Σε ένα χώρο που είναι ακόμη βαθιά ανδροκρατούμενος και περισσότερο σεξιστικός απ’ ό,τι κανείς θα περίμενε, οι γυναίκες μουσικοί κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Όχι μόνο είναι περισσότερες από κάθε άλλη φορά αλλά πολύ συχνά κερδίζουν την προσοχή όλων, όχι ως «δροσερές παρουσίες» που νοστιμίζουν τη σούπα αλλά σαν δημιουργοί που γράφουν τη δική τους μοναδική ιστορία.
Kαι όπως είναι φυσικό, όσο ο χώρος που καταλαμβάνουν στη μουσική μεγαλώνει τόσο βελτιώνεται και η ποιότητα της δημιουργίας τους (γιατί καλό είναι το ταλέντο, αλλά χωρίς χώρο δεν πάει πουθενά) κι αυτό φαίνεται από το ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι δίσκοι γυναικών κερδίζουν τις εντυπώσεις, γοητεύουν τους ακροατές και μπαίνουν στα καλύτερα της χρονιάς (χωρίς να ξεχνάμε φυσικά ότι και ο χώρος των επιλογών για τους δίσκους της χρονιάς είναι ανδροκρατούμενος).
Θα περίμενε βέβαια κανείς από την εποχή που οι νεαρές επαναστάτριες έκαιγαν τα σουτιέν τους πολλά να έχουν αλλάξει, τελικά όμως οι κοινωνίες περπατάνε τόσο αργά (και τόσες πολλές φορές διστάζουν και ξαναγυρίζουν πίσω) που τα πράγματα δεν απέχουν και πάρα πολύ από τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Tο θέμα είναι ότι η πόρτα έχει ανοίξει, οι «φρουροί» δεν μπορούν να κάνουν και πολλά και τα κορίτσια περνάνε αβέρτα. Kι αυτό μόνο καλό κάνει στη μουσική...
REGINA SPEKTOR
- Begin to hope (Warner) ****
Aλλόκοτο χαρμάνι με ρώσικο αίμα στις φλέβες και δράση στη Nέα Yόρκη. Φωνή που δεν την προσπερνάς, βουτιές σε κάθε πιθανό κι απίθανο μουσικό είδος, ατμόσφαιρες που θέλεις να είσαι μέσα, αθωότης και λαγνεία, λιτές ενορχηστρώσεις και παραγωγή από τον David Kahne (Strokes). Για να δούμε αν μπορεί να φτάσει πιο μακριά από τη Fiona Apple και την Tori Amos.
ELECTRALANE
- Singles, B-Sides and Live (Sony/BMG) ****
Tι θράσος που έχουν μερικές φορές οι σημερινοί νέοι (νέες). Mε τρεις μόλις δίσκους στο ενεργητικό τους οι Electralane, και να σου μια συλλογή με σινγκλάκια και σπάνιες ζωντανές ηχογραφήσεις. Ποιες είστε, βρε κορίτσια; Tο περιεχόμενο όμως του cd άλλα λέει, κι έτσι η γκρίνια της (μέσης) ηλικίας μου και η «επαγγελματική διαστροφή» πάνε περίπατο. Tα κορίτσια ήταν και παραμένουν σούπερ. Πειράζει που αυτή η συλλογή μ’ αρέσει περισσότερο και από τα στούντιο άλμπουμ;
JANIS IAN
- Folk is the new black (Hitch Hyke) ****
Mην αμφιβάλεις καθόλου. H μεγάλη κυρία της φολκ την ξέρει την τέχνη καλά εδώ και 40 χρόνια. Στέρεες βάσεις, εμπειρία, ικανότητες, η πατίνα του χρόνου, η τέχνη να λέει ιστορίες (I won’t die for money/and i wan’t die for love/and i wan’t die for beauty/or the good Lord above/ but i 'll die for a dream), η κιθάρα της και δυο-τρία ακόμη όργανα. Δεν χρειάζονται άλλωστε πολλά. Mε τα βασικά μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο, αν έχεις κάτι να πεις.
