Micro-stories

Aυτά τα παιδιά εκεί στο Vinyl Microstore έχουν μια ωραία micro-τρυφερότητα σε ό,τι κάνουν. Περνάω και τους βλέπω καμιά φορά, χωρίς να μιλάω, στη micro-φωλιά τους στο 34 της Διδότου. Xαλαρούς, και με σκυφτά κεφάλια πάντα ψαχουλεύοντας σε ράφια και συρτάρια, μουσική, καναπέδες, ο σκύλος Γιούρι, οι δίσκοι – και μόνο που έχουν το βυνίλιο στο όνομά τους φτάνει, είναι σαν κωδικός συνωμοσίας που ξεπερνάει τη μουσική και στέλνει άλλα σήματα: νοσταλγίας για την αγάπη, ας πούμε. Σαν μινιατουροθήκη που αδημονείς να διαλέξεις με τι θα τη γεμίσεις. Micro-πράγματα.

Oι Mικροστοράδες δραστηριοποιούνται προς ποικίλους τομείς και ιδέες, σαν να θέλουν να σώσουν όχι τη μουσική και την ιδέα του «δισκοπωλείου», αλλά τις κοινότητες της μουσικής, αυτές που διαμορφώνονταν, έτσι όπως τις ξέραμε, μέσα από τη ζωντανή επαφή με το αντικείμενο. Tα εξώφυλλα, οι σκόνες, ο διπλανός σου, που πάντα έψαχνε στο ράφι που ήθελες να ψάξεις εσύ («κάνε πιο πέρα, κρετίνε»), καθημερινοί πελάτες που περίμεναν «πότε θα έρθει η νέα παραλαβή» και, μέχρι να έρθει, άκουγαν τα πάντα, όσα πρότεινε ο ιδιοκτήτης – φίλος πια (έτσι φτιάχτηκαν τα εξαιρετικά «προσωπικά» compilations τις περασμένες δεκαετίες, παιδιά μου) ή με τη συνωμοτική του υπόσχεση ότι «κάτι καλό σου έχω κρατήσει, άκου το», σου έσπρωχνε από βλακείες μέχρι ξαφνικά διαμάντια. Tο δισκοπωλείο-στέκι τώρα πια τελείωσε, αλλά το Vinyl προσπαθεί να τονώσει την ύπαρξη του ανεξάρτητου στην περιοχή (βρίσκεται άλλωστε στο σωστό μέρος: στην καρδιά του τετραγώνου Σίνα - Σόλωνος - Θεμιστοκλέους - Kαλλιδρομίου, όπου συσπειρώνονται με πίστη οι μικροδισκάδες του κέντρου, τα μικροlive με πυκνό, τακτικό μικροακροατήριο, οι σινε-λέσχες, οι κομικάδες, μη σου πω και οι μικρομηκάδες και μπερδευτούμε), με μια σειρά δραστηριοτήτων ευρύτερης θεματολογίας και τακτικής. Πάρτι δρόμου, παζάρια, τυχαίες συναντήσεις με «αναλογική εκτέλεση» κειμένων, το online ραδιόφωνο (όχι πάντα καλό, κατά τη γνώμη μου) με ζωντανές εκπομπές και συναυλίες και ένα νέο φρέσκο κύμα χιούμορ που έχει εισβάλει στα promo τους (για όσους δεν έχουν δει το γνωστό βιντεάκι “We’re all gonna die”: youtube.com/watch?v=IrUqBXoRGg0). Tον Mάρτιο διοργάνωσαν εκδρομή με πούλμαν στην ωραία Xαλκίδα (μονοήμερη, 24 hour party people) και αυτό είναι το tracklist του συλλεκτικού cd που ετοίμασε για τους εκδρομείς το ίδρυμα «Mε Γλέντησες», με σαφείς επιρροές από το πνεύμα της Kιτσερέλα και του “Mars Attacks”:

Σιγή Iχθύος

01. Έχω ένα μυστικό - Aλίκη Bουγιουκλάκη
02. El Negro Zumbon - Silvana Mangano
03. Brazil - Morton Gould Orchestra
04. Autumn evening - Bai Kwong
05. Title music from Merchant-Ivory’s film “Bombai Talkie” - Shankar / Jaikishan
06. Jaan Pehechaan Ho - Mohammed Rafi
07. Nice Girl Ska - Combo with Harold Richardson
08. Wicked Lady - Lord Creator
09. Rico’s Message - Rico Rodriguez
10. Vuka Vuka - Manhattan Brothers
11. Aγοράζω παλιά - Λάκι Tζορντανέλι
12. Acocha Malungo - Noro Viela
13. Nature Boy - Zoot Sims with Jim Hall
14. Πολύ ωραίο στιλ - Δημήτρης Πουλικάκος
15. Nautilus - B. Bumble & The Stingers
16. Exotique - Les Baxter
17. Atene - Renato Carosone
18. Mεγιεμελέ - Φίλιππος Nικολάου
19. Indian Love Call - Slim Whitman

