Θεατρο - Οπερα

Αλίκη: η ζωή μιας ντίβας σε εικόνες

Η εθνική μας εικόνα της νεότητας γεννήθηκε σαν σήμερα

Είναι αδιαπραγμάτευτα η μεγαλύτερη σταρ που έχει παράξει ποτέ αυτός ο τόπος. Λατρεύτηκε όσο καμιά, έπαιξε μια ολόκληρη χώρα στα δάχτυλα με εκπληκτική ευκολία, βίωσε τη μοναξιά της κορυφής, έζησε νέα και πέθανε νέα. Χωρίς να την αλλοιώσει το γήρας που έτρεμε. «Η Αλίκη δεν μεγάλωσε ποτέ» έλεγε η μητέρα της. «Έμεινε στάσιμη».

Γεννημένη στις 20 Ιουλίου του 1934, μεγάλωσε χωρίς πατέρα και γράφτηκε κρυφά στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την εποχή εκείνη, δεν ήταν πρέπον να είσαι θεατρίνος. «Δεν μου χαρίστηκε ποτέ ούτε ένα τασάκι» θα δήλωνε εκείνη αργότερα.

Η καριέρα της εκτοξεύτηκε από τη μια μέρα στην άλλη, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Τη μια μέρα εικοσάχρονη φοιτήτρια του Εθνικού και την άλλη μέρα πρωταγωνίστρια στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στη θέση της Άννας Συνοδινού. Είχε μόλις τρεις μέρες για να προετοιμάσει το ρόλο.

Την ίδια χρονιά, πρωταγωνίστρια στο «Ποντικάκι» και μόλις εφτά χρόνια αργότερα, το 1961, είχε τον δικό της θίασο και είχε ξεκινήσει τη σειρά των επιτυχιών στον κινηματογράφο, με το Ξύλο βγήκε απ’τον παράδεισο, την Αστέρω και τη Μανταλένα που της έδωσε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960.

Με το Δημήτρη Χορν

Με το Μάνο Χατζιδάκι, που έγραψε τη μουσική για την παράσταση της Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Η συνέχεια είναι γνωστή. Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το πιο λαμπρό αστέρι, Η νεράιδα και το παλικάρι, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια.

Η υπολοχαγός Νατάσα, του 1970, με 751.117 εισιτήρια είναι η πρώτη σε εισπράξεις πρώτης προβολής ταινία του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν η τελευταία κοινή εμφάνιση της Αλίκης με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με γυρίσματα σε Ελλάδα, Κύπρο και Γερμανία.

Τα προσωπικά της είναι γνωστά και δεν έχουν και τόση σημασία.Πέρασε φάσεις που το κάθε της βήμα ήταν πρωτοσέλιδο με την υπογραφή της και φάσεις που τα έκρυβε με απόλυτη επιτυχία.

Με το γιο της, Γιάννη

Η Αλίκη λατρεύτηκε από πολλούς άνδρες, αλλά κυρίως από έναν ολόκληρο λαό. Στην κηδεία της σύστηκε το σύμπαν. Εγώ ακόμα θυμάμαι τις θείες μου μαυροντυμένες να κλαίνε στην παραλία (έφυγε στις 23 Ιουλίου, τρεις μόλις μέρες μετά τα γενέθλια της).

Ήταν σταρ, κομμένη και ραμμένη για την κάμερα. Στις περισσότερες μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις της είναι σαν να παίζει ρόλο: το κεφάλι λίγο πίσω, τα μάτια διάπλατα. Ο ρόλος της ζωής της. Έζησε σε μια εποχή που ευνοούσε το σταριλίκι και έπαιξε το παιχνίδι άψογα. Πάντα όμως με χαμόγελο και όχι με σνομπισμό. Κάπου είχε πει ότι έχει μέσα της μόνο αγάπη, και η αγάπη δεν σε γερνάει όπως ο φθόνος και η μιζέρια. Και πράγματι, δεν γέρασε ποτέ..

Η Βουγιουκλάκη πρωταγωνίστησε σε 4 ταινίες με το όνομα Λίζα: Το ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο (Λίζα Παπασταύρου), Η Λίζα και η άλλη, Χτυποκάρδια στο θρανίο (Λίζα Πετροβασίλη) και Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (Λίτζα Δέλβη). Ο Μάκης Δελαπόρτας, στη βιογραφία του για την Βουγιουκλάκη αναφέρει ότι στο Ιατρικό Αθηνών εισήχθη με το όνομα Λίζα Παπασταύρου.