν ότι χάνουν πεισμώνουν: «Οι άλλοι κάνουν πάντα αυτό που θέλω εγώ» λέει η Τζιακίντα. «Όποιος αγαπάει φοβάται». Στο μόνο που συμφωνούν οι ήρωες; «Κάτι που δε φεύγει από την μόδα, τα χρήματα!». «Η μανία του παραθερισμού», «Οι περιπέτειες του παραθερισμού» και «Το τέλος του παραθερισμού».
Δημήτρης Πιατάς:
«Δε σας θυμίζει λίγο τα παραθεριστικά δάνεια;»
«Είναι μία παράσταση η οποία δεν μπορεί να ανέβει εύκολα. Μόνο ένα Εθνικό θέατρο μπορεί να την υποστηρίξει σκηνικά. Αυτή, άλλωστε, είναι η δουλειά και η ευθύνη ενός κρατικού θεάτρου. Εγώ υποδύομαι έναν αστό που έχει μία μόνο αδυναμία στη ζωή του. Την κόρη του. Ζει μόνο στη σκιά της κόρης του, μία κακομαθημένη μοναχοκόρη που τον εκμεταλλεύεται για να της κάνει όλα τα χατίρια. Είναι ένας ρόλος που όταν άρχισα να τον δουλεύω και είπα στις κόρες μου για τον χαρακτήρα που υποδύομαι μου είπαν, δε θα δυσκολευτείς και πολύ μπαμπά για να τον παίξεις!»
Ωστόσο, εκτός από την κόρη του, ο σενιόρ Φιλίππο όσο και οι υπόλοιποι ήρωες έχουν μία μεγάλη μανία, τα χρήματα
«Οι ήρωες χωρίς να το καταλάβουν έχουν παγιδευτεί στον καταναλωτισμό και έχουν οδηγηθεί στην χρεοκοπία. Είναι ένα σχόλιο πάνω στην ιστορία του καταναλωτισμού. Μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές στην καθημερινότητα κυριαρχεί η ασημαντότητα. Ξεχνάμε τον ουσιαστικό σκοπό που είναι η αλήθεια, ο έρωτας. Σε αυτό το έργο κανείς δεν είναι ευτυχισμένος. Υποκρίνονται ότι είναι ευτυχισμένοι, ότι περνάνε καλά, ότι είναι ερωτευμένοι. Γράφτηκε τον 18ο αιώνα στην Ιταλία σε άλλες κοινωνικο- πολιτικές συνθήκες και περιέργως πώς κουμπώνει στο σήμερα και στον τόπο μας.
Οι ήρωες ζουν με δανεικά όπως στην Ελλάδα του σήμερα
«Ναι, δε σας θυμίζουν λίγο τα παραθεριστικά δάνεια που έδιναν οι τράπεζες αφειδώς για να κάνουμε διακοπές για 1 μήνα ή 3 μήνες και να τα πληρώνουμε στο υπόλοιπο της ζωής μας;»
«Εγώ υποδύομαι έναν πολύ γνώριμό μας χαρακτήρα. Ζει με δανεικά, ζει στις πλάτες άλλων, αρπάζει ότι βλέπει γύρω του, κουτσομπολεύει και κρίνει τους άλλους. Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι σε αυτή τη δουλειά του Νίκου Μαστοράκη, μία συνεργασία που δε σου κρύβω ότι την προκάλεσα »
Του το ζήτησες;
«Όταν έμαθα πέρσι ότι θα έκανε ο Νίκος Μαστοράκης τους “Αγγέλους στην Αμερική” έκανα κάτι που δεν το είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε, τον πήρα και του είπα, θέλω να είμαι! Το ξέρω το έργο, το έχω σπουδάσει όταν ήμουν στη ΝΥ, δε με νοιάζει τι ρόλο θα μου δώσεις. Μου λέει και εγώ θα ήθελα βρε Νίκο και σε σκεφτόμουν, αλλά έχω” κλείσει”… Και μετά από έναν μήνα με πήραν από το Εθνικό και μου είπαν ο Μαστοράκης σε θέλει για την νέα του παράσταση . Είναι ωραίο να δηλώνεις στους άλλους τα θέλω σου. Ότι κόστος κι αν έχει αυτό. Μετά από 17 χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα ξέρω πια με ποιους θέλω να δουλέψω, τι είδους θέατρο θέλω να κάνω»
Ωστόσο έχει τύχει να συμβιβαστείς;
«Στο θέατρο ποτέ, γιατί δόξα τω Θεώ το τηλέφωνο χτυπάει και μπορώ να κάνω επιλογές. Στην τηλεόραση όμως έχω κάνει εκπτώσεις όπως έχουμε κάνει όλοι μας. Γιατί εκεί συνεργάζεσαι με 50 άτομα. Δεν μπορείς να έχεις κοινή πλεύση με αυτούς τους ανθρώπους. Και κακά τα ψέματα, χάρη στην τηλεόραση, που όλοι κατηγορούμε, βγάλαμε λεφτά οι ηθοποιοί. Και αυτή τη στιγμή που τηλεόραση δεν υπάρχει, λεφτά δεν υπάρχουν. Τα λεφτά που παίρνουμε στο θέατρο είναι αστεία. Ο πρώτος μισθός του πρωταγωνιστή στο Εθνικό Θέατρο είναι χίλια κάτι ευρώ, όταν του αντίστοιχου πρωταγωνιστή στην Κύπρο είναι 5.000»
Όταν στην τηλεόραση που έφταναν οι μισθοί;
«Μέχρι και 10.000 ευρώ το επεισόδιο. Και αυτό υπερβολή είναι και ήταν άσχημο γιατί υπήρχε πολύ μεγάλη ψαλίδα. Ενα- δύο ονόματα έπαιρναν αυτά τα λεφτά και οι άλλοι έπαιρναν κάτω από 500 ευρώ»
Στην παράσταση οι ήρωες καταναλώνουν χρήματα που δεν έχουν
«Γι αυτό είπα πριν “γνώριμοι”. Εγώ όταν γύρισα το 2006 από την Αμερική έπαθα σοκ όταν είδα πώς σπαταλούσαμε τα χρήματα. Πετούσαν τα 50ευρα σαν να ήταν 50 δραχμές. Εγώ με 50 ευρώ- αντίστοιχα 70 δολάρια, γέμιζα το αυτοκίνητο για δύο εβδομάδες με τρόφιμα Και εδώ έφευγαν στα μπουζούκια, στα ρούχα, σε αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού! Αλλά βλέπεις ότι όταν ζεις με δανεικά, έρχονται επιπτώσεις. Κάτι παρόμοιο γίνεται στην παράσταση. Στο τρίτο μέρος, στην επιστροφή στο Μοντενέρο, δεν έχουν ούτε 8 δεκάρες»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
