Θωμάς Μοσχόπουλος/ Χρήστος Παπαδόπουλος (Από 1 μέχρι 3 ετών)
Τι είναι «μικρό»; Kαι γιατί είναι μικρό και όχι μεγάλο; Το «μεγάλο»; Πόσο αλλιώτικο είναι. Τι είναι πιο καλό: το μεγάλο ή το μικρό; Μεγαλώνει το μικρό; Κι αν ναι, πότε; Γιατί και πώς; Κι αν πάλι μεγαλώνει το μικρό, το μεγάλο; Μικραίνει; Πόσα μικρά χωράει ένα μεγάλο; Και το μεγάλο; Πού χωράει; Υπάρχει πιο μεγάλο από ένα μεγάλο; Υπάρχει μικρότερο μικρό;
Δύο ηθοποιοί (ένας πολύ ψηλός κι ένας άλλος …όχι και τόσο ψηλός) στήνουν μια μικρή σκηνική περιπέτεια, μυώντας τους μικρούς-μικρούς θεατές στη θεατρική γλώσσα αλλά και σε μεγάλα-μεγάλα θέματα (που ακόμα κι ένας «μεγάλος» νιώθει «μικρός» μπροστά τους). Τι είναι τα όρια; Ποιος τα βάζει; Γίνεται χωρίς αυτά; Τι μπορώ να κάνω, τι δεν μπορώ να πιάσω και ως πού φτάνω; Τι υπάρχει πέρα από εκεί που φτάνω; Με την αφαιρετική, άμεση μη λεκτική γλώσσα που μοιράζονται από κοινού τα πολύ μικρά παιδιά και οι μεγάλοι καλλιτέχνες της σκηνής, τη γλώσσα δηλαδή του παιχνιδιού, τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα μιας «κλοουνερί», το παιδί έρχεται σε επαφή με την ανακουφιστική σχετικότητα των αρχικών αναστολών και φόβων της πρώτης έκθεσης με αυτό που λέμε το «άλλο», ο « κόσμος».
Σύλληψη: Θωμάς Μοσχόπουλος/Χρήστος Παπαδόπουλος
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Με τους Βασίλη Σαφό (έναν ψηλό ηθοποιό), Ηλία Μουλλά (ένα λιγότερο ψηλό ηθοποιό)
Πρώτη παράσταση: 26 Σεπτεμβρίου 2015
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΞΕΝΙΑ
Πάνω στη σκηνή του Πόρτα, η «ψυχή» του θεάτρου, Ξένια Καλογεροπούλου, θα συνεχίσει για δεύτερη χρονιά τις αφηγήσεις παραμυθιών από όλο τον κόσμο για μικρούς ακροατές… Και την ώρα που η Άννα Παπαφίγκου θα παρασύρει τα παιδιά σε δράσεις και παιχνίδια εμπνευσμένα από τις ιστορίες που άκουσαν, η Ξένια θα συζητά με τους συνοδούς των παιδιών για την αναγκαιότητα της προφορικής αφήγησης.
