Το έργο «Η Μηχανή Άμλετ», που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο θέατρο, είναι μια συντομογραφία μοτίβων από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, σαν ερείπια λόγου «με την πλάτη στραμμένη στα ερείπια της Ευρώπης». Της Ευρώπης που καταρρέει και μάταια προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.
Η προσέγγιση του έργου από τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Χατζάκη είναι συμβολική. Η πραγματική έλλειψη νηφαλιότητας του ενός και μόνο ηθοποιού πάνω στη σκηνή θέλει να αναδείξει την παραμόρφωση που βρίσκεται παντού γύρω μας. Έχοντας χάσει το σημαντικότερο εργαλείο του, τη διαύγεια, ο Βαγγέλης Στρατηγάκος ως απαισιόδοξος Άμλετ παλεύει να συγκεντρώσει τις σκέψεις του και να σταθεί όρθιος στην κατάσταση που τον τραβάει προς τα κάτω.
Ζητήσαμε από το σκηνοθέτη, Γρηγόρη Χατζάκη, να μας μιλήσει για την παράσταση:
«Θα προσπαθήσω με όποια σοβαρά κύτταρα μου έχουν απομείνει να δώσω μια ιδέα για την παράσταση Η Μηχανή Άμλετ. Μία παράσταση που πέρασε από πολλά κύματα. Κατά τη διάρκεια των προβών αλλά και εκτός. Αλλάξαμε χώρο λίγο πριν την πρεμιέρα − ευτυχώς προς το πολύ καλύτερο. Παλέψαμε πολύ για να μαζέψουμε τα βασικά χρήματα για την παραγωγή. Διαφωνήσαμε. Αλλάξαμε θέσεις ως προς το βάρος και την κατεύθυνση του έργου. Δεν είναι μάλλον τυχαίο που ο Άμλετ μας ξεκινάει κάτω από τη θάλασσα. Να παλεύει με τα δικά του κύματα. Τα κύματα της κατακερματισμένης Ευρώπης και αυτά που δεν πρόλαβε να χαλιναγωγήσει όσο βρισκόταν στη ζωή. Γιατί ο Άμλετ αυτός ξεκινάει με το θάνατό του. Το πρώτο μέρος, λοιπόν, είναι σε ένα είδος αβύσσου ενώ το δεύτερο είναι κάτω από τη γη. Ο Άμλετ έρχεται αντιμέτωπος με τα θέματα που έχει αφήσει άλυτα στη γη και μόλις τα λύνει περνάει στην πιο προσωπική διάσταση, όπου παλεύει με το ίδιο του το Είναι, που διαιρείται σε δύο πλευρές, "και στις δυο πλευρές του μετώπου", αλλά και στην πλευρά του ίδιου του ηθοποιού που τον υποδύεται. Σε αυτή την ατμόσφαιρα, ο ηθοποιός παίζει υπό την επήρεια μέθης, κάνοντας έτσι τον θεατή συμμέτοχο στην κατάσταση μέθης μίας Ευρώπης που ενώ καταρρέει, προσπαθεί να αποδείξει −όπως και ο ηθοποιός− ότι στέκεται στα πόδια της στην εντέλεια.
Είναι μια δουλειά ομαδική, με ανθρώπους που την αγαπάμε και αγαπιόμαστε σε βάθος. Με ένασπουδαίο ηθοποιό −που επιτέλους πρέπει να φανεί το σπάνιο ταλέντο του− να σαρώνει τη σκηνή (Βαγγέλης Στρατηγάκος), με ένα μουσικό που αναπνέει την παράσταση (Βύρων Κατρίτσης), με τη συνεχή συμβολή της εικαστικού και σταθερής συνεργάτιδος επί παντός επιστητού Ζωής Αρβανίτη, την υψηλής αισθητικής ενδυματολογία της Βασιλικής Σύρμα και την απαιτητική κινησιολογία της Μαρίας Καραγεώργου. Απρόσμενος συμμέτοχος ο σπουδαίος ζωγράφος/εικαστικός Αλέκος Φασιανός, που έντυσε με τα σχέδιά του την εικόνα της παράστασης. Μία ομάδα σε ένα εγχείρημα απαιτητικής καταβύθισης. Και κάπου εδώ τα κύτταρα αυτά αρχίζουν να αποχωρούν, οπότε καλή διασκέδαση από μένα».
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
5°
