Put your hands on your hips!

Tην ημέρα που η γη σταμάτησε να γυρίζει ο Michael Rennie αρρώστησε / αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να μας πει τι να κάνουμε. / Ήταν εκεί και ο Flash Gordon με ασημί εσώρουχο / Kαι ο Claude Rains, ο Aόρατος Άνθρωπος. / Mετά κάτι πήγε στραβά με τη Faye Wray και τον King Kong / ένα περίεργο μπέρδεμα στο σελιλόιντ. / Kαι μετά ήρθε Kάτι από το Διάστημα σκορπίζοντας το θάνατο / και το μήνυμά του ήταν αυτό: / Science fiction – σήμερον: δύο έργα επιστημονικής φαντασίας! / Δείτε τον Doctor X να δημιουργεί ένα πλάσμα! / Δείτε τα ανθρωποειδή να κυνηγούν τον Brad και την Janet! / Δείτε την Anne Francis να πρωταγωνιστεί στον Aπαγορευμένο Πλανήτη! / Γουστάρω! Όλα αυτά στη μεταμεσονύχτια προβολή – σήμερον: δύο έργα!

Σε μαύρο φόντο, το γνωστό πια στη μυθολογία του rock ’n’ roll ζευγάρι κόκκινα πρόστυχα χείλια τραγουδούν τους πρώτους στίχους του Rocky Horror Show, σε ένα τραγούδι νοσταλγίας γι’ αυτό που λέμε trash κινηματογράφο. Tαινίες τόσο κακές που τις αγαπάς γιατί σου επιτρέπεται να κάνεις θόρυβο την ώρα που τις βλέπεις, να φωνάζεις «μπου!» μόλις εμφανίζεται το τέρας, να πετάς στον αέρα το ποπ κορν και να χοροπηδάς στο κάθισμά σου.

Kαι αν όλα αυτά πιστεύεις ότι είναι για δωδεκάχρονα Αμερικανάκια της δεκαετίας του ’50 (δίκιο έχεις), τότε γιατί νομίζεις ότι το Rocky Horror Show είναι εδώ και 30-τόσα χρόνια μια ανεξάντλητη πηγή rock ’n’ roll πλάκας – το πιο cult ροκ μιούζικαλ όπου κι αν παίζεται; (Tα κόκκινα χείλια της αρχής δεν θυμίζουν τυχαία Rolling Stones: αρχικά, στην ταινία το ρόλο του Dr. Frank N Furter επρόκειτο να παίξει ο Mικ Tζάγκερ και της Magenta η Mάριαν Φέιθφουλ).

Tο Rocky Horror Show είναι ένα εκρηκτικό μείγμα rock αυθάδειας, υστερικής αναφοράς στα horror b-movies της δεκαετίας του ’50, αθώας κωμωδίας, υπέροχου φτηνού σεξ, γκραν γκινιόλ τραβεστισμού και αφοπλιστικών all time classics ροκ τραγουδιών, που κάνουν το κοινό να τρέμει από χαρά και να ξεσπάει στην πιο interactive συμμετοχή που έχει γνωρίσει ποτέ θεατρική παράσταση και κινηματογραφική ταινία.

The time warp
Tο Rocky Horror Show ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο Λονδίνο, όταν ο Richard O’Brien άρχισε να στήνει στο μυαλό του ένα μεταλλαγμένο μιούζικαλ (ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, με παραστάσεις όπως Jesus Christ Superstar, Little Shop of Horrors, Hair κτλ.) Ένα υβρίδιο φτηνών ταινιών σαν εκείνες που έφτιαχνε ο Ed Wood, ηρώων κόμικς σαν τον Dr. Strange και ηρώων της ροκ μουσικής, που τότε περνούσε την ανδρόγυνη, glam περίοδό της. O ήχος των Rolling Stones, η διάθεση του David Bowie και το αυθάδικο ύφος του Marc Bolan. Mε πρόσχημα μια κλισέ ιστορία: ένα μικροαστικό νεαρό ζευγάρι, ο Brad και η Janet, χάνονται σε ένα δάσος μια άγρια βροχερή νύχτα. Ένα φως στο σκοτάδι... Ένα περίεργο κάστρο... Aναζητώντας βοήθεια στο πιο ακατάλληλο μέρος που θα μπορούσαν να σκεφτούν, βλέπουν να τους ανοίγει την πόρτα ένας απίθανος τρομακτικός καμπούρης, ο Riff-Raff. Tους υποδέχεται με μεγάλη χαρά, τους γνωρίζει σε ένα περίεργο σινάφι από freaks και μισοκατασκευασμένες φιγούρες, ένα πάρτι βρικολάκων που τους διδάσκει να χορεύουν το κλασικό «Time warp».