Πρώτη Συνάντηση: 3 Οκτωβρίου 2015
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΧΑΜΕΛΙΝ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)
Θωμάς Μοσχόπουλος /Κορνήλιος Σελαμσής (Από 6 μέχρι 96 ετών)
Ένα πρωινό (μπορεί και μεσημεράκι) του 1284, στην πολιτεία Χάμελιν (ή Χάμελν στα Γερμανικά) της Κάτω Σαξωνίας, λέει η παράδοση, ένας παράξενος αυλητής που φορούσε περίεργα παρδαλά ρούχα, έκανε όλα τα παιδιά της πολιτείας να τον ακολουθήσουν παίζοντας μια μαγική μελωδία στον αυλό του, όπως ακριβώς είχε κάνει λίγο καιρό πριν με τα χιλιάδες ποντίκια που είχαν κατακλύσει την πόλη. Τα ποντίκια έπεσαν έως το τελευταίο και πνίγηκαν (προφανώς) στον ποταμό Βέζερ. Τα παιδιά; Η πομπή έφτασε ως ένα βουνό έξω από την πόλη και μετά εξαφανίστηκαν, όλα εκτός από τρία (κατ’ άλλους ένα) που η αναπηρία τους τα εμπόδισε να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα. Τι συνέβη ακριβώς (ε;); Ο αυλητής τα έσωσε από την αλαζονική απληστία των γονιών τους ή επρόκειτο για εκδίκηση; Τι σχέση έχει με την υπόθεση η «Σταυροφορία των παιδιών»; Μπορεί η ιστορία να είναι αληθινή, ή είναι απλώς ένας μύθος (ή θρύλος);
Το θέμα που απασχόλησε τον Γκαίτε, τους αδερφούς Γκριμ, τον βρετανό ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνινγκ και εκατοντάδες άλλους παραμυθάδες, λογοτέχνες, κινηματογραφιστές και μουσικούς τους επτάμιση επόμενους αιώνες ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Πόρτα σε μια διαδραστική μουσικοθεατρική παράσταση με λαμπρούς ερμηνευτές που παίζουν ζωντανά μουσική επί σκηνής και αποφασίζουν μαζί με το κοινό κάθε φορά ένα από τα τρία εναλλακτικά φινάλε της ιστορίας (ή μύθου ή θρύλου). Ένα μεσαιωνικό θρίλερ με πολύ χιούμορ, για όλη την οικογένεια.
Ο Σίλβερ Τζώνυ είναι ένας ανερχόμενος σταρ της τοπικής Ροκ-εντ-Ρόλ σκηνής στο Σόχο του Λονδίνου το 1958. Τίποτε δε δείχνει να ανακόπτει την άνοδό του εκτός από τον Έζρα, τον μάνατζέρ του και ιδιοκτήτη του Ατλάντικ Κλαμπ, όπου εμφανίζεται. O Έζρα δε θα παραδώσει εύκολα το «αστέρι» του στον Σαμ Ρος, τον αδίστακτο μεγαλοεπιχειρηματία της «νύχτας» που διεκδικεί συστηματικά τον Σίλβερ Τζώνυ, επαγγελματικά και όχι μόνο. Κάποια στιγμή, όμως, ο Έζρα βρίσκεται τεμαχισμένος σε δύο κομμάτια και πεταμένος σε σκουπιδοτενεκέδες έξω από το κλαμπ του, ενώ ο Σίλβερ Τζώνυ αγνοείται. Τα «πρωτοπαλίκαρα» του Έζρα βρίσκονται εγκλωβισμένα στο Ατλάντικ Κλαμπ, περιμένοντας με αγωνία την έλευση του Σαμ Ρος. Όλα δείχνουν ότι πλέον κάνει «παιχνίδι» μόνος του.
Μια ξέφρενη μαύρη κωμωδία με πυρετώδεις ρυθμούς και παραβολικές αναγωγές πάνω σε θέματα εξουσίας, ελέγχου και προδοσίας. Σαν ένα ξαναδιάβασμα πολιτικών και ψυχολογικών μοτίβων του Σαίξπηρ και του Πίντερ από τον Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο Βρετανός Τζεζ Μπάτεργουερθ γεννημένος το 1969 έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς νεότερους συγγραφείς του αγγλόφωνου θεάτρου και έχει βραβευτεί από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών. Γνωστός και ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας “BirthdayGirl”, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Νικόλ Κίντμαν, γνώρισε πρόσφατα μεγάλη επιτυχία σε WestEnd και Broadway με το έργο του “Jerusalem”. To “Mojo”, το οποίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον ίδιο (με τον Χάρολντ Πίντερ στον ρόλο του Σαμ Ρος), όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο RoyalCourt του Λονδίνου το 1995, είχε αποσπάσει τα βραβεία LawrenceOlivier, EveningStandard και GeorgeDevine. Πρόσφατα το έργο γνώρισε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη αναβίωση στο HaroldPinterTheatre του Λονδίνου (2013-2014).