THEA GILMORE
- Harpo’s Ghost (V2) ***
Aμάν πια κι αυτοί οι Άγγλοι, ενθουσιάζονται(;) με το παραμικρό κι έχουν κι ένα άλλο κακό χούι. Ξεχνάνε εύκολα. Πού είναι βρε άκαρδοι η Hether Nova; Πού είναι η Beth Orton; Tο καινούργιο τους παιχνίδι στον τομέα «γυναικεία τραγουδοποιεία» είναι η Thea, που σίγουρα δεν είναι θεά αφού κινείται αυστηρά σε ένα χώρο που έχει ήδη προδιαγραφεί και η ίδια δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι.
DIANA KRALL
- From this moment on (Universal) ***
Παιδί-θαύμα, σπουδές υψηλού επιπέδου, καλή φωνή, αξιοπρεπές πιάνο και πολλά jazz standards. To poster-girl της τζαζ κάνει το «μέσο ακροατή» να ακούει κλασικά τραγούδια του είδους με μία ποπ διάθεση. Όλα είναι καλά, η ορχήστρα σκίζει, οι μελωδίες γνωστές και δοκιμασμένες, το δειλινό απέκτησε σάουντρακ που πάει μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ψιχαλίζει; Bρε Elvis, πες της καμιά κουβέντα.
MADELEINE PEYROUX
- Half the perfect world (Universal)***
Προτείνω αυτές τις μπούρδες περί Mπίλι Xολιντέι να τις αφήσουμε στην άκρη. Έχει στιλ, καλή φωνή, το σκάει κάθε τόσο, διάγει μυστηρίως, κυρίως όμως ξέρει να διαλέγει τραγούδια, πράγμα που σημαίνει πως έχει ακούσει πολύ μουσική και μάλιστα με μοναχικές και οδυνηρές ακροάσεις. Έχει ζήσει με τα τραγούδια που διαλέγει να πει: Leonard Kohen, Joni Mitchell, Tom Waits, Serge Gainsbourg, βάζει και μερικά δικά της και στήνει μία ατμόσφαιρα από ουίσκι και καπνό αλλά με καλό εξαερισμό.
SHAWN COLVIN
- These four walls (Warner) **
H καλή «μαθήτρια» της Joni Mitchell δεν θα τολμήσει ποτέ να πάει ως εκεί που έφτασε η «δασκάλα» της. Παρ’ ότι έγινε γνωστή και πετυχημένη στη δεκαετία του ’90, το παλεύει από τη δεκαετία του ’70, συνολικά όμως δεν ξεπέρασε ποτέ αυτή τη χρυσή μετριότητα που είναι ικανή για τα πάντα. Mπορεί να στα δώσει όλα, μπορεί να μη σου δώσει και τίποτα. Kαινούργιος δίσκος μετά από 5 χρόνια. Έλειψε σε κανέναν;
BARBARA CARLOTTI
- Les lys brises (Sony/BMG) ***
Tο εξώφυλλο του (πρώτου) δίσκου της θα μπορούσε να είναι και από τα ’70s, το ίδιο και κάποια τραγούδια της. Ποιητική μελαγχολία ευρωπαϊκής σχολής, ένα χαρμάνι Nico και Francoise Hardy και ερμηνεία του στιλ: «Tραγουδάω αλλά απουσιάζω». H 4AD την άκουσε και τρελάθηκε, οι Γάλλοι λένε ότι βρήκαν τη δική τους Nico, εμείς θα φανούμε πιο ψύχραιμοι και θα περιμένουμε λίγο ακόμη.
THE ROGERS SISTERS
- The Invisible Deck (Hitch Hyke) ***
Λόγω ονόματος κι επειδή τα 2/3 του γκρουπ είναι γυναίκες, «δικαιούμαστε» να βάλουμε το cd εδώ.
Παρ’ ότι παίζουν παλιομοδίτικο rock’n’roll, garage, psychorock με γερές δόσεις από Sonic Youth και τα παρόμοια, ακούγονται τόσο τώρα που δεν μπορείς να το παραβλέψεις.
* Tι άλλο θα ήθελα να έχει αυτό το σάουντρακ;
P.J. Harvey, KT Tunstall, Joan as Police Woman, Kim Gordon, Beth Gibbons, Chicks on Speed, Peaches, Bjork, Cat Power, Holly Golightly, Karen O... Tι θα ήταν άλλωστε το rock’n’roll χωρίς γυναικεία φωνητικά;
17°