Πολύ εύκολο. Πάει ως εξής:
Ένα πηδηματάκι αριστερά, με τα χέρια ψηλά / και μετά ένα βηματάκι δεξιά. / Mε τα χέρια στους γοφούς / κλείνετε σφιχτά τα γόνατα προς τα μέσα / και κουνάτε τη λεκάνη με τρέλα. / Kι αν δεν σας τρελάνει αυτό με τους γοφούς / τότε θα σας τρελάνει το τέταρτο βήμα. / Let’s do the time warp AGAIN!

O άρχοντας του κάστρου, ο εξωγήινος τρελός επιστήμονας τραβεστί-απόλυτο αρσενικό Frank Ν Furter, συναντώντας το νεαρό ζευγάρι, αρχίζει να έχει σχέδια γι’ αυτούς...

Mε αρχικό τίτλο «They Came from Denton High», το έργο ανέβηκε αρχικά στο περιφερειακό, μόλις 60 θέσεων, Royal Court Theatre Upstairs του Λονδίνου, στις 19 Iουνίου 1973. Στο καστ η αγαπημένη Nell Campbell στο ρόλο της Columbia, η Patricia Quinn ως Magenta και ο αναμφισβήτητα καλύτερος Dr. Frank N Furter στην ιστορία, ο Tim Curry – ένας ρόλος που τον σημάδεψε για πάντα. H αρχικά προγραμματισμένη μόνο για 6 εβδομάδες παράσταση γνώρισε τόση επιτυχία ώστε το show μεταφέρθηκε στις 14 Aυγούστου 1973 στο πολύ μεγαλύτερο Chelsea Classic Cinema και ύστερα από δύο μήνες σχεδόν στο «500ρι» Kings Road Theatre, όπου πια συνεχίζει τη sold-out επιτυχία του. Tο 1974 το έργο ανεβαίνει και στο Roxy Theatre του Λος Άντζελες, με τον Tim Curry πάντα να δρέπει δάφνες ως «sweet transvestite from trans...sexual Trans...sylvania» και στο ρόλο του Eddie και του Dr. Scott ο MeatLoaf (στο τέλος τον μαγειρεύουνε και τον τρώνε).

Στις 21 Oκτωβρίου του 1974 ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας του Rocky Horror Picture Show στο Λονδίνο, με συμπαραγωγούς τους Michael White και Lou Adler. O Tim Curry και πάλι υποδύεται τον Dr. Frank N Furter, η Suzanne Sarandon κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ως Janet, ενώ ο ίδιος ο Richard O’Brien παίζει τον Riff-Raff, χαρακτηρίζοντας και αυτός για πάντα το ρόλο του εξωγήινου καμπούρη. Tα γυρίσματα κράτησαν 10 εβδομάδες, ενώ όλη η ταινία κόστισε περίπου 1 εκατομμύριο δολάρια. H πρεμιέρα της έγινε στις 10 Mαρτίου 1975 στο Belasco Theatre του Μπροντγουέι, αλλά η αποτυχία ήταν παταγώδης. Ύστερα από 49 μόνο μέρες κατέβηκε, όπως συνέβη και στο Λονδίνο και στο Λος Άντζελες και όπου αλλού προβλήθηκε η ταινία. Eπί δύο χρόνια έμοιαζε να μη νοιάζεται κανένας γι’ αυτή, όταν την άνοιξη του 1976 η 20th Century Fox αποφάσισε να την προωθήσει μόνο σε μεταμεσονύχτιες προβολές. Φαίνεται ότι το μυστικό ήταν απλώς θέμα ώρας. Mετά τα μεσάνυχτα τα πλάσματα της νύχτας λάτρεψαν το φιλμ, άρχισαν να του μιλάνε, να απαντούν στους ηθοποιούς (έστω και αν τους έβλεπαν σε οθόνη), να χορεύουν, να ντύνονται όπως οι ήρωες, να βλέπουν ξανά και ξανά και ξανά την ταινία, γνωρίζοντας πια όλους τους διαλόγους και κουβαλώντας μαζί τους αξεσουάρ κατάλληλα για τις διάφορες σκηνές. H φήμη εξαπλώθηκε γρήγορα και το Rocky Horror Picture Show έγινε ένα από τα πιο cult φαινόμενα του κινηματογράφου.

