Θεατρο - Οπερα

Νίκος Μαυράκης

Είναι πολλά υποσχόμενος, παίζει στην παράσταση «o Θάνατος και ο Αγρότης» και μιλάει στην AV

Το καλοκαίρι βρίσκεται συνηθως στην Πάρο και το χειμώνα στο σανίδι στο πλευρό της Ρούλας Πατεράκη ή μπροστά στις κάμερες. Έχει ιδιόμορφο χιούμορ, είναι η καρδιά της παρέας και συγχρόνως ένας άνθρωπος που φαίνεται να αγαπάει την μοναξιά. Γνώρισα τον «διασκεδαστή» Νίκο φέτος το καλοκαίρι στο κυκλαδίτικο νησί και τον «καλλιτέχνη» Νίκο τον Σεπτέμβριο πάνω στην σκηνή του Faust. Ανυπομονώ για την δεύτερη συνάντηση μας στο Εθνικό.

Έχεις χιούμορ. Πιστεύεις πως μπορείς να ερμηνεύσεις καλύτερα δραματικούς ή κωμικούς ρόλους;

Το χιούμορ είναι μια μορφή ευφυΐας και θεωρώ ότι είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό ενός ηθοποιού. Απαιτεί φαντασία και προϋπόθεση του να είσαι ηθοποιός είναι να έχεις φαντασία. Δεν έχω ερμηνεύσει κωμικό ρόλο μέχρι στιγμής αλλά θα το ήθελα πολύ. Το δράμα είναι πιο εύκολο από την κωμωδία. Οι περισσότεροι ηθοποιοί προσφέρονται να ερμηνεύσουν δραματικούς ρόλους ακριβώς για το λόγο πως το κωμικό είναι πραγματικά δύσκολο να ερμηνευθεί με επιτυχία. Τώρα αν έχω εγώ χιούμορ, έτσι υποστηρίζουν οι φίλοι μου. Μου αρέσει να είμαι με κοντινούς μου ανθρώπους, γίνομαι σαρκαστικός και καυστικός, καλοπροαίρετα πάντα. Γελάμε πολύ και οφείλω να ομολογήσω πως είμαι στο επίκεντρο.

Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να ασχοληθεί στην Ελλάδα το 2015 με την ηθοποιία και να πετύχει;

Από δύσκολο εώς ακατόρθωτο. Φυσικά έχει να κάνει και με την προσήλωση κάποιου στο στόχο του και με παράγοντες όπως τύχη αλλά πραγματικά οι συνθήκες στη χώρα αυτή τη στιγμή δεν ευνοούν .

Θέατρο ή τηλεόραση;

Το θέατρο και η τηλεόραση είναι δύο εντελώς διαφορετικά μέσα. Στο θέατρο υπάρχει αμεσότητα. Διαντίδραση με το κοινό. Το εδώ και το τώρα. Η τηλεόραση έχει μια τεχνολογική βάση δεν υπάρχει αμεσότητα, είναι μια διαμεσολαβημένη κατάσταση όπως επίσης ενέχει και το εμπορικό στοιχείο. Δε μπορούμε δηλαδή να χαρακτηρίσουμε την τηλεόραση τέχνη ενώ το θέατρο αποτελεί την επιτομή της τέχνης. Αν κάτι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τέχνη που για τη δημιουργία του απαιτεί τεχνολογικά μέσα αυτό είναι ο κινηματογράφος. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο για την καθημερινή ψυχαγωγία του μέσου τηλεθεατή . Επομένως και ως σκοπός διαφοροποιείται από το θέατρο εντελώς.

Έχεις κάποιο πρότυπο όσον αφορά την υποκριτική;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο αλλά έχω θαυμάσει πολλές ερμηνείες και ηθοποιούς όπως επίσης αντλώ έμπνευση από καλλιτέχνες, απλά αυτό που επιθυμώ είναι να δημιουργήσω κάτι ολότελα δικό μου, δε φιλοδοξώ δηλαδή να «μοιάσω» σε κάποιον.