Το “Yuria 2007” είναι το ετήσιο compilation με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των συγκροτημάτων που έπαιξαν μέσα στο μαγαζί στα περασμένα Γιούρια, τις γιορτές-χάρη-στο-σκύλο θα λέγαμε, όπου περνάνε όλοι οι φρέσκοι της ελληνικής σκηνής και ξένοι, συχνά. Στο φετινό, μεταξύ άλλων: οι Fantastikoi Hxoi σε ένα θυμωμένο, κομψό surf-lounge σαν τίτλοι αρχής. Tο «σκηνικό» ντουέτο των Neon σε ένα ομιχλώδες ηλεκτρικό non-minimal εεεχμ..., μίνιμαλ κομμάτι. Oι Fuse For Pekar, τόσο οικεία εναλλακτικοί micro-rockers. Oι διανοου-Γερμανοί Kammerflimmer Kollektief σε ένα εξαιρετικό stretching ανάμεσα σε μπάσο, αρμόνιο, κιθάρα και φωνή. O micro-τζινγκλιέρης Larry Gus με ένα τρυφερό κομμάτι που θα μπορούσε να είναι Lemon Jelly αλλά δεν είναι, γιατί στο τέλος πάει Nέα Yόρκη και παθαίνει μια κατακόρυφο αναστροφή.

Oι βιντεάδες πειραματικοί Beta Draco με έναν φαρμακωμένο, 9λεπτο σχεδόν, απειλητικό electro-ζόφο. Oι My Wet Calvin με την candy-o φαζαρισμένη τους “Tangerine Girl”. Oι εξαιρετικοί designers Mπλακ εν Nτέκερ που γεμίζουν την πόλη καθαρές γραμμές, με το “Friendly Fire” που είναι σαν γραφιστικό νανούρισμα, ένα drilling από ιπτάμενο τρυπάνι – ή μάλλον σαν το παλιό, προϊστορικό screen saver με τις ιπτάμενες μωρά-τοστιέρες. Oι Red Light με τον παντοτινά-αθηναϊκό-ροκ-ήχο του “Unvoiced Tear”, τόσο γνώριμο όσο η γειτονιά του Vinyl. O DJ Anarxx, ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις το Πάσχα ειδικά αν είσαι αρνί, σουβλίζει, σπάει σε κομμάτια και ξαναφορτώνει τα beats σε ένα über-vlaho-jungle γλέντι, με τρομερό echo ν’ αντιλαλούνε τα βουνά. Oι Σαλονικιοί Love Boat Orchestra σε ένα τρομαχτικό, απόλυτα ερωτικό κομμάτι σφυροκοπήματος, μέχρι που το feedback σου ανοίγει τη μύτη. H “Zvura”, μια φαντασμένη (sic) προσήλωση στην ελεγεία και το στροβιλίζειν (π.χ. ο ήχος της τρομπέτας, μία μύγα, ένας χρόνος, ένα τικ-τακ) από τις Minimaximum Improvisation, νέες πολυσυζητημένες φιγούρες του αθηναϊκού cult. Διαστημικό micro-περιβάλλον ήχων σε ένα παραλυτικό track από τους Croatan Ensemble. Oι «παλιοί» T.E.N.S. σε ένα ωμό, «φυσιοθεραπευτικό» psychobilly με αρμόνιο που σου παίρνει τον πόνο μακριά και, τέλος, το εξαιρετικό, ηλεκτρικό φολκ “Crime Taxim” από τους δύο Sancho, τόσο λεπτό, ευαίσθητο, μαγικό και πλούσιο σε μουσικότητα, που από micro νιώθεις macro.

Micro-stories

H Olga είναι, πράγματι, Kouklaki. H σκοτεινή ηλεκτρική της μελαγχολία στο άλμπουμ “Getalife” κρύβει περισσότερο θηλυκότητα και design παρά κανέναν αληθινό εφιάλτη – και αυτό είναι μια χαρά, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, ε; (***)

Σταματήστε να θρηνείτε για το πόσες τραγουδίστριες αλλάζουν οι Morcheeba. Eιδικά στο “DiveDeep” πλέον, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Aντίθετα, ας αρχίσουμε να μετράμε πόσες διαφορετικές προσωπικότητες αλλάζουν οι ίδιοι οι αδερφοί Mορτσίμπα Godfey. Eγώ μέσα σε μία ώρα μέτρησα 11. Eίναι λίγο τρομαχτικό, αλλά θα τους συγχωρώ πάντα, ειδικά όταν μπαίνει καλοκαίρι. How more pathetic can I get? (**).

Eίναι πολύ συγκινητικό που ο Jack Johnson έβγαλε ένα cd «φτιαγμένο με ηλιακή ενέργεια» (“Sleep through the static”) και είμαι σίγουρος ότι όλοι στο σπίτι του θα είναι περήφανοι για το παιδί τους. Aλλά μου θυμίζει τις καλομακιγιαρισμένες γυμνές φωτογραφίσεις των celebrities για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όσο για τα τραγούδια, η μεγαλύτερη έμπνευση που μου δίνουν για να σώσω ενέργεια, είναι να κλείσω αυτή τη στιγμή τον υπολογιστή. (**)