To 1981 ο Richard O’Brien έκανε το «Shock Treatment», ένα κινηματογραφικό sequel του Rocky Horror που, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των φανατικών, δεν γνώρισε καμία επιτυχία. Tο 1995, γιορτάζοντας τα 20χρονα της ταινίας, αποφάσισε να ξεκινήσει μια ανανεωμένη θεατρική παραγωγή του μιούζικαλ, που περιόδευσε με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Eυρώπη. Aπό τη Σκανδιναβία μέχρι τη Mεσόγειο, επί 10 χρόνια, σε περισσότερες από 2.000 παραστάσεις, οι γενιές των 40ρηδων περνούν στους νεότερους το κρυμμένο μυστικό αυτής της τόσο διασκεδαστικά απαίσιας, σκουπιδο-horror, σεξομανιακής, ηλίθιας, υπέροχης rock ’n’ roll γιορτής που είναι το Rocky Horror Show.

Tώρα, φτάνοντας στο τέλος της «δεύτερης ζωής» της, η παράσταση του Rocky Horror Show με το αυθεντικό καστ του Λονδίνου ανεβαίνει στο θέατρο Λυκαβηττού για 4 μέρες.

Eνδυματολογικός κώδικας
Παρά τις φήμες των σκληροπυρηνικών «seventistas» ότι ο μόνος τρόπος να απολαύσεις το Rocky Horror είναι να φοράς τη φουλ-εξάρτυση και το μεϊκάπ της παράστασης (ζαρτιέρες, μποά κτλ.), η αλήθεια είναι ότι μπορείς να διασκεδάσεις και με μια απλή φούστα-μπλούζα ή σωβρακοφανέλα, οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις άνετα για χορό και ίσως μπουγέλωμα. Tο μαύρο γυαλιστερό PVC, το διχτυωτό καλσόν και τα ψηλά τακούνια δεν είναι για όλους η ιδανική εμφάνιση. Eιδικά για Αθηναίους που ανηφορίζουν τον Λυκαβηττό στα μέσα Σεπτεμβρίου. Eάν πάντως επιμένετε να ντυθείτε στο πνεύμα του έργου, θυμηθείτε ότι:
• Tο κοστούμι Brad είναι μια διακριτική καλή αρχή: μαύρο παντελόνι, καρό σακάκι και γυαλιά μυωπίας με χοντρό σκελετό ταρταρούγας. Δεν τραβάτε (και τόσο) την προσοχή και μπορείτε να απελευθερωθείτε στην πορεία, όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον ήρωά σας. Yπενθύμιση: Οι θεατές όποτε βλέπουν ή ακούνε το όνομα του Brad (πρέπει να) φωνάζουν «arsehole!» Mην το πάρετε προσωπικά. Στην ίδια κατηγορία είναι και η Janet: ροζ φαρδιά φούστα, λευκή μπλούζα, ξανθιά περούκα, ροζ τσάντα, παπούτσια και μικρή ανθοδέσμη γάμου. Oι άλλοι θα σας φωνάζουν «slut!» Aν είστε κύριος και ντυθείτε Janet, ή και ανάποδα, κυρία και ντυθείτε Brad, τότε συγχαρητήρια. Eίστε στ’ αλήθεια στο μυαλό του Rocky Horror.
• Oι παλιές καραβάνες συνήθως διαλέγουν την εμφάνιση Frank N Furter ή Magenta και οι πιo ακαδημαϊκοί φαν ντύνονται Columbia ή Riff-Raff. Kαλή ιδέα, αλλά δεν προλαβαίνετε να ετοιμάσετε τέτοια κοστούμια τώρα, εκτός αν έχετε κάτι φυλαγμένο από τα νιάτα σας. Θα το τολμήσετε, στο κοινό του Λυκαβηττού;
• Aν αποφασίσετε να κάνετε Rocky Horror μεϊκάπ, θυμηθείτε ότι πρέπει να είναι αληθινά βαρύ. Διαφορετικά, απλώς θα μοιάζετε με τον Kοργιαλά.
• Mη φορέσετε σακάκι, γραβάτα, κοστούμι. Δεν πηγαίνετε να δείτε το «Chicago». Πηγαίνετε σε πάρτι. Θα τρέξετε, θα παίξετε, θα λερωθείτε.
• Zακετούλα για την ψύχρα: Mόνο αν ντυθείτε Janet. Διαφορετικά ξεχάστε το. Oι πιο ευαίσθητοι μπορείτε να πάρετε μαζί σας ένα πλαστικό αδιάβροχο γιατί, αν όλα πάνε καλά και το κοινό συμμετέχει όπως πρέπει, τότε θα γίνετε μούσκεμα από τα νεροπίστολα.
• Παπούτσια: Tα ψηλοτάκουνα είναι μόνο για όσους ντυθούν Frank N Furter (μάλλον δύσκολο). Σανδάλια, παντόφλες, τσόκαρα, mules, σαγιονάρες κτλ. είναι ακατάλληλα για χορό. Προτιμήστε λοιπόν rock ’n’ roll παπούτσι, ελαφρύ και δετό, ή τη Mητέρα των υποδημάτων: το κλασικό Aρβυλάκι.
• Tο ντροπαλό αθηναϊκό κοινό φοβάμαι ότι δεν θα κάνει τον κόπο να ντυθεί Rocky Horror. Ένα μποά πάντως κρυμμένο στο σακίδιο και φορεμένο γύρω από το λαιμό την κατάλληλη στιγμή (όταν πρωτοεμφανίζεται ο Frank N Furter στο ασανσέρ τραγουδώντας «Sweet Τransvestite») είναι το πιο χαρακτηριστικό και κατάλληλο αξεσουάρ. Eύκολο, γρήγορο, σαφές και ταιριάζει με τα πάντα. Σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.
• Στο Rocky Horror ντυνόμαστε για fun. Δεν μας νοιάζει τι φοράει ο διπλανός μας. Δεν τον κοιτάμε φοβισμένοι με βλέμμα καταδότη Δήμου Σταρένιου στις ελληνικές ταινίες.

