Η Έφη Θεοδώρου, αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου, σκηνοθετεί την παράσταση «Γλυκό πουλί της νιότης». Για να μην πάμε αδιάβαστοι, ζητήσαμε από την ίδια, λίγο πριν την πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου, να μας γράψει για την ουσία του έργου.
Οι ήρωες στο “Γλυκό πουλί της νιότης” αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματική ζωή. Δραπετεύουν απ’ αυτήν και επιλέγουν να ζουν μέσα σε μια απατηλή ζωή, μέσα σε ψευδαισθήσεις. Ο νεαρός Τσανς Γουέιν ονειρεύεται μια ζωή μέσα στη λάμψη και τη δόξα, αλλά δεν κάνει τίποτα για να την κερδίσει. Η Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο, άλλοτε διάσημη ηθοποιός, έχει αποσυρθεί από την τέχνη της και ζει με υποκατάστατα: αλκοόλ, ουσίες και νεαροί εραστές. Κοινός τους εχθρός ο χρόνος που προσπαθούν να ξεγελάσουν με αυτοκαταστροφική επιμονή, να ξεφύγουν από τα γρανάζια του. Γύρω τους η “πραγματική ζωή” παρουσιάζεται με τα πιο σκοτεινά χρώματα: ίντριγκες και διαφθορά, εξαγορές συνειδήσεων και εκβιασμοί, ρατσισμός και βία. Έτσι η απόδραση από αυτή τη ζωή μοιάζει απόλυτα φυσική, ενώ οδηγεί σε αδιέξοδο.
Το “Γλυκό πουλί της νιότης” είναι ένα έργο που οι ήρωες το “δρασκελίζουν “με κομμένη την ανάσα” άλλοτε, “χωρίς ανάσα”, διψώντας για νιάτα, για ζωή. Τα χαρακτηριστικά της νεότητας λοιπόν κυριαρχούν και εναλλάσσονται σε όλο το έργο: αφοπλιστική ευαισθησία και αμείλικτη σκληρότητα, ναρκισσισμός και πραγματική ευαισθησία, φόβος και νεανική ορμή.
“Γράφω για τη βία στην αμερικάνικη ζωή γιατί γνωρίζω καλά την κοινωνία άλλων χωρών” λέει ο Τ. Ουίλιαμς, στον πρόλογο της αγγλικής έκδοσης του έργου. Το “Γλυκό πουλί της νιότης” εκτυλίσσεται “παντού στον κόσμο σήμερα”. Σε έναν κόσμο που μαστίζεται από το κυνήγι της επιτυχίας και της εύκολης καταξίωσης και από εγωισμό και ματαιοδοξία. Αυτός ο κόσμος έχει αρχίσει να γερνάει. Τα φώτα του εστιάζουν τώρα δίπλα μας, στον πόνο, στη στέρηση, στην αδικία. Σ’ αυτό τον κόσμο, ο καθένας μας καλείται να καθορίσει από την αρχή τη θέση του και η τέχνη το ρόλο της.
Το “Γλυκό πουλί της νιότης” είναι ακόμα ένα εγκώμιο της ζωής μέσα στην τέχνη και της τέχνης μέσα στη ζωή.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