Χρήστος Παπαδόπουλος, Μια χοροθεατρική παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ «Τα κύματα»
Η ζωή έξι φίλων από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι προχωρημένη ηλικία. Έξι ιστορίες, έξι διαφορετικές οπτικές της πραγματικότητας μέσα σε ένα κόσμο μεγάλο, ρευστό και αεικίνητο σαν τα «κύματα» της θάλασσας.
Το κύριο στοιχείο από το έργο της Γουλφ που αποτελεί έμπνευση και θεματική της παράστασης, είναι η διαρκής συμπαντική ροή του χρόνου: μια πανίσχυρη δύναμη αλλαγής που ορίζει έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, όπου γέννηση και θάνατος, έρωτας και φιλία, ατομικό και κοινωνικό αποτελούν ενοποιημένη συνέχεια, καθώς και την έκφανση μιας αδιατάρακτης νομοτέλειας. Ζωές που έρχονται και χάνονται η μια μετά την άλλη σαν κύματα στην άμμο της ακτής, όμως το ίδιο το νερό δεν χάνεται ποτέ και αναδημιουργεί τα επόμενα κύματα.
Η κίνηση μέσα από την επανάληψη και τη σταδιακή οργανική ανέλιξή της αποτελεί το βασικό τρόπο αφήγησης της παράστασης.
Ο «Πυγμαλίωνας», είναι μια μονόπρακτη όπερα της κατηγορίας acte de ballet που έκανε πρεμιέρα στο Chateau de Fontainebleau στις 27 Αυγούστου του 1748 σε λιμπρέτο του Μπαγιό ντε Σοβό, εμπνευσμένο από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. O γλύπτης Πυγμαλίωνας φιλοτεχνεί το γλυπτό μιας νεαρής γυναίκας το οποίο και ερωτεύεται παράφορα. Ενώ η αγαπημένη του Σεφίζ τον εκλιπαρεί να επιστρέψει σ' αυτήν, εκείνος ζητάει από τη θεά του έρωτα να εμφυσήσει ζωή στο γλυπτό, το άγαλμα ζωντανεύει, χορεύει και τραγουδάει. Η θεά εκφράζει τον θαυμασμό της στην καλλιτεχνική ευφυΐα του Πυγμαλίωνα και την πίστη του στη δύναμή της. Αυτό το ξεχασμένο για χρόνια μικρό αριστούργημα του Ραμώ –όπως άλλωστε και τα περισσότερα έργα του– έμειναν στην αφάνεια για ολόκληρο τον 19ο αιώνα και επανήλθαν στις ευρωπαϊκές όπερες μετά το 1903.
Η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, μετά την επιτυχημένη πορεία της όπερας «Ρendrillon» της Pauline Viardot (σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση) στρέφει το βλέμμα της στο γαλλικό μπαρόκ με την όπερα-μπαλέτο "Pigmalion" του J.P. Rameau. Ο φόβος και το πάθος, η διαρκής αγωνία και τα αδιέξοδα του καλλιτέχνη μεταμορφώνονται σε ένα μπαρόκ οπερατικό κομψοτέχνημα από το σημαντικότερο εκπρόσωπο του είδους. Στο πυρήνα του έργου ο γνωστός μύθος του γλύπτη που ερωτεύεται την ίδια του τη δημιουργία, μεταπλάθεται σε μια διήγηση για την επιθυμία το ανικανοποίητο και το τίμημα που αξιώνει η εκπλήρωση των ονείρων.
Μουσική διεύθυνση-διδασκαλία-τσέμπαλο: Μιχάλης Παπαπέτρου
Μια παράσταση για όλη την οικογένεια βασισμένη στη Σταχτοπούτα του SergeiProkofiev και σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου.
Έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν στο μουσικό πατάρι και μετατρέπουν κολοκύθες σε άμαξες, ποντίκια σε άλογα, παλιά παπούτσια σε γυάλινα γοβάκια χωρίς να έχουν μαγικό ραβδί, αλλά με μόνο εφόδιο το σώμα, τη φωνή τους και τη συνοδεία ζωντανής μουσικής.