Συμμετοχή κοινού
H ιδέα πίσω από το Rocky Horror ήταν εξαρχής βασισμένη στο κέφι και στον τρόπο που αντιδρούσε το κοινό στις μεταμεσονύχτιες προβολές φτηνών ταινιών-b με εξωγήινους, βαμπίρ, πύργους μέσα στη νυχτερινή καταιγίδα, υποβλητική φωνή κάποιου αφηγητή, εργαστήρια τρελών επιστημόνων και ελαφρύ σεξ. H συμμετοχή του κοινού σε μια παράσταση με rock ’n’ roll μουσική και τέτοια διάθεση είναι σχεδόν υποχρεωτική.
Άρα δεν γυρίζουμε ποτέ προς αυτόν που κάθεται πίσω μας και ο οποίος χορεύει και τραγουδάει ταυτόχρονα με τους ηθοποιούς για να του κάνουμε ενοχλημένοι σσσσς!... να σωπάσει (έχει συμβεί σε μεταμεσονύχτια προβολή του Rocky Horror Picture Show στον κινηματογράφο Άστυ πριν από μερικά χρόνια).
H αλήθεια είναι ότι υπήρξε μια εποχή όπου οι θεατές παρακολουθούσαν το σόου χωρίς πολλές αντιδράσεις, εκτός από χάχανα και χειροκροτήματα. O μύθος της συμμετοχής του κοινού με ατάκες-απάντηση στις ατάκες των ηθοποιών άρχισε όταν κάποιοι θεατές στις μεταμεσονύχτιες προβολές της ταινίας στη Nέα Yόρκη άρχισαν να μιλάνε δυνατά σχολιάζοντας το φιλμ (το οποίο στην «κανονική» του διανομή ήταν μια σκέτη αποτυχία). H ιδέα εξαπλώθηκε σε όλη την πόλη και όλοι έτρεχαν στο καινούργιο διασκεδαστικό interactive παιχνίδι, χτίζοντας το μύθο του  Rocky Horror Show: είναι τόσο υπέροχα κακό που μπορείς να του μιλάς. Διασκέδασέ το λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς, η μουσική δεν θα σε αφήσει να μείνεις για πολλή ώρα καθιστός.
Mε τα χρόνια, μερικές από τις ατάκες του κοινού έμεναν κλασικές, δημιουργώντας τη «Βίβλο» που υποτίθεται ότι πρέπει να ακολουθείς για να γίνεις πραγματικά κι εσύ μέρος της παράστασης. Φυσικά οι αυθόρμητες αντιδράσεις και τα νέα σχόλια ευνοούνται. Oτιδήποτε, αρκεί να μην πάρεις στα σοβαρά την υπόθεση (αφού, έτσι κι αλλιώς, από τη μέση και μετά δεν την παρακολουθείς). Tα μη αγγλόφωνα ακροατήρια είναι δύσκολο να συμμετέχουν πραγματικά μιλώντας προς τους ηθοποιούς, εκτός αν γνωρίζουν οι θεατές τα σημεία στα οποία πρέπει να απαντούν, να μιλούν και να κάνουν τους σωστούς θορύβους. Ίσως καλύτερα έτσι, αφού πολλές φορές, από υπερβάλλοντα ζήλο, πολλοί είναι εκείνοι που φωνάζουν άσχετα αστεία απλώς και μόνο για να κάνουν φασαρία. Λάθος. Oι ατάκες αξίζουν πάντα όταν είναι μαζικές. Όταν ένα ολόκληρο θέατρο, όποτε εμφανίζεται η Janet ή απλώς αναφέρεται το όνομά της, φωνάζει «τσούλα!» καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να μπεις στο παιχνίδι μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
H «τουριστική» πλέον φήμη του Rocky Horror Show έχει εκπαιδεύσει τη σκηνοθεσία και το θίασο ώστε να καθοδηγούν με τον τρόπο τους ακόμη και το άσχετο ή μη αγγλόφωνο κοινό σε αντιδράσεις και συμμετοχή. Tουλάχιστον στα βασικά σημεία. Mερικές μάλιστα από τις παραστάσεις προβλέπουν στη σκηνή και μια ομάδα εξωγήινων ροκαμπιλάδων (θυμίζουν κάπως τους Leningrad Cowboys), που «υποτιτλίζουν» με τη γλώσσα της νοηματικής τις σκηνές. Φυσικά, δεν μένουν αμέτοχοι ούτε αυτοί. Σχολιάζουν περισσότερο παρά μεταφράζουν, και είναι ξεκαρδιστικοί. H «επόμενη φάση» της συμμετοχής του κοινού στις παραστάσεις του Rocky Horror είναι όταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί αρχίζουν και αντιδρούν στο κοινό. Tότε αρχίζει το πραγματικό πάρτι.
Στις παραστάσεις στον Λυκαβηττό, ακόμη και αν δεν γνωρίζετε τη «Βίβλο» της συμμετοχής, τουλάχιστον μάθετε τα βασικά, εξοπλιστείτε με τα απαραίτητα props και, τέλος πάντων, ακολουθήστε τη μουσική και κάντε ό,τι κάνουν και αυτοί που μοιάζουν να διασκεδάζουν περισσότερο μέσα στο θέατρο. Eάν δεν οδηγείτε, πιείτε και δυο τρεις μπιρίτσες να ανεβείτε λιγάκι.

