Ο σκηνοθέτης της παράστασης «Η Αυλή» του Spiro Scimone Κοραής Δαμάτης εξηγεί στην A.V. γιατί είναι τόσο επίκαιρα πολιτικό το έργο
«Είναι ένα έργο που ενστερνίζεται την προφητεία του Όργουελ για το πώς θα καταλήξει η κοινωνία και το πόσο απάνθρωπη γίνεται η κρατική εξουσία. Το έργο το διάβασα πριν από ένα χρόνο. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα η πραγματικότητα “πρόσθετε” συνεχώς στοιχεία. Το έργο γραμμένο το 2004 –πρέπει να πω πως βραβεύτηκε τότε με το βραβείο “Ubu”, καλύτερου ιταλικού νέου έργου– αποδεικνύεται αέναα επικαιρικό. Για παράδειγμα, ο Ένας, ένας από τις τρεις ήρωες, μετά από 20 χρόνια εργασίας πετάχτηκε έξω από τη δουλειά και τώρα ζει στο σκουπιδότοπο. Σας θυμίζει τίποτα; Η Αυλή “προστατεύεται” από ένα τείχος!… Από τη μια λοιπόν ο Όργουελ. Από την άλλη όλο αυτό το σκηνικό περιβάλλον –ο σκουπιδότοπος γύρω από την αυλή, όπου περιφέρονται αυτοί οι τρεις ήρωες– θυμίζει Μπέκετ των “Ευτυχισμένων ημερών”. Όμως στην “Αυλή” δεν είναι υπαρξιακό το πρόβλημα των ηρώων, αλλά αληθινό κι εκπορεύεται από τον τρόπο που ασκείται η εξουσία. Ο σουρεαλισμός υπάρχει –οι ήρωες ψάχνουν να βρουν τις Κυριακές που έχουν καταργηθεί, αναρωτιούνται αν μπορούν να κάνουν έρωτα ή αν ακόμα απαγορεύεται με όλον αυτό το σκουπιδότοπο–, αλλά είναι περισσότερο της λογικής “είναι τρελό μα συμβαίνει”».
Στο αφαιρετικό σκηνικό κυριαρχεί το κόκκινο και το μαύρο. Η Αυλή του παντοδύναμου κράτους που αστυνομεύει τα πάντα σαρκάζοντας τη ζωή, χωρίς ίχνος σεβασμού στο διαφορετικό, και δεν διαφέρει με την αυλή μιας φυλακής, είναι στην ουσία η πλατεία με τους θεατές ν’ ανήκουν στους «τροφίμους», στους Άλλους. Έξω από αυτή (πάνω στη σκηνή) ζουν μέσα σε σκουπιδότοπο τρεις ήρωες, ο Πέπε, ο Θάνος και ο Ένας.
«Από τα μεγάφωνα ακούμε τις διαταγές για το πώς πρέπει να αναπνέουν, να κινούνται, να ζουν οι Άλλοι – αυτοί που ζουν έγκλειστοι. Οι τρεις ήρωες είναι οι μόνοι εν δυνάμει ελεύθεροι ήρωες του έργου – εν δυνάμει, γιατί στην πραγματικότητα η εξουσία έχει λόγο και εκτός τειχών. Οι ήρωες τρώνε από τα απόβλητά της. Πρόκειται για ένα κείμενο μεγάλης αλήθειας και ταυτόχρονα απόλυτου σουρεαλισμού. Είναι σκληρό έργο, όμως η ιλαρότητά του επιδρά καταλυτικά και νομίζω πως είναι και ο Δούρειος Ίππος προκειμένου να περάσει τη σκέψη του στο κοινό. Κι αυτό τελικά επιτυγχάνεται – το καταλαβαίνεις στις αντιδράσεις».
Info Σκην.: Κοραής Δαμάτης. Παίζουν: Κ. Δαμάτης, Όθ. Μεταξάς, Γ. Δρίτσας. Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια, 210 5242.211. Πέμ. 19.15, Παρ. 21.15, Σάβ. 18.15 (Λ), 21.15. € 20, (€ 15 Φ/Λ, Πέμ. € 10, για 4 άτομα € 50, άνω των 20 ατόμων € 10 και 2 συνοδοί δωρεάν).
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