Με αφορμή την παράσταση «o Θάνατος και ο Αγρότης», τι είναι ο θάνατος για σένα; Πώς τον αντιμετωπίζεις ή τον αντιλαμβάνεσαι;

Η παράσταση κινείται πάνω στους βασικούς άξονες ζωής, θανάτου, έρωτα, τρέλας. Με βάση αυτά, είναι αδύνατο να μην προβληματιστείς. Το θέμα του θανάτου είναι ένα διαχρονικό ζήτημα που θα απασχολεί για πάντα τον άνθρωπο για τον προφανή λόγο ότι του δημιουργεί το φόβο για το άγνωστο. Ο φόβος είναι κατασκευασμένος και βρίσκεται στο μέλλον, όσο και να προβληματίζομαι θέλω να παραμένω ένας αισιόδοξος άνθρωπος και να σκέφτομαι το θάνατο ως ένα φυσικό αποτέλεσμα για το αίτιο της ζωής. Άλλωστε είναι νόμος της φύσης «ότι γεννιέται , πεθαίνει». Το θέμα είναι τι θα προσφέρεις στη ζωή σου μέχρι να φτάσεις εκεί.

Πώς είναι να είσαι στο πλευρό της Ρούλας Πατεράκη;

Η κυρία Πατεράκη είναι ένας αυστηρός και επίμονος άνθρωπος που υπηρετεί το θέατρο όσο καλύτερα θα μπορούσε να το κάνει κανείς. Είναι μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία και εργάζεται σκληρά και με πολύ πάθος. Ήταν δασκάλα μου και συνεχίζω να μαθαίνω από αυτή. Είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης γύρω από την τέχνη και το θέατρο και είναι σίγουρα τύχη να μπορείς να δουλεύεις δίπλα της. Και όπως μου αρέσει να αστειεύομαι είναι για μένα η «πατερίτσα της ζωής μου».

Αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Γενικά είμαι κυκλοθυμικός χαρακτήρας. Αλλάζω πολύ εύκολα διάθεση. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον εαυτό μου απλά είμαι αλλοπρόσαλλος. Δε μπορώ καν να προσδιορίσω από τι εξαρτάται η αισιόδοξη ή η απαισιόδοξη διάθεσή μου. Απλά μου συμβαίνει.

Που μένεις; Σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα;

Μένω στο Νέο Ηράκλειο. Η Αθήνα έχει υπάρξει μια υπέροχη πόλη η οποία όπως γνωρίζουμε βρίσκεται σε παρακμή. Σε αυτή τη φάση λοιπόν όχι δε μου αρέσει πλέον η ζωή στην Αθήνα. Ο κόσμος είναι πολύ δυστυχισμένος. Θέλω να διατηρώ μια σπίθα αισιοδοξίας και να ελπίζω μέσα μου ότι μπορεί η κατάσταση να ανακάμψει κάτι που βέβαια απαιτεί μεγάλο αγώνα και προσπάθεια.

Επαγγελματικά όνειρα για το μέλλον. Έναν στόχο που θα ήθελες να εκπληρωθεί, έναν συγκεκριμένο ρόλο για παράδειγμα;

Θα ήθελα να έχω μια ανοδική πορεία ικανοποιητική για τα δικά μου δεδομένα στο θέατρο. Δεν είναι απαραίτητα κάποιος ρόλος , εξέλιξη θέλω. Να έχω την ευκαιρία να κάνω αυτό που μου αρέσει και να πηγαίνω και ένα βήμα μπροστά κάθε φορά.

Κάτι έχει πάρει το αυτί μου για Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και Εθνικό Θέατρο.

Παραδόξως, για τα μέτρα της εποχής, θα συμμετέχω φέτος σε δύο μεγάλες παραγωγές, σημαντικών έργων, στο Εθνικό στο «Δαμάζοντας τα κύματα» του Λαρς Φον Τρίερ και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο «Post Inferno - Προς Δαμασκόν» του Στρίντμπεργκ και τα δύο σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Θα είναι μια πολύ δημιουργική χρονιά για μένα. Είναι πολύ σημαντικό να θέτεις στόχους και να τους βλέπεις να εκπληρώνονται.

Σύντομο βιογραφικό: Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Πατρίσια Χάσιμιθ: εισαγωγή στο σασπένς», «Πελοποννησιακός πόλεμος, το μανιφέστο του πολέμου, Περικλής: η νεύρωση της ηγεμονίας» και «ο Θάνατος και ο Αγρότης». Είχε τηλεοπτική συμμετοχή στο «Κάτω Παρτάλι».