Η μαμά του έφερε την αστυνομία για να τον αποτρέψει να πάει να παρακολουθήσει μαθήματα στο Θέατρο Τέχνης, ενώ ο Κάρολος Κουν τον δίδασκε ακόμα και μέσα στο νοσοκομείο. Από τότε πέρασαν 26 χρόνια, έκανε πολλά, για κάποια μετάνιωσε, αλλά παραμένει «έτοιμος για όλα»
Κυριακή βράδυ έξω από το θέατρο Χυτήριο μετά από μία ριψοκίνδυνη διαδρομή μέσα από τους δρόμους της Σοφοκλέους, της Μενάνδρου και της Πειραιώς, όπου τα βράδια δύσκολα συναντάει κανείς έστω και έναν που να μιλάει ελληνικά. Αν ξεπεράσεις το πολιτισμικό σοκ και καταφέρεις να παρκάρεις στην Ιερά Οδό, η διάθεση αυτόματα αλλάζει. Στο νούμερο 44, όπου βρίσκεται το θέατρο, βλέπουμε συνωστισμένα περί τα 20 καλοντυμένα και προσεγμένα μικρά κοριτσάκια, τα οποία περιμένουν υπομονετικά να βγάλουν εισιτήριο. «Τώρα αυτές έχουν έρθει για το έργο ή για τον Τζώρτζογλου;» αναρωτιόμαστε με την Ε. «Και αύριο δεν έχουν σχολείο;» 21.40 το κουδούνι χτυπάει και οι πόρτες ανοίγουν για να μπούμε στην πλατεία.
Στην πρώτη σειρά κάθονται οι πρωταγωνιστές οι οποίοι με το που σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η μουσική με ένα σάλτο βρίσκονται στη σκηνή, φωνάζουν, χορεύουν και σέρνονται. Ροκ- ηλεκτρονικοί ήχοι, αγόρια με δερμάτινα μπουφάν, τατουάζ και σκισμένα τζιν, κορίτσια με φούξια και άσπρες τούφες στα μαλλιά. Φωνές, αλκοόλ, σύριγγες. «Όλοι σου τα πρήζουν, οι σύντροφοι, η τάξη, η κοινωνία. Θέλεις να δαγκώσεις το μήλο της Εύας; Ξέσκισέ το! Θες να σε παρασύρει το ρεύμα και να πνιγείς; Ποιος θα σε εμποδίσει;» Ο Μαρκ, ο Ντάνι, ο Τόμι, ο Μπέκμπι. Κυλιούνται στο πάτωμα, χτυπούν ενέσεις ακόμα και στα γεννητικά όργανα. «Ξεκινάμε με μεγάλες ελπίδες και μετά τα κάνουμε θάλασσα. Πεθαίνουμε χωρίς να πάρουμε τις απαντήσεις». Βαρύγδουπα τσιτάτα δήθεν επαναστατημένων νέων, μπλεγμένα με πικρές αλήθειες: «δεν υπάρχουν φίλοι σε αυτό το παιχνίδι, μόνο συνεργάτες». Ο Φράνκο (ο ένας από τους δύο ρόλους που υποδύεται ο Στράτος Τζώρτζογλου) είναι ο προμηθευτής. Ένας μποέμ τύπος με ξεσκισμένα ρούχα που φιλοσοφεί. Δε τους αφήνει ούτε λεπτό να σκεφτούν ότι η ηρωίνη φταίει για την κατάντια τους. Ακόμα και όταν το μωρό της Λες πεθαίνει, τους φωνάζει «δε φταίει η πρέζα για αυτό!». Ο Μπέγκμπι: ο δεύτερος ρόλος του Τζώρτζογλου στην παράσταση. Τον εξιτάρει η βία, το αίμα, ο κίνδυνος. Κρατάει την παρέα ενωμένη και μέσα από ληστείες τους βρίσκει λεφτά. Είναι ο αντίποδας του Μαρκ Ρέντον (Χρήστος Μαλάκης): Ο ευαίσθητος, ο ψαγμένος, που έχει πέσει από επιλογή στα ναρκωτικά. Ο Μαρκ μονολογεί «Η ηρωίνη είναι ένα ειλικρινές ναρκωτικό, ξεγυμνώνει την κοροϊδία… Είναι εγωιστική, δε σε αφήνει να της γυρίσεις την πλάτη» Sex με αγνώστους σε κλαμπ, αλκoόλ, έιτζ, θάνατος. «Για την ηλικία μου έχω πάει σε πάρα πολλές κηδείες, αναρωτιέμαι ποιος είναι μετά. Ζούμε μία σύντομη απογοητευτική ζωή και μετά πεθαίνουμε». Υπάρχει ελπίδα;
Με το τέλος της παράστασης οι πιτσιρίκες που είδαμε στην είσοδο, περίμεναν τον Στράτο Τζώρτζογλου στο μπαρ του θεάτρου. Νιώθω ότι το έχω ξαναζήσει αυτό (στον ρόλο της πιτσιρίκας) στο «Θάνατο του εμποράκου». Deja vu κανονικό. Το εξομολογούμαι στον Τζώρτζογλου και αφού διαπιστώνουμε ότι έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε, ήταν η σειρά του για εξομολογήσεις
«Δεν είναι μόνο το θέμα των ναρκωτικών. Από το περιβάλλον πρέπει να ξεφύγεις. Το περιβάλλον δε σε αφήνει να γίνεις ο εαυτός σου. Σε έχει ανάγκη, πρέπει να σε κρατάει καθηλωμένο. Όλοι είμαστε εθισμένοι σε κάτι»
Εσύ σε τι;
«Εγώ είχα μία υγιή εμμονή, το θέατρο. Μέσα από τους ρόλους οικειοποιείσαι τα σκοτάδια σου. Δεν είναι εχθροί σου. Εμένα το κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μου ήταν οι ενοχές. Ένιωθα πάντα ανεπαρκής».
