Μια «Χίμαιρα» στη Σύρο

Η σκέψη για τη δικιά μου «Χίμαιρα» θα μπορούσε να είχε έρθει μια ήσυχη βραδιά με ένα καλό κρασί, με την ανάγνωση του βιβλίου του Καραγάτση συνοδεία ιδανικής μουσικής, αλλά η αλήθεια είναι πως ήρθε όταν κάπου τα πίναμε με Νένα & Τερεζντίνα, απογοητευμένοι που δεν είχαμε βρει εισιτήρια γα την παράσταση της «Μεγάλης Χίμαιρας» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου στη Σύρο, το περασμένο καλοκαίρι.

Η ιστορία του κοκκινόσπιτου μου ήταν γνωστή πριν διαβάσω το βιβλίο του Καραγάτση. Αν έχεις περάσει μέρος της παιδικής ηλικίας σου στη Σύρο δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστείς –για να μην πω να τρομάξεις– από τις φήμες περί στοιχειωμένου σπιτιού. Φυσικά κι εγώ είχα ακούσει για τους λυγμούς της Ρεϊζη, τα γέλια του κοριτσιού, τις φωνές της Μαρίνας που υποτίθεται ακουγόντουσαν μέσα στα δωμάτια για χρόνια μετά τη μεγάλη τραγωδία που έπληξε το σπίτι των Ρεϊζήδων. Το βιβλίο του Καραγάτση ήρθε να μετατρέψει τον θρύλο σε λογοτεχνία, τον μύθο σε Τέχνη.

Πίστευα ότι οι φωτογραφίες της «Χίμαιρας» είναι απλά καρέ με μια συγκεκριμένη ρύθμιση κλείστρου και τίποτα περισσότερο! Φιλτραρισμένες και ολοκληρωμένες, είδα ότι όντως έψαχνα μια Μαρίνα στις λήψεις – απλά δεν ήταν του βιβλίου. Ποιος ξέρει μπορεί να είναι η Μαρίνα των δικών μου (παιδικών) αναμνήσεων…

Info 25/7-10/8, «Χίμαιρα», Έκθεση φωτογραφίας του Λεωνίδα Βασιλόπουλου, Άνω Σύρος (Καμάρα). Για περισσότερες πληροφορίες www.leonidasvassilopoulos.gr