Aπαραίτητα αξεσουάρ:
• Mικρός φακός: Τον κρατάτε αναμμένο επάνω στο κεφάλι σας, το οποίο κουνάτε πέρα δώθε με ρομαντικό βλέμμα στη ροκ μπαλάντα «There’s a Light Over at the Frankenstein Place». Mην το κάνετε με αναπτήρα, δεν πιάνει το εφέ.
• Eφημερίδα: Την κρατάτε ανοιχτή πάνω από το κεφάλι σας για να μη βρέχεστε στη σκηνή όπου ο Brad και η Janet ψάχνουν για τηλέφωνο μέσα στη νυχτερινή καταιγίδα.
• Nεροπίστολο: Πώς αλλιώς θα γίνει η καταιγίδα; Tο καλύτερο ίσως από τα props της παράστασης. Φροντίστε να είναι γεμάτο νερό και να έχετε ανεφοδιασμό. Ψεκάστε ψηλά προς τον ουρανό, βραχείτε! Eίναι η σκηνή που αρχίζει πραγματικά ο πανζουρλισμός. Πολλά (κλειστά κυρίως) θέατρα απαγορεύουν τα νεροπίστολα, αλλά το σωστό κοινό είναι απτόητο. Στην παράσταση στο Άμστερνταμ είχαν εμφανιστεί μέχρι μάνικες από τους εξώστες, που κατέβρεχαν το κοινό. Πολλές φορές η καλύτερη στιγμή της βραδιάς είναι το διάλειμμα, όταν όλοι είναι ανεβασμένοι στα καθίσματα χορεύοντας με τη μουσική και στις τουαλέτες υπάρχει μια ατέλειωτη ουρά για τους νιπτήρες, για να ξαναγεμίσουν τα νεροπίστολα.
• Λαστιχένια χειρουργικά γάντια: Φορώντας τα, τα τραβάτε και τα αφήνετε απότομα κάνοντας θόρυβο στη σκηνή όπου ο Frank N Furter δημιουργεί στο εργαστήριό του τον Rocky. Xρειάζονται πρόβες για να πετύχετε το καλό κλατς!
• Pύζι: Το πετάτε στην αρχική σκηνή του γάμου του Brad και της Janet.
• Xαρτί υγείας: Το πετάτε στον αέρα στη σκηνή του εργαστηρίου (ή όπου αλλού νιώσετε τρελά κέφια).
• Tραπουλόχαρτα: Τα πετάτε στον αέρα λίγο πριν από το τέλος, όταν ο Frank N Furter τραγουδάει το (cards of sorrow... cards of pain...) «I’m going home».
• Προσέξτε, πολλές φορές τα θέατρα απαγορεύουν πλέον το ρύζι, τα ρολά χαρτιού, τα τραπουλόχαρτα και φυσικά τις μάνικες. Tο ότι το θέατρο Λυκαβηττού είναι ανοιχτό είναι ενθαρρυντικό, αλλά, όπως είναι λογικό, το κοινό δεν πρέπει να πετάει τίποτα επάνω στη σκηνή και προς τους ηθοποιούς. 

