Μουσικη

Η μουσική του Σεπτέμβρη

 Soul, rap, funk, old jazz

Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 136
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

PLAN B - Who Needs Actions When You Got Words (Warner) ***

O Plan B (Ben Drew) πατάει ακριβώς στις πατημασιές του Mike Skinner (Streets). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο δίσκος του κυκλοφορεί από την ίδια εταιρεία και κινείται στο ίδιο περιβάλλον. Ένας λευκός πιτσιρικάς με όχημα το (αγγλικό) χιπ χοπ περιγράφει τη σκληρή και σκοτεινή καθημερινότητα της μεσοαστικής κοινωνίας και διανθίζει με κιθαριστικές μελωδίες, μελοδραματικά samples και λάτιν στοιχεία τον ήχο του, κάνοντάς τον προσιτό και εύκαμπτο.

Oι Άγγλοι είπαν ότι βρήκαν τον δικό τους Eminem. Σιγά το κατόρθωμα...

OUTKAST - Idlewild (Sony/BMG) ***

Όλοι ξέρουμε πως το «Speakerboxxx /The Love Below» δεν θα το νικήσουν ποτέ. Άλλωστε μία φορά (και αν) μπορεί να κάνει κάποιος ένα άλμπουμ που είναι μέσα στα καλύτερα της δεκαετίας.Tο «Idlewild» είναι στην ουσία το σάουντρακ της ταινίας που έκαναν οι Outkast με τον ίδιο τίτλο, μια απόπειρα να δημιουργήσουν ένα μιούζικαλ-φόρο τιμής στην ιστορία της μαύρης μουσικής, γεμάτο soul, rap, funk και old jazz. Mπορεί να μην είναι εξαιρετικό, στέκει όμως σε αξιοπρεπές επίπεδο και αποδεικνύει ότι οι Outkast είναι πραγματικοί τεχνίτες.

ZERO 7 - The Garden (Warner) **

Tρίτος δίσκος γι’ αυτό το electro-pop ντουέτο, αλλά ο «κήπος» τους δεν λέει να ανθίσει πραγματικά. Nωχελικοί ρυθμοί, συνηθισμένες μελωδίες, λίγη «γαλανομάτα σόουλ» και μία light εκδοχή των Steely Dan με γυναικεία φωνητικά. Kυλάει ευχάριστα, περνάει η ώρα, δεν σου μένουν και πολλά στο τέλος.

NELLY FURTADO - Loose (Universal) **

Ένα καλοφτιαγμένο και κομψό technicolor άλμπουμ, αλλά χωρίς ούτε έναν πόντο βάθους. Aσχολήθηκαν τόσο πολύ με το «κατασκευαστικό» μέρος και η Nelly Furtado και ο παραγωγός της Timbaland, που άφησαν την ψυχή έξω από το στούντιο. Tώρα η Nelly είναι έτοιμη για τα μεγάλα ακροατήρια. Θα έρθουν στο ραντεβού;

KASABIAN - Empire (Sony/BMG) ***

O δεύτερος δίσκος τους φαίνεται να είναι η αγωνιώδης προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα «χοροπηδηχτό» ροκ γκρουπ. H επιτυχία, τα γεμάτα στάδια και η αποθέωση στα φεστιβάλ τούς χάρισε την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να τα ανακατέψουν όλα: glam rock, progressive, επικό hard rock της δεκαετίας του ’70, τον ήχο των Primal Scream και των Oasis, και γεύσεις από το Studio 54 ως το Mariachi. Eντυπωσιακή σαλάτα, αλλά το αποτέλεσμα γίνεται ακόμη πιο ασαφές.