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Σκηνικά: Ντεβιντ Νεγρύν
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου
Με τους Γιάννη Γιαννούλη, Θεοδόση Κώνστα, Θάνο Λέκκα, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Αποστόλη Ψυχράμη
Πρώτη παράσταση: 1 Νοεμβρίου 2015
ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ
Άντριου Μπόβελ
Μια γυναίκα εξαφανίζεται σε μια ερημική τοποθεσία κοντά σ’ έναν αυτοκινητόδρομο. Ύποπτος για τον πιθανό φόνο της, ένας άνεργος πατέρας που αρνείται επίμονα την ενοχή του. Σιγά σιγά, καθώς το νήμα ξετυλίγεται μέσα από την αριστοτεχνική αφηγηματική δομή του σπουδαίου Αυστραλού συγγραφέα, μπλέκονται γύρω από το συμβάν αρκετά ακόμη πρόσωπα, όπως ο αστυνομικός που διερευνά την υπόθεση, η γειτόνισσα που κατέδωσε τον ύποπτο, οι σύζυγοι όλων αλλά και οι εραστές τους.
Γίνεται, εν τέλει, να εμπιστευτείς έναν άγνωστο; Και πόσο γνωστοί μας είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ζωές μας; Πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και πόσο εύθραυστες αποδεικνύονται οι βεβαιότητες μας σε έναν κόσμο που νομίζουμε, ότι μπορούμε να ελέγξουμε; Ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολλές ανατροπές, πρωτότυπη θεατρική φόρμα, ποιητική ατμόσφαιρα κι ενδιαφέρουσες δεύτερες αναγνώσεις, που έρχεται από τους μακρινούς Αντίποδες.
Παρ’ ότι το έργο έγινε γνωστό εκτός Αυστραλίας από την κινηματογραφική μεταφορά του το 2001 με τίτλο Lantana (σε σενάριο του ίδιου του Μπόβελ), η θεατρική του εκδοχή δε σταμάτησε να παίζεται σε ολόκληρο τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία λόγω της ακαταμάχητης θεατρικής γοητείας της σκηνικής του μορφής και των ιδιαιτεροτήτων του πρωτοτύπου. Αν και κάποιες απ’ αυτές θυσιάστηκαν χάριν του «ρεαλισμού» της- κατά τ’ άλλα- εξαίρετης και πολυβραβευμένης ταινίας.
Σκηνοθεσία/ Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Με τους: Άννα Καλαϊτζίδου, Χρήστο Λούλη, Άννα Μάσχα, Γιώργο Χρυσοστόμου
Πρώτη παράσταση: 14 Νοεμβρίου 2015
THEHERO
Σοφία Μαυραγάνη
Ο Οδυσσέας ή ο Ηρακλής, ο Beowulf ή ο Superman, είναι τελικά το ίδιο και το αυτό πράγμα. Μεγάλοι πολεμιστές που μάχονται τα δαιμόνια και τους δράκοντες της εποχής τους.* Michael Uslan
Η περφόρμανς TheHero αποτελεί το πιο πρόσφατο έργο της χορογράφου Σοφίας Μαυραγάνη, βασισμένο πάνω στην έννοια του ήρωα ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ως αποτέλεσμα ανθρώπινης επινόησης. Περιπτώσεις ηρώων από την αρχαία ελληνική μυθολογία μέχρι την εποχή των κόμιξ και των υπερ-ηρώων συνθέτουν επί σκηνής ένα νέο ήρωα, υβριδικό και πολυμορφικό, ο οποίος έρχεται να μας αφηγηθεί την ιστορία του και να μας εξηγήσει το ανεξήγητο. Με ματιά σκωπτική, η χορογράφος απευθύνει το δίλημμα για το κατά πόσον οι ήρωες είναι τελικά αποτέλεσμα ευφάνταστης μυθοπλασίας ή αντανάκλαση της κοινωνίας από την οποία κατασκευάστηκαν.
