Ποιος σύμβουλος γάμου; Οι ρήσεις που εκστομίζει ο Caveman έχουν γίνει επιχειρήματα στα στόματα των δύο φύλων όταν συνεχίζουν, και μετά την παράσταση, τους τσακωμούς πάνω στις κλασικές διαφορές «εμείς οι γυναίκες, εσείς οι άνδρες» και το ανάποδο. Ο Caveman-Σωτήρης εκδιώχνεται από τη γυναίκα του Μαίρη στη… σκηνή, για να γίνει ένας ανώνυμος Σωτήρης από το κοινό ή για την ακρίβεια η ανδρική σκέψη του κοινού. Προσπαθώντας να κατανοήσει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση –δες Μαίρη– βουτάει στην προϊστορία και από εκεί επιστρέφει προς τις μέρες μας. Στα σπήλαια θα βρει το (ατράνταχτο) επιχείρημά του: Οι διαφορές είναι αγεφύρωτες γιατί την εποχή των σπηλαίων οι άνδρες κυνηγούσαν και οι γυναίκες συνέλεγαν – αυτές οι δραστηριότητες έχουν δημιουργήσει τις διαφορές που έχουν περάσει στο DNA και όποια προσπάθεια και να γίνει δεν πρόκειται ν’ απορριφθούν. Να ο άξονάς του, η εμμονή του, η αφετηρία για να βρει τις εξηγήσεις… για παράδειγμα, στην εμμονή του άνδρα με την τηλεόρασή του. «Ένας άνδρας όχι απλά βλέπει τηλεόραση, αλλά μπαίνει μέσα σ’ αυτήν, ενώ οι γυναίκες ως συλλέκτριες επιλέγουν το ζάπινγκ προκειμένου να συλλέξουν πληροφορίες». Επίσης οι γυναίκες ως συλλέκτριες αγαπούν τα ψώνια, μιλούν με τόσες λεπτομέρειες κ.ο.κ. Απλοϊκή συλλογιστική; Και; Μήπως έχει βρεθεί καμία (πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη) εξήγηση που να λύνει τις διαφορές; (Διαβάστε και το εξαιρετικό βιβλίο «Γιατί έφαγα τον πατέρα μου», εκδ. Άγρα, λες και ο ήρωάς του είναι… συγγενής του Caveman!). Φυσικά, ο Σωτήρης θα ρίξει και τις απαραίτητες γέφυρες γιατί, διαφορετικά, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Ναι μεν διαφέρουμε και μαζί… δεν κάνουμε, αλλά σίγουρα χώρια δεν μπορούμε, αφού ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.
Η παράσταση έχει γίνει επιτυχία. Εδώ παίζεται για 4η χρονιά και συνεχίζει… Πάντως, αν τα επιχειρήματα του έργου σηκώνουν και λίγο παραπάνω συζήτηση, η ερμηνεία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη «σηκώνει» μόνο χειροκροτήματα. Παίρνει το ρόλο και φεύγει. Γιατί μπορεί να έχει ένα αβανταδόρικο μονόλογο στα… χέρια του, και ως εξαιρετικός ηθοποιός που είναι να κάνει… παπάδες, όμως το τελάντο του αποδεικνύεται και στον τρόπο που φλερτάρει και χειρίζεται το κοινό – όταν ανταποκριθεί αρχίζει ένα ωραίο ματσάκι πινγκ-πονγκ με απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
