Συνομιλώντας με τον Λευτέρη κι έχοντας διαβάσει το βιογραφικό του, περίμενα να δω έναν άνθρωπο με τη συνεπακόλουθη έπαρση και υπεροπτική διάθεση που δικαιολογεί ένα βιογραφικό γεμάτο υποτροφίες και αριστεία, καθώς και η πολύχρονη αποχή από τη χώρα που συχνά κάνει τους Έλληνες αλλαζόνες όταν η συζήτηση έρχεται στην Ελλάδα και τους δημιουργεί την ανάγκη να σχολιάσουν πόσο νεράκι κυλάνε όλα στο άλλο μέρος της γης όπου μένουν. Ακόμα ακόμα και το θέμα της παράστασης του, που είναι ένας σχολιασμός της ελληνικής παθογένειας, θα δικαιολογούσε μια κουβέντα με κεντρικό πυρήνα πόσο χάλια είναι όλα στην χώρα μας, πόσο μάλλον που η παράσταση του ανεβαίνει φέτος μετά από περσινή ακύρωση λόγω capital controls. Όμως, αντί για αυτό, είδα έναν άνθρωπο με διάθεση να σχολιάσει τα τεκταινόμενα μέσω της τέχνης του και ταυτόχρονα με το ίδιο όχημα να φέρει μια μικρή αλλαγή όπως αυτός την οραματίζεται.
Αυτό που θέλω να προσπαθήσω να κάνω είναι να υπάρξει μια άλλη αντιμετώπιση του μουσικού θεάτρου όπως το γνωρίζουμε. Ως τώρα ξέρουμε ότι οι μουσικοί είναι κάτω από τη σκηνή, ότι υπάρχουν οι τραγουδιστές οι οποίοι δεν κάνουν και πολλά άλλα πράγματα, εκτός από το να τραγουδάνε, ότι ηθοποιοί δεν υπάρχουν… Όλο αυτό το παλιό πράγμα, λόγω και του ότι έχω σπουδάσει και ο ίδιος ηθοποιός και συνθέτης, θα ήθελα να το εξελίξω.
Στην παράσταση υπάρχουν δυο ηθοποιοί που έχουν το ρόλο της απαγγελίας, οι τραγουδιστές οι οποίοι κάτα κάποιο τρόπο έχουν την έννοια του χορού στο αρχαίο δράμα (μια ομάδα ανθρώπων που συνεχώς σχολιάζουν), και υπάρχουν και οι μουσικοι που μιλάνε τη μουσική γλώσσα σε ένα επίπεδο που ξεπερνάει τα κλασσικά δεδομένα.
Για παράδειγμα, προσπαθώ να αναπτύξω έναν τρόπο απαγγελίας που λέγεται «ο ηθοποιός και το alter ego του», δηλαδή εκείνος απαγγέλει και δίπλα του βρίσκεται μια ομάδα ή μονάδα από μουσικούς και, σαν ένα ενιαίο σύνολο, «εκφέρουν» το ποίημα. Αυτό μου δίνει μεγάλη ελευθερία και ανοίγει ορίζοντες σχολιασμού και δεύτερης και τρίτης σκέψης. Όλα αυτά σε μια αφηρημένη έννοια − θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο δίνουμε ένα «παράθυρο» στο θεατή να καταλάβει το ποίημα καλύτερα.
Όλα τα παραπάνω είναι αυτό που εννοώ «ολιστική προσέγγιση»: το να ξεπερνιούνται τα όρια.
Πρόκειται για μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Σουρή σε διάφορες μορφές, από σόλο έως χορωδιακά και απαγγελίες, με συνδυασμό οργανικής μουσικής.
Αν διαβάσει κάποιος Σουρή, από τον πρώτο στίχο παίρνει την εντύπωση ότι τα έγραψε τώρα! Αν δεν είχε τον τρόπο γραφής που έχει, και ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα που μοιάζει πιο πολύ με την σημερινή, κάποιος που θα το έπιανε στα χέρια του πραγματικά θα νόμιζε ότι μιλάει για την κοινωνία του 2016. Είναι τρομακτικά επίκαιρος και μάλιστα σχολιάζει όλο το φάσμα της κοινωνίας, όχι μόνο την πολιτική αλλά ακόμα και την υγεία, τα νοσοκομεία, την ευεργεσία. Στην παράσταση, με έμπνευση από τον Σουρή, θα ακουστούν ιστορίες τρέλας από την ελληνική πραγματικότητα, ιστορίες που δεν ξέραμε από πριν και προέκυψαν στις πρόβες.
Δεν ήταν η ελληνική παθογένεια που με οδήγησε στο να φύγω από την Ελλάδα − έφυγα γιατί αυτό που ήθελα να σπουδάσω δεν υπήρχε εδώ το 2004. Βέβαια και το προβληματικό μουσικό εκπαιδευτικό σύστημα μπορούμε να το πάρουμε ως παθογένεια!
Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο πρόβλημα στον τομέα που με αφορά στην Ελλάδα είναι η "τελευταία στιγμή". Μπορεί να μας βολεύει τους Έλληνες και να το έχουμε συνηθίσει, αλλά ειλικρινά δεν μπορείς να έχεις καμια οργάνωση − ακόμα και στα πρακτικά, ότι δηλαδή όλα τα εισιτήρια είναι πιο ακριβά τελευταία στιγμή, ότι δεν μπορείς να κλείσεις τους καλλιτέχνες, δεν μπορείς να υπολογίσεις ένα budget, όλα αυτά. Βέβαια από την άλλη στην Ελλάδα έχεις τη χαρά της γλώσσας σου και του ελληνικού κοινού − το γερμανικό κοινό είναι πιο εγκεφαλικό, ειδικά στη μουσική.
Η παράσταση δεν είναι καταγγελτική. Δεν είναι διαμαρτυρία ακριβώς, έχει μια σκωπτική ματιά, είναι μια έντεχνη κριτική. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω ότι το χιούμορ είναι που σώζει − αυτό μου αρέσει και στο Σουρή. Τα χώνει, και αν τον διαβάσεις με πιο "βαθιά" σκέψη είναι πολύ στενάχωρα αυτά που γράφει, κρύβουν μια πίκρα, που καλύπτεται όμως με το χιούμορ.
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: Δευτ.-Πέμ. 9.00-19.00, Παρ.- Σάβ. 9.00-21.00 (Σε ημέρες παραστάσεων, μία ώρα πριν από την προβλεπόμενη έναρξή τους, τα Εκδοτήρια των συγκεκριμένων θεάτρων εξυπηρετούν μόνο την παράσταση της ημέρας).
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
11°
