Ο Γιάννης Αγγελάκας δεν έχει πλάνο. Ούτε αίσθηση καριέρας

Δεν έχει πλάνο. Ούτε αίσθηση καριέρας. Μόνο διαρκή επιθυμία αναζήτησης και δημιουργίας νέων μουσικών ιδεών. Όταν έκλεισε το κεφάλαιο Τρύπες είχε ήδη ξεκινήσει να ανοίγει μια δίψα για πειραματισμούς και μουσικές δοκιμές. Μυήθηκε στην κινηματογραφική μουσική με δάσκαλο τον Νίκο Νικολαΐδη και την ταινία «Ο Χαμένος τα παίρνει όλα», πειραματίστηκε με δημοτικά, ρεμπέτικα και τον ήχο του Χατζιδάκι, συνεργάστηκε με τις δοξαριές του Νίκου Βελιώτη, ηχογράφησε το «Από δω και πάνω» με τους Επισκέπτες, ισορροπώντας παράδοση από τη μια και dub-noise από την άλλη, έστησε τη δική του ανεξάρτητη εταιρεία Αll Together Now. Λίγο πριν την εμφάνισή του με τους Επισκέπτες στην Αθήνα, μιλά στην A.V. για τη δική του πραγματικότητα, τις συνεργασίες του, τις Τρύπες.

Πόσο δημιουργική είναι αυτή η πολυμέρεια στην καλλιτεχνική σου δημιουργία, σήμερα;
Όταν σιγά σιγά τελείωναν οι Τρύπες και το ένιωθα, συνέβαινε συγχρόνως στο μυαλό μου μια έκρηξη και μια δίψα να δοκιμαστώ με νέους ανθρώπους, να εξερευνήσω νέες ιδέες και να βγει και ο έρωτας που είχα για τους ρεμπέτες, για τον Χατζιδάκι, για τα δημοτικά, για τη μνήμη, για το πώς θα μπορούσαμε να παίξουμε σήμερα με τον τρόπο και τη δυναμική που παίζανε οι άνθρωποι παλιότερα. Είναι ωραία περιπέτεια. Δεν ξέρω αν πάντα καταφέρνουμε κάτι ακριβώς, αλλά και μόνο ότι ορμάμε σε κάποιο ντουβάρι και προσπαθούμε να ανοίξουμε κάποιες ρωγμές, αξίζει τον κόπο.

Πώς ήταν δηλαδή για σένα η περίοδος χωρίς τις Τρύπες;
Το κομμάτι της εποχής μετά από τις Τρύπες έχει αυτό το ρίσκο που και με εξιτάρει και με κρατά δημιουργικό, ζωντανό και μου ανοίγει δρόμους. Είναι μια περιπετειώδης εποχή και είμαι ολόκληρος εκεί μέσα και ευτυχής.

Πώς πραγματοποίησες τη μετάβαση;
Με τις Τρύπες τα πράγματα έγιναν με φυσικότητα. Δεν υπήρχε αίσθηση καριέρας, απλώς έτυχε αυτό που κάναμε κάποια στιγμή να ανοιχτεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Αλλά πάντα προσέχαμε αυτό μη γίνει μπούμερανγκ αλλά δύναμη μέσα μας για να συνεχίσουμε. Για αυτό άλλωστε συνεχίσαμε σε μια περίοδο που θα μπορούσαμε να είχαμε παραλύσει από την επιτυχία. Κάνοντας τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους μας όταν το πράγμα έγινε ακόμη πιο εμπορικό. Αυτό που υπάρχει και σήμερα είναι η αίσθηση πάμε να κολυμπήσουμε, η μουσική είναι ωκεανός, και με μια μικρή σχεδία την παλεύουμε να τη βγάλουμε…

Πώς βλέπεις τη γενιά του MySpace;
Eίχα μια θολή εικόνα για το τι γίνεται μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη, αλλά θεωρώ πια πως αυτή η γενιά πιτσιρικάδων είναι η πιο ενδιαφέρουσα μεταπολιτευτικά γενιά.

Σε μουσικό επίπεδο;
Aυτός ο χώρος είναι λίγο αμήχανος ακόμη. Ζούμε μια μετάβαση από την εποχή των εταιρειών στην εποχή της απευθείας επαφής με το κοινό. Θα ήθελα, και σύντομα πιστεύω θα συμβεί, να φύγουν οι ενδιάμεσοι που φουσκώνουν τις τιμές των CD.

Πώς εξηγείς τη σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τη σκηνή του ελληνόφωνου ροκ;
Αυτή τη στιγμή η μοναδική σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τη μουσική είναι το σκυλάδικο. Αυτό που πρόσφερε πριν δύο δεκαετίες στο ελληνόφωνο ροκ σήμερα έχει μεταστραφεί και η πόλη προσφέρει νέα ρεύματα στο σκυλάδικο.

Η σχέση σου με την ελληνική μουσική;
Πάντα, ακόμη και από την εποχή με τις Τρύπες, ένιωθα πιο καλά όταν άκουγα την ελληνική μουσική που ηχογραφήθηκε προπολεμικά από ρεμπέτικα μέχρι μερικές τρομερές ηχογραφήσεις από δημοτικά από μουσικούς που παίζανε και το εννοούσαν. Και λίγο μετά, με τον Χατζιδάκι. Μετά ήταν θολό το τοπίο.

Ποιο είναι το underground τού σήμερα;
Αυτό που ήταν πάντα. Για μένα underground είναι οι αναζωογονητικές δυνάμεις της ζωής. Οι άνθρωποι που αμφισβητούν, δοκιμάζονται από την καθημερινότητα μέχρι τη δημιουργία.