Απάντησε στα δημοσιεύματα που τον φέρουν κακοδιαχειριστή πως όλα αυτά για τα οποία κατηγορείται έχουν να κάνουν με τις προηγούμενες διοικήσεις και πως όταν ενημερώθηκε ‒πολύ πριν όλα αυτά δουν το φως της δημοσιότητας‒ άσκησε αγωγές. Κάποιοι επιμένουν να δημιουργούν θόρυβο ζητώντας, χωρίς να το λένε ανοιχτά, την απομάκρυνσή του. Μήπως γιατί…
1. Άλλαξε τη φυσιογνωμία του Φεστιβάλ και από Φεστιβάλ των ατζέντηδων έγινε Φεστιβάλ της πρωτοπορίας. Άρα συνέβαλε στην κρίση αφού έχασαν τα κέρδη τους γραφεία που είχαν το Φεστιβάλ μαγαζάκι τους.
2. Έφερε παραστάσεις που δεν είχαν ενδιαφέρον για τις κοσμικές σελίδες, αλλά για τις σελίδες του πολιτιστικού ρεπορτάζ, αναγκάζοντας τους κοσμικούς να φύγουν για διακοπές μια ώρα νωρίτερα.
3. Πρόσθεσε στους χώρους του Φεστιβάλ ένα βιομηχανικό χώρο που δεν είχε τίποτα το γκλάμορους, παρά μόνο αγαπήθηκε από ένα τελείως καινούργιο ανήσυχο κοινό που είναι ή νιώθει νέο.
4. Αρνήθηκε την ελληνική παράδοση, που με τόσο κόπο και εκλογές χτίστηκε, και θέλει έναν καλλιτεχνικό διευθυντή να κάνει χάρες στους φίλους των πολιτικών.
5. Μας υποχρέωσε να δούμε καλλιτέχνες όπως η Αριάν Μνουσκίν, η Πίνα Μπάους, ο Οστερμάγιερ, ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι, οι Rimini Protokoll και πολλούς άλλους ενώ ήμασταν ήσυχοι και ευχαριστημένοι με την ντόπια παραγωγή και την εσωστρέφειά μας.
6. Εμπιστεύτηκε σε νέους δημιουργούς την πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα, ενώ παραχώρησε ακόμη και τον ιερό χώρο της Επιδαύρου, αψηφώντας την αρχή που έθεσαν οι ιεροφάντες του χώρου πως με τα αρχαία κείμενα ασχολούνται μόνο όσοι είναι συμμαθητές τους ή έχουν συνεργαστεί μαζί τους τουλάχιστον επί 20 χρόνια.
7. Έδωσε το χώρο της Επιδαύρου για να ανέβουν σύγχρονα έργα (π.χ. «Ευτυχισμένες ημέρες» με τη Φιόνα Σο) κάτι που έκανε τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο να γυρνούν στον τάφο τους (πάντα σύμφωνα με τους ιεροφάντες).
8. Άνοιξε το δρόμο ώστε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να κάνει ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα∙ να είναι αυτονόητες οι επιλογές του Χουβαρδά όταν ανέλαβε το Εθνικό∙ να αναλάβουν οι Τσινικόρης και Αζάς την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού ανεβάζοντας την πίεση σε σοβαρούς στυλοβάτες του θεατρικού καθεστώτος.
9. Διευκόλυνε τους Έλληνες «αντιγραφείς» σκηνοθέτες, που πλέον δεν χρειαζόταν να ξενιτευτούν για να δουν τον… καινούργιο τρόπο που θα σκηνοθετήσουν.
10. Άλλαξε τη ματιά μας βλέποντας παραστάσεις οι οποίες έγιναν μέτρο σύγκρισης και δεν μπορούμε χρόνια τώρα να ξεχάσουμε. Eνδεικτικά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
2015: «Mies Julie», Baxter Theatre Center
2014: «Όλος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντυ)», Ανχέλικα Λίντελ - Atra Bilis Teatro
2013: «Δανιήλ Χαρμς, The Old Woman», Robert Wilson - Mikhail Baryshnikov - Willem Dafoe
2012: «Δεσποινίς Ζυλί», Schaubuehne Berlin - Κέιτι Μίτσελ
2011: «Ριχάρδος Γ», Σαμ Μεντες
2011: «Ναυαγοί της τρελής ελπίδας (Αυγές)», Θεάτρο του Ήλιου/ Αριάν Μνουσκίν
2010 «Nefés», Χοροθέατρο του Βούπερταλ-Pina Baus
2009: «Radio Muezzin», Stefan Kaegi - Rimini Protokoll
2008: Αφιέρωμα στον Μωρίς Μπεζάρ, Μπαλέτο του Τόκυο - Συλβί Γκιλλέμ - Laurent Hilaire, Manuel Legris
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
14°