«Οι σχέσεις. Και με ερωτική σχέση μου έχει τύχει, αλλά και με την οικογένεια. Είχα πολύ μεγάλη εξάρτηση από τους γονείς μου. Στην ουσία απογαλακτίστηκα πριν 3 χρόνια! Μπορούσε να με πάρει ένα τηλέφωνο η μητέρα μου και να είναι στενοχωρημένη και εγώ να πέσω φαρδύς πλατύς κάτω για 2 εβδομάδες»
26 χρόνια στον χώρο, αναγκάστηκες κάποιες στιγμές να κάνεις εκπτώσεις;
«Αυτό είναι πολύ βαθύ θέμα. Αν αρχίσεις τις εκπτώσεις, αν κάνεις πράγματα ενάντια στην ψυχή σου, το πρώτο πτώμα που πατάς είναι το δικό σου. Αν προσπαθήσεις να μπεις στα κυκλώματα με ανορθόδοξους τρόπους, αν ξαπλώσεις με κάποιον για να πάρεις έναν ρόλο. Εκεί υπογράφεις την θανατική σου καταδίκη».
Έκπτωση όμως είναι και το να συμμετέχει κανείς σε δουλειές που μπορεί να μην τον εκφράζουν, για τα χρήματα, δε σου έχει συμβεί;
«Αυτό ναι. Εγώ ήμουν τροχονόμος χρημάτων. Τα έπαιρνα από την τηλεόραση, για να τα βάλω στο θέατρο. Έκανα μόνος μου την παραγωγή, γιατί νόμιζαν ότι ήμουν τόσο γνωστός και τόσο σταρ που δεν με φώναζαν σε δουλειές! Θυμάμαι μιλούσα με τον Νικήτα Τσακίρογλου που ήταν διευθυντής στο ΚΘΒΕ και μου είπε: θα ερχόσουν ποτέ, αν σε φωνάξω; Και του είπα εννοείται! Μετά από δύο μήνες ήρθε ένα τηλέφωνο και μου το πρότειναν. Αν δεν τον είχα πάρει τότε, δε θα μου το πρότειναν ποτέ. Μακάρι να ήμουν ο τύπος που θα σήκωνα το τηλέφωνο και θα έλεγα, ξέρεις θα ήθελα να είμαι σε αυτή την παράσταση. Το κάνω τώρα. Ήμουν ο τύπος που δούλευα από το πρωί ως το βράδυ και περίμενα κάποιος να με φωνάξει. Οι άνθρωποι του θεάτρου νόμιζαν ότι είμαι δύσκολος, ότι θα δημιουργούσα πρόβλημα με τα λεφτά κτλ.. Μου έλεγαν «δεν είσαι αυτό που νομίζαμε» Οπότε αναγκαζόμουν και έκανα μόνος μου παραγωγές. Θυμάμαι έπαιζα με την Αλιμπέρτη το «Ιδιαίτερα για κλάματα» και την ίδια χρονιά έπαιζα με την Πατεράκη στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι! Γιατί πώς θα έβρισκα τα χρήματα να κάνω την παραγωγή; Να πήγαινα εγώ ως Τζώρτζογλου στο κράτος και να έλεγα θέλω επιχορήγηση; Θα γελούσαν και οι πέτρες! Επιχορήγηση δίνουν σε ανθρώπους που είναι δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στο θέατρο».
Το θεώρησες άδικο;
«Το θεώρησα λογικό. Δεν είχα ποτέ το ελάττωμα της ζήλιας».
Έχεις μετανιώσει για κάτι;
«Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι έχω πει άπειρες φορές όχι στην τηλεόραση και τώρα με την οικονομική ύφεση μπορώ να σου ομολογήσω ότι λέω, ρε γαμώτο, κρίμα, αν είχα κάνει ένα σίριαλ τόσα χρόνια θα μπορούσα να τη βγάλω πιο άνετα. Αν και ποτέ δεν με τρόμαξαν οι δυσκολίες. Μεγάλωσα φτωχός, τα πιο πολλά χρόνια έζησα φτωχός και μια χαρά ξέρω να επιβιώνω! Ακόμα και οι δυσκολίες που μας τυχαίνουν μπορεί να μας κάνουν πιο ακριβείς στους στόχους μας. Να δούμε τι πραγματικά θέλει η ψυχή μας»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