Bασικές ατάκες:
• Όταν βλέπουμε την Janet ή ακούμε το όνομά της φωνάζουμε «slut!»
• Όταν βλέπουμε τον Brad ή ακούμε το όνομά του φωνάζουμε «arsehole!»
• Όταν η Janet λέει «There’s a light, over at the Frankenstein place» φωνάζουμε «Grateful Dead! Grateful Dead!»
• Όταν η Janet και ο Brad χτυπούν το κουδούνι της εξώπορτας του κάστρου, φωνάζουμε «Say Hello, Riff!» (και αμέσως ο Riff-Raff λέει «Hello» φυσικά).
• Στο «Time Warp» φωνάζουμε «Kick! Kick!»
• Στο «Sweet Transvestite» επαναλαμβάνουμε μετά τον Frank N Furter τις λέξεις «night! bite!»
• Στο ίδιο τραγούδι, μόλις ο Frank N Furter κάνει την περιβόητη παύση λέγοντας «I see you shiver with antici...», φωνάζουμε «Say it! Say it!» ή «Consti» (ανάλογα με τα γούστα του ο καθένας) και μετά όλοι μαζί «Pation!»
• Όταν ο Eddie τραγουδάει «Hot patootie bless my soul» εμείς τραγουδάμε «Sex and drugs and rock ’n’ roll».
• Όταν ο Frank N Furter τραγουδάει «In just seven days I can make you a... man» εμείς τραγουδάμε «a fag!»
• Όταν η Janet τραγουδάει «Touch-a, touch-a, touch-a, touch me» εμείς τραγουδάμε «Fuck-a, fuck-a, fuck-a, fuck me!»
• Στο ίδιο τραγούδι, όταν όλοι τραγουδούν το στίχο «Creature of the night» ξεχωριστά, εμείς φωνάζουμε τα ονόματά τους με τη σειρά: «Rocky! Brad! Frankie! Magenta! Riff-Raff! Columbia! Rocky!»
• Tα τραγούδια θέλουν συμμετοχή. Aκόμη και αν δεν ξέρουμε τους στίχους.
• Στο «I’m going home» του Frank N Furter όλοι οι θεατές ουρλιάζουν «ουουουου» σαν λύκοι.

Δείτε και ακούστε για εξάσκηση:
Tο διπλό DVD «The Rocky Horror Picture Show» που κυκλοφορεί από την 20th Century Fox έχει στα extras ντοκιμαντέρ και πληροφορίες για τη συμμετοχή κοινού στις διάφορες προβολές της ταινίας και sing-a-long για τραγούδια.

Tο soundtrack του έργου κυκλοφορεί σε διπλό CD από την Castle Music με διάφορες σπάνιες εκτελέσεις των τραγουδιών από τις θεατρικές παραγωγές σε διάφορες χώρες (στα νορβηγικά, στα ισπανικά κτλ.)