Το έργο Ψυχώ/σεις στηρίζεται στο Ψυχώ του R. Bloch. Η A.V. ζήτησε από τον Χάρη Ασημακόπουλο ν’ αναλύσει το ρόλο του (Νόρμαν Μπέιτς).
«Η σχέση μου με την ταινία του Χίτσκοκ είναι ρομαντική, αφού είναι μια ταινία της νιότης μου. Ο Χίτσκοκ δεν έμεινε τόσο πιστός στο μυθιστόρημα – για παράδειγμα, δεν χρησιμοποίησε το γεγονός πως οι δύο αδελφές είναι σαν δίδυμες. Ίσως γιατί ήθελε να σκοτώσει νωρίς την πρωταγωνίστριά του, κάτι φοβερά πρωτότυπο για την εποχή.
Η δική μας προσέγγιση είναι πιο πιστή στο μυθιστόρημα – επιπλέον επιχειρείται μια ψυχαναλυτική ανάγνωση όσων συμβαίνουν. Το γυάλινο δωμάτιο στη μέση της σκηνής “είναι” το μυαλό του Νόρμαν. Οι θεατές βλέπουν μέσω του Νόρμαν. Επί σκηνής παίρνουν “σάρκα και οστά” και οι τρεις πλευρές της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του – εκτός από τον Νόρμαν, βλέπουμε, ταυτόχρονα, τη μητέρα του (Νόρμα) και τον ίδιο στην παιδική του ηλικία (Νορμ). Όταν δεν υπάρχω εγώ στη σκηνή, υπάρχουν τα Νορμανάκια (όπως τα λέμε εμείς), τα οποία παρατηρούν αλλά και πολλές φορές βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει σαφές πως ο Νόρμαν είναι άλλος, η μητέρα του είναι άλλη και ο μικρός είναι άλλος. Αυτό έπρεπε να το υπερασπιστώ κι εγώ, να δείξω το πώς αυτές οι τρεις πλευρές συνυπάρχουν στο μυαλό του και τι συμβαίνει όταν κάθε μία από αυτές αναλαμβάνει δράση – πριν από κάθε φόνο ο Νόρμαν επικαλείται τη μητέρα του.
Στο θέατρο το μεγαλύτερο στοίχημα είναι πως όσο αντιπαθητικές πράξεις κι αν κάνει ένας ήρωας –είτε τον λένε Μήδεια είτε Καλιγούλα είτε Μπέιτς–, εσύ πρέπει να τον κατανοήσεις. Για μένα ο Νόρμαν είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που διψάει για επικοινωνία, πιστός σε οικογενειακές αξίες και σε όσα του δίδαξε η μητέρα του. Η υπεράσπισή τους γίνεται μ’ ένα διαστρεβλωτικό τρόπο που τον περνάει στην παραβατική πλευρά. Μην ξεχνάμε πως ο Νόρμαν στηρίζεται σε υπαρκτό πρόσωπο – ο πρώτος σίριαλ κίλερ της Αμερικής, που μάλιστα ενέπνευσε και τον Χάνιμπαλ Λέκτερ».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