Η Σοφία Μαυραγάνη, όπως και στις προηγούμενες δουλειές της, έτσι και στον Ήρωα, δημιουργεί και οργανώνει το σκηνικό υλικό με όρους παιχνιδιού, δίνοντας έμφαση στο χιούμορ. Αυτό που ερευνά με τα έργα της είναι η ίδια η ταυτότητα του παραστατικού δρώμενου. Πειραματίζεται με τα συστατικά και τα όριά του, μεταφέροντάς το συνήθως σε μη προορισμένο για αυτό χώρους, αλλοιώνοντας τις συνθήκες που το ορίζουν και εισάγοντας στοιχεία απρόβλεπτα και μεταβλητά. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός βρίσκονται κυρίως θέματα κοινωνικής και πολιτικής διάστασης.
Για πρώτη φορά ανεβαίνει στην Ελλάδα το συγκλονιστικό έργο «Ποιός είναι ο Δόκτωρ Κόρτσακ;» του πολυβραβευμένου συγγραφέα Ντέιβιντ Γκρέιγκ. Το έργο έχει μεταφραστεί και ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ανταπόκριση τόσο σε παιδιά και νέους όσο και στους ενήλικες, σε θέατρα και σχολεία.
Η ευρηματική σκηνοθεσία της Άννας Μιχελή, που συνεργάζεται ήδη πολλά χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο, αφηγείται μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία με τους πιο δημιουργικούς θεατρικούς τρόπους. Έτσι, προβληματίζει και ευαισθητοποιεί χωρίς να διστάζει να γίνεται τολμηρή όπου χρειάζεται. Πρόκειται για την ιστορία του Γιάνους Κόρτσακ, του πολύ σημαντικού Πολωνοεβραίου ανθρωπιστή, συγγραφέα και κυρίως παιδαγωγού, που στάθηκε στις τελευταίες μέρες της ζωής του διευθυντής του Ορφανοτροφείου του Γκέτο της Βαρσοβίας. Η υπόθεση του έργου ενθαρρύνει τη συζήτηση για τις ανθρώπινες αξίες και τη σημασία τους: Ένα καινούριο μέλος στην κοινωνία του ορφανοτροφείου του Κόρτσακ, ένα παιδί μεγαλωμένο στους δρόμους με το όνομα Άντζιο, θα αμφισβητήσει την πίστη του Κόρτσακ στην ανοχή και τη δικαιοσύνη; Θα τον κάνει να αναρωτηθεί τι νόημα έχουν όσα δίδαξε στα «παιδιά του»; Όπως αναφέρει: «Τα εκπαίδευσα για έναν τέλειο κόσμο. Πώς θα επιβιώσουν σε αυτόν εδώ;»
Σήμερα ο Γιάνους Κόρτσακ αναγνωρίζεται ως ο πρόδρομος μιας σειράς εκπαιδευτικών τάσεων σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών και αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς σύγχρονους συγγραφείς και παιδαγωγούς. Πάνω στις παιδαγωγικές ιδέες του Κόρτσακ, βασίστηκε η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού το 1959, καθώς και η «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού» (η οποία εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989).
Ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκρέιγκ θέτει τις ιδέες αυτές σε ένα πλαίσιο προβληματισμού τόσο των παιδιών όσο και των εκπαιδευτικών και των γονέων: πώς θα αντιδρούσαν οι μαθητές ενός σχολείου στην πεποίθηση του Κόρτσακ ότι όλα τα παιδιά θα έπρεπε να κρίνονται και από τους συνομηλίκους τους - και όχι μόνο από τους ενήλικες; Πώς θα αντιδρούσαν οι ενήλικες στην ιδέα του Κόρτσακ ότι πρέπει να δεχόμαστε τα παιδιά ως ίσους;
Με τη συνεργασία του Συνήγορου του Παιδιού, την υποστήριξη της UNICEF, της πρεσβείας της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα, της πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα και του Σκασιαρχείου
Πρώτη παράσταση στην Αθήνα: Δεκέμβριος 2015
Πρώτη παράσταση στην Κοζάνη: Νοέμβριος 2015
THISISWAR
Χάνα Μόσκοβιτς
Ο διακεκριμένος και πολυβραβευμένος Καναδός σκηνοθέτης Άλαν Ντίλγουορθ, συνεργάτης του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Έντουαρντ Μποντ και βασικός συντελεστής του σημαντικότερου ίσως θεάτρου σύγχρονου ρεπερτορίου του Τορόντο, του Soul and Pepper Theatre, μας παρουσιάζει, στην πρώτη του συνεργασία με το Πόρτα, ένα από τα πιο επιτυχημένα καναδικά έργα που παρουσιάστηκαν στη χώρα του τα τελευταία χρόνια: το «This is War» της νεότατης Χάνα Μόσκοβιτς.
