Απόφοιτος του Εθνικού και πρώην δικηγόρος, ο Δημήτρης Σαμόλης παράλληλα με τη θεατρική του πορεία εξερευνά τη μουσική του πλευρά με το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ «Popetry» (Minos/EMI) στο οποίο υπογράφει μουσική και στίχους. Ακούστηκε με το πρώτο single «Fortune Cookie» αλλά η οργανική ροή του άλμπουμ δίνει σαφώς μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα των μουσικών ιστοριών του. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις παραστάσεις του επιτυχημένου έργου «Αγαπητή Ελένα» στο Επί Κολωνώ με την Ομάδα Νάμα, εξηγεί στην A.V. το μουσικο-θεατρικό του όνειρο.
Πώς προέκυψαν οι δύο καλλιτεχνικές ενασχολήσεις σου με θέατρο και μουσική μετά από τις σπουδές σου στη Νομική;
Για την ακρίβεια προηγήθηκαν της Νομικής. Στην πρώτη Γυμνασίου έπαιξα στο μιούζικαλ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» και μετά μπήκα στη χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου. Από κει και πέρα ενώ σπούδαζα στη Νομική, πέρασα παράλληλα και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μετά βγαίνοντας από τη σχολή ξεκίνησα να γράφω και τα πρώτα μου τραγούδια.
Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Σταρ.
Tι διαφορετικές ανάγκες σού καλύπτουν οι ιδιότητες του μουσικού δημιουργού και του ηθοποιού;
Ως μουσικός δημιουργός έχω την πλήρη ελευθερία να δημιουργήσω μελωδίες και στίχους από αέρα κοπανιστό, από το τίποτα. Με αυτή την έννοια μπορώ να γίνω όσο προσωπικός αντέχω, αλλά η διαδικασία είναι μοναχική. Από την άλλη ως ηθοποιός έχω την ευλογία της από κοινού δημιουργίας με τους ηθοποιούς, το σκηνοθέτη, το σκηνογράφο, τον ενδυματολόγο, το φωτιστή, το συγγραφέα. Αυτή η συνδημιουργία, που μπορεί να είναι από αρμονική έως και συγκρουσιακή, είναι μαγεία. Για μένα η σύγκρουση είναι γενεσιουργός.
To ντεμπούτο άλμπουμ σου «Popetry» παίζει με τις λέξεις pop, poetry, try.
Αγαπώ την ποίηση, αγαπώ την ποπ κουλτούρα και μουσική και με συγκινεί η προσπάθεια των ανθρώπων. Είναι τρεις έννοιες που με εκφράζουν. Το άλμπουμ, λοιπόν, είναι μια ποπ ποιητική προσπάθεια να αποδώσω μουσικά και στιχουργικά τη μέχρι τώρα ζωή μου.
Tι ιστορίες διηγείσαι στο «Popetry;»
Πλάθω ιστορίες χρησιμοποιώντας πραγματικά και φανταστικά στοιχεία. Ξεκινάω με ένα ερέθισμα που μπορεί να είναι τα πάντα (μια λέξη, ένας άνθρωπος, μια παράσταση, ένα άλλο τραγούδι) και από κει και πέρα παραδίνομαι στο ένστικτό μου. Οι περισσότερες ιστορίες είναι ιδωμένες κατά κύριο λόγο υπό ένα σαρκαστικό πρίσμα. Για μένα το χιούμορ μπορεί να λειτουργήσει πιο λυτρωτικά ακόμα και από την αγάπη.
Πώς σου φάνηκε η προετοιμασία και η παραγωγή του άλμπουμ;
Η διαδικασία της σύνθεσης είναι κάτι που με ξεπερνάει. Ακόμα και τώρα που έχω στα χέρια μου το άλμπουμ, αναρωτιέμαι αν όντως έγραψα εγώ αυτά τα 13 κομμάτια. Η παραγωγή του άλμπουμ, από την άλλη, με δυσκόλεψε γιατί ήμουν άπειρος σε πολλά πρακτικά ζητήματα, αλλά σίγουρα έμαθα πολλά.
Πόσο διαφορετικές είναι η θεατρική και η μουσική σκηνή όταν παίζεις;
Η αλήθεια είναι πως αντιμετωπίζω και τους ρόλους και τα τραγούδια με τον ίδιο τρόπο. Και στις δύο περιπτώσεις μπαίνω στη διαδικασία να αφηγηθώ ιστορίες.
18°
