Summer in the City: Ζορζ Περό Ο Mr. Γιορτή της Μουσικής

Φέτος μετράει τη συμμετοχή 30 πόλεων με 130 σημεία εκδηλώσεων και 700 καλλιτέχνες. Όπως λέει ο ίδιος, που είναι υπεύθυνος επικοινωνίας για όλο τον πανευρωπαϊκό θεσμό, είμαστε πια μέσα στις 3 καλύτερες χώρες του θεσμού (μετά από τη Γαλλία και το γαλλόφωνο Βέλγιο). Μετά από 10 χρόνια, ο Ελληνογάλλος Ζορζ Περό βλέπει πως η ιδέα του να φέρει το θεσμό στην Ελλάδα ήταν μια εύστοχη κίνηση που δικαιώθηκε όχι μόνο σε πρακτικό αλλά και σε «ιδεολογικό» επίπεδο, αφού όλο και περισσότεροι ιδιώτες (μπαρ, περιοδικά, εφημερίδες, ωδεία, σωματεία και φορείς) μπαίνουν στο τριπ να στήσουν μια σκηνή σε κάποιο σημείο της Ελλάδας. Η συλλογική δράση σε όλο της το μεγαλείο. Λίγο πριν ξεκινήσει το φετινό τριήμερο εκδηλώσεων, μιλήσαμε μαζί του γι’ αυτή την περιπέτεια των 10 χρόνων.

Τα 10 χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, άρα ευκαιρία για «απολογισμό». Πώς αισθάνεσαι λοιπόν που ξεκίνησες κάτι από πολύ μικρό κι έφτασε να είναι τόσο μεγάλο;
Έχω ένα ευχάριστο συναίσθημα από το οποίο και τροφοδοτούμαι για να συνεχίζω. Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να πούμε ότι παίξαμε κάποιο ρόλο ώστε να αλλάξει η νοοτροπία, να ανοίξουν τα αυτιά, να λειτουργήσει η συλλογικότητα, να δοθούν ευκαιρίες σε καινούργια γκρουπ, να περάσει το μήνυμα για τη συμμετοχή των μουσικών χωρίς αμοιβή, ακριβώς γιατί πρόκειται για μια γιορτή της μουσικής.

Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’90, μόλις είχα γυρίσει απ’ τη Γαλλία, όπου είχα πάει να κάνω το στρατιωτικό μου, δεν είχα κάποια δουλειά να με περιμένει, ήμουν 25 χρονών και είχα τη διάθεση να μπω σε περιπέτειες, έβλεπα την Ελλάδα να αλλάζει και να μπορεί να δεχτεί κάτι νέο. Όλοι στην αρχή με κορόιδευαν με το «δωρεάν», αλλά τώρα το γνωρίζουν περί τα 300.000 άτομα, το ξέρουν και το σέβονται σχεδόν όλοι οι μουσικοί της Ελλάδας και οι περισσότερες από τις εκδηλώσεις γίνονται από ιδιώτες, παρέες, ανθρώπους που το πιστεύουν και το διακινούν. Εμείς κρατάμε τα κεντρικά σημεία και φροντίζουμε ώστε να είναι σύμφωνες οι εκδηλώσεις με το γενικό πνεύμα της γιορτής, χωρίς να παρεμβαίνουμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά ο όγκος διπλασιάζεται, οι πόλεις αυξάνονται, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν γίνονται όλοι και περισσότεροι (χωρίς αντίστοιχα να αυξάνονται και τα χρήματα, πράγμα κατανοητό ειδικά φέτος). Όλη αυτή η κοινή δράση με κάνει να αισθάνομαι ευχαριστημένος και να μη λέω: «Ωχ! πρέπει να πάω στην εφορία»,«Ωχ! πότε θα πληρωθώ» κι όλα αυτά τα «ωχ!» που καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν κάθε χρόνο. 

Βλέπουμε ότι ο κόσμος ξεχνιέται για λίγο, ευχαριστιέται και χαμογελάει, γεμίζει τις μπαταρίες του κι αν αυτό το καταφέρνουμε έστω και για μια-δυο βραδιές το χρόνο, δεν μπορεί παρά να είμαστε κι εμείς ευχαριστημένοι.

Τώρα που έχεις αυτή την εμπειρία, τι λες;
Αν ήταν να ξεκινήσει τώρα, θα το ξεκίναγες; Μάλλον ναι... Για τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε κι εγώ και οι συνεργάτες μου (γιατί η δουλειά είναι συλλογική), γιατί μου πρόσφερε προσωπική ικανοποίηση (παρά τις δυσκολίες), γιατί είμαι περήφανος για τη Γιορτή της Μουσικής (όπως και για την τελετή έναρξης και λήξης των Παραολυμπιακών αγώνων) και γιατί είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στους ανθρώπους. Είμαι του μισογεμάτου κι όχι του μισοάδειου... Αξίζει να πω επίσης ότι όλα αυτά γίνονται ακριβώς επειδή είμαστε στην Ελλάδα. Πρόσφατα το συνειδητοποίησα ότι ξεπερνάμε πολλά προβλήματα γραφειοκρατίας και δυσκαμψίας του Δημοσίου και των Υπηρεσιών από το προσωπικό μεράκι μερικών ανθρώπων στο Πολιτιστικό του Δήμου, από τον ηλεκτρολόγο που το παίρνει προσωπικά και είναι διαθέσιμος, ακόμη κι όταν έχει το παιδί του στο νοσοκομείο, από τον εφοριακό που συμμερίζεται την προσπάθειά μας... Υπάρχουν παντού άνθρωποι με μεράκι, με διάθεση να βοηθήσουν, που το παίρνουν προσωπικά και το τελειώνουν. Κι αυτό είναι Ελλάδα...

Είναι όμως 10 χρόνια. Δεν κουράστηκες; Δεν βαρέθηκες;
Ευτυχώς όχι ακόμα, γιατί είναι οι στιγμές που σου είπα. Η ικανοποίηση ότι συσπειρώνουμε ανθρώπους, ότι πολλοί μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι, ότι δεν είναι απαραίτητα τα πολλά λεφτά ή τα πολλά φρου-φρου. Ότι η συλλογικότητα μπορεί να λειτουργήσει. Ακόμη αυτά είναι που με κινούν κι έτσι ξεχνάω ότι συχνά δεν έχω να πληρώσω το νοίκι ή τους ανθρώπους που δουλεύουν γι’ αυτό. Το ποτήρι είναι ακόμη μισογεμάτο.