Μια τετράδα στρατιωτών, όλοι μέλη της καναδικής αποστολής στο Αφγανιστάν, απολογείται προκειμένου να διαλευκανθούν τα αίτια και οι συνθήκες ενός πολύ δυσάρεστου συμβάντος μεταξύ «ειρηνευτικών δυνάμεων» και Αφγανών. Ποιος είναι ο πραγματικός πόλεμος εν τέλει; Ποιοι οι αθώοι; Ποιοι οι ένοχοι;
Σκηνοθεσία: Άλαν Ντίλγουορθ
Με τους: Άννα Καλαϊτζίδου, Αντώνη Καρυστινό, Ηλία Μουλλά, Αναστάση Ρόιλο
Η παράσταση θα συνοδευτεί από διαλέξεις και σεμινάρια της συγγραφέως και του σκηνοθέτη.
Με την υποστήριξη της Καναδικής Πρεσβείας.
Πρώτη παράσταση Δεκέμβριος 2015
ΟΙ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ
Αλφρέ ντε Μυσσέ
Το πρώτο αριστούργημα του σπουδαίου Γάλλου ρομαντικού ποιητή και συγγραφέα του 19ου αιώνα που καταγράφει με συγκίνηση και λεπτό χιούμορ τους στρόβιλους της ερωτικής δίνης μέσα στην οποία περιπλέκονται ένα ή και περισσότερα ερωτικά τρίγωνα. Μια κωμωδία που φέρνει δάκρυα; Ή ένα δράμα όπου χαμογελάς; Σίγουρα, ένα σπουδαίο κλασσικό έργο για τα πάθη, τα λάθη και τις γλυκόπικρες πλάνες της ζωής. Ο Ντε Μυσσέ είναι ελάχιστα παιγμένος στην Ελλάδα και ενώ στην εποχή του τα έργα του θεωρήθηκαν κατάλληλα μόνο για ανάγνωση, αποδεικνύεται πολύ πιο σύγχρονος από πολλούς ομότεχνούς του, οι οποίοι, ενώ ξεσήκωσαν θύελλες στη θεατρική σκηνή της εποχής τους, σήμερα αργοσβήνουν στην αφάνεια.
Opus, μια παράσταση βασισμένη στην κλασική μουσική. Ο όρος κλασικός προέρχεται από τη λατινική λέξη classicus και την ελληνική κλασικός. Περιγράφει τη συμμόρφωση του ύφους και της σύνθεσης στα πρότυπα της ελληνικής και λατινικής αρχαιότητας. Η έννοια, λοιπόν, της κλασικής μουσικής παραπέμπει σε μια «ανώτερη» μορφή μουσικής σύνθεσης (opus) με αυστηρή δομή και πολυμορφία.
