Τρεις γυναίκες είναι εξ αντανακλάσεως φίλες – οι άνδρες τους, μανιακοί ποδοσφαιρόφιλοι, μαζεύονται μια φορά το μήνα εναλλάξ σ’ ένα από τα τρία σπίτια τους, για να δουν αγώνες. Οι γυναίκες τους καταλήγουν στην κουζίνα να μαγειρεύουν, να κουτσομπολεύουν, να «υπηρετούν» τα καπρίτσια των ανδρών. Η τελευταία τους όμως συνάντηση θα ανατρέψει τη ρουτίνα βγάζοντας στη φόρα οικογενειακά μυστικά και ψέματα. Οι τρεις γυναίκες θα πρέπει να συνασπιστούν απέναντι στον «εχθρό», αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει πρώτα ν’ αποκαλύψει η μία στην άλλη τα σώψυχά της.
Το έργο από το 1999, που πρωτοπαρουσιάστηκε στις ΗΠΑ, ανεβαίνει διαρκώς με επιτυχία σε όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας πως παρά τις πολιτισμικές διαφορές, η πάλη των δύο φύλων δημιουργεί κοινά μέτωπα παγκοσμίως. Οι τρεις ηρωίδες είναι ραμμένες πάνω σε τρεις τύπους γυναικών: η δυναμική που συνδυάζει καριέρα και οικογένεια, η σέξι-χαζούλα-θέλω-να-γίνω-μάνα και η «γυναικούλα». Η μία συμπληρώνει τα στοιχεία της άλλης, ώστε με κάποιο τρόπο να βγαίνει μπροστά Μία γυναίκα.
Εκ πρώτης έχεις την εντύπωση πως η συγγραφέας έγραψε ένα έργο που θα βγάλει λάδι τις γυναίκες, αφήνοντας στους άνδρες το ρόλο του δυνάστη – στην παράσταση ακούμε μόνο ανδρικές φωνές, ενώ στο βίντεο παίζουν οι σκιές τους. Καθώς προχωράει το έργο μπορεί να μη δίνεται στους άνδρες η ευκαιρία για αντίλογο, γίνεται όμως φανερό πως σ’ αυτή την αέναη πάλη των δύο φύλων δεν υπάρχουν θύτες και θύματα, αλλά οι ρόλοι συνεχώς αλλάζουν. Το σημαντικό είναι πως πρέπει κανείς ν’ αντιληφθεί ποιος πραγματικά είναι για να μπορέσει να διεκδικήσει τη σωστή σχέση.
Ο σκηνοθέτης έστησε την παράστασή του σε μια ωραία μοντέρνα και σκηνικά λειτουργική κουζίνα (Σπύρος Τσαγκαράτος), ζητώντας από τις ηθοποιούς του να την αλωνίσουν χωρίς ν’ αφήσουν σπιθαμή της που να μην εκμεταλλευτούν. Το αποτέλεσμα ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και... τραγωδίας (ως μαύρη κωμωδία συστήνεται το έργο), προκαλώντας έτσι κλαυσίγελο στους θεατές.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