Βασικός άξονας της παράστασης είναι η μελέτη της δομής αυτής, η αποκωδικοποίηση και εν τέλει η οπτικοποίησή της ζωντανά στη σκηνή. Η παράσταση επιχειρεί να διερευνήσει το πώς μπορούν οι βασικές αρχές σύνθεσης που διέπουν ένα κλασικό κομμάτι να εφαρμοστούν σε μια εντελώς διαφορετική μορφή τέχνης, όπως είναι ο χορός. Πώς το σώμα μπορεί να γίνει η οπτική εκδοχή του μουσικού οργάνου πάνω στο οποίο αποτυπώνεται η μουσική μέσω της κίνησης. Δηλαδή, πώς η παρτιτούρα του μουσικού έργου μπορεί να δημιουργήσει και την παρτιτούρα της χορογραφίας.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της κλασικής μουσικής είναι η εναλλαγή μουσικών θεμάτων και ρυθμικών μοτίβων που δημιουργούν διαφορετικές εντάσεις μέσα στο έργο, καθιστώντας το αφηγηματικό. Στόχος της παράστασης δεν είναι να ερμηνεύσει το μουσικό έργο και να υπηρετήσει τις διαθέσεις και το συναισθηματικό φορτίο που γεννά. Στόχος της είναι να αποδεσμευτεί από την αφηγηματικότητα, από την τάση για ερμηνεία και να καταπιαστεί με τον ίδιο τον πυρήνα της μουσικής, αντιμετωπίζοντάς την ως ένα πολύπλοκο και δομημένο σύνολο ήχων. Είναι μια απόπειρα καταγραφής της αυτόματης αντίδρασής μας στη μουσική.
Ακολουθώντας σωματικά πότε τη ρυθμική αγωγή και πότε τις μελωδικές γραμμές και επικεντρώνοντας την προσοχή μας πότε σε ένα όργανο, πότε σε δύο, πότε σε όλη τη μουσική ως ενιαία σύνθεση, επιχειρείται η επανασύσταση ενός νέου κώδικα ανάγνωσης του μουσικού έργου.
Ρόμπερτ Μούζιλ, Μία ιστορία λίγο πριν την άνθιση του κακού
Η προφητική νουβέλα του συγγραφέα του «Ανθρώπου δίχως ιδιότητες», καθώς περιγράφει με ακρίβεια τις δικτατορίες του εικοστού αιώνα, συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Παραμένει όμως, ακόμη και σήμερα, επικίνδυνα επίκαιρη. Διασκευή του έργου ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή.
«...όσον αφορά τον Μπαζίνι, δε θα πω “κρίμα το παιδί” ό,τι και να γίνει. Ακόμα κι αν τον καταγγείλουμε, αν τον πλακώσουμε στο ξύλο ή αν έτσι για το κέφι μας τον βασανίσουμε μέχρι θανάτου, δε θα το πω. Γιατί δε μπορώ να φανταστώ, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να έχει κάποια σημασία στο θαυμαστό μηχανισμό του κόσμου...αξίζει όσο κι ένα σκουλίκι στο δρόμο...».
Σε μια απομακρυσμένη κωμόπολη της Αυστρίας-τότε Αυστροουγγαρίας- εδρεύει μια από τις πιο φημισμένες στρατιωτικές σχολές της χώρας. Στόχος της να προετοιμάσει τα παιδιά των καλύτερων οικογενειών για τον μετέπειτα βίο τους, κρατώντας τα μακριά από τις φθοροποιούς επιδράσεις της μεγαλούπολης.
Πίσω όμως από τους τοίχους, κάτω από τις σκάλες αυτού του αξιοπρεπούς κτιρίου, τις ώρες που η υπόλοιπη κοινωνία κοιμάται αμέριμνα, τέσσερις νέοι-σχεδόν παιδιά-τρόφιμοι της σχολής θα γνωρίσουν το κακό «από μέσα». Όταν θα ανακαλύψουν το παράπτωμα ενός συντρόφου τους, θα αποφασίσουν να τον συνετίσουν με τον πιο βάναυσο τρόπο. Θα ξεβράσουν πάνω του όλο το θυμό της καταπιεσμένης επιθυμίας. Μιας επιθυμίας που ηθελημένα οι ενήλικες αποσιωπούν.
Σκηνοθεσία -Διασκευή: Γεωργία Μαυραγάνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Ρίζου
Σκηνικά-κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Με τους Βαγγέλη Αμπατζή, Βασίλη Σαφό, Γρηγόρη Μπαλά κ.ά.
Πρώτη παράσταση Φεβρουάριος 2016
ΝΟΥΑΡ
Μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα της Πατρίσια Χάισμιθ
Στον κόσμο τής Πατρίσια Χάισμιθ (όπως άλλωστε και στον κόσμο αυτών που εξουσιάζουν τις τύχες μας) τα φαινόμενα πάντα απατούν. Δεν ξεχωρίζεις εύκολα «καλούς» και «κακούς». Πάμπολλες καλές προθέσεις υλοποιούνται με άνομα μέσα, ενώ μια πράξη απάνθρωπη μπορεί συχνά να έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Και το έγκλημα διεισδύει στην καθημερινότητα άδηλα κι αδιόρατα, σαν φυσική συνέπεια των πιο αγαθών σκέψεων.
Δύο άνθρωποι ρισκάρουν να διασχίσουν αυτόν τον ρευστό και αντιφατικό κόσμο, δίχως ποτέ να είναι σίγουροι ποιος απ’ τους δυο χειρίζεται τα νήματα και ποιος είναι η μαριονέτα.
Ο σημαντικός θεατρικός δημιουργός με το τόσο προσωπικό ύφος υπόσχεται μια ακόμα έκπληξη στο θεατρικό κοινό της Αθήνας. Αυτή τη φορά, θα είναι (μάλλον) μια παράσταση «χωρίς λόγια». Μια παράσταση με πολλή σάμπα, κασάσα, καριόκας, φαβέλες, μελαμψά κορμιά, παγιέτες, φτερά και ποδόσφαιρο, πολύ ποδόσφαιρο, ίσως πάλι και τίποτε από όλα αυτά. Ίδωμεν…
Πρώτη παράσταση: Μάρτιος 2016
ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΠΙΤΙ
Κάρλο Γκολντόνι
Ένας νιόπαντρος μεσοαστός νοικιάζει ένα καινούργιο πολυτελές σπίτι για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία της φαντασμένης γυναίκας του, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει στα έξοδα. Τη μέρα που ετοιμάζεται το νιόπαντρο ζευγάρι να μετακομίσει, οι πιστωτές απαιτούν επιτακτικά τα χρήματά τους και προχωρούν σε κατάσχεση των πραγμάτων που ήταν έτοιμα να μεταφερθούν στο καινούργιο σπίτι. Κι ενώ ο σύζυγος προσπαθεί να κρύψει απ’ όλους την αλήθεια και ψάχνει απεγνωσμένα δανεικά προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία, η γυναίκα του και η αδελφή του μπλέκονται σε έναν ομηρικό καυγά απαιτώντας να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης. Πάνω στην ώρα καταφθάνουν οι κουτσομπόλες γειτόνισσες του επάνω σπιτιού για επίσκεψη και τις διώχνουν κακήν κακώς. Η αδελφή του ανεβαίνει στο επάνω σπίτι για να ζητήσει συγγνώμη για την υποδοχή και διαπιστώνει πως ο αγαπημένος της είναι ξάδελφος των γειτονισσών... Και το κουβάρι των παρεξηγήσεων και μπλεξιμάτων ολοένα και περιπλέκεται. Τη λύση θα δώσει ο –αυστηρών αρχών– θείος της οικογένειας του κάτω σπιτιού, τον οποίον καταφέρνουν τα ανίψια του να αποπληρώσει τα χρέη τους και να αποκατασταθεί προς στιγμή η τάξη.
Μια ξεκαρδιστική ιστορία μιας κοινωνίας που πνίγεται στα χρέη και αδυνατεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Ο Γκολντόνι ξεμασκαρεύει έναν ελαφρόμυαλο κόσμο που ενδιαφέρεται πρωτίστως για το φαίνεσθαι και πασχίζει να κρύψει με κάθε τρόπο το πραγματικό πρόσωπό του. Μια ιταλική κωμωδία ηλικίας τριών αιώνων, η οποία, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα…
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
12°
