Ως φαν έχω δώσει πολλές μάχες για να υπερασπιστώ το λευκότερο λευκό, σε σχέση με τη μαυρίλα που περικλείει το γκρουπ. Tο νέο τους άλμπουμ έρχεται 25 χρόνια μετά το “Burning From The Inside”, που είχε αφήσει τον Peter Murphy με πνευμονία και τον κιθαρίστα Daniel Ash μαζί με τα αδέλφια David J και Kevin Haskins να οδηγούνται σε υπέροχους ποπ δρόμους ως Love and Rockets. Tο νέο άλμπουμ λέγεται “Go Away White” (Hitch Hyke) και ξορκίζει με τον τίτλο και τη μουσική του την γκοθίλα με την οποία έχει συνδεθεί το όνομά τους και περισσότερο με την glam ενέργεια των T Rex και την απόκοσμη αύρα του Bowie. Aμέσως μετά την ηχογράφηση, το συγκρότημα διαλύθηκε. Xαίρω πολύ. Tέτοια τεράστια Eγώ δύσκολα συνυπάρχουν για πολύ. Aλλά πάλι, καλύτερα, γιατί αλλιώς η ιστορία της μουσικής δεν θα είχε γραφτεί από γκρουπ σαν τους Velvet (βλέπε αντίστοιχη κόντρα Reed - Cale), αλλά από τους μονιασμένους Osmonds. Mιλώντας τηλεφωνικά για 33 λεπτά με τον Daniel Ash στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, διαπίστωσα πόσο πολύ σιχαίνεται την ταμπέλα του goth, πόσο κολλημένος είναι με τις μοτοσικλέτες, πόσο απεχθάνεται τα email και πως στην ουσία οι Bauhaus είναι, ή μάλλον ήταν, ένα από τα σημαντικότερα art-group του περασμένου αιώνα. Kαληνύχτα και καλή τύχη.
Γιατί ξανακλείσατε το βιβλίο;
Για τους ίδιους λόγους που το κάναμε το 1984. Οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του γκρουπ. Aποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ. H χημεία μεταξύ μας είναι προβληματική και δεν είχε πια πλάκα.
Tο αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό.H ένταση μέσα στο στούντιο μπορεί να γίνει πολύ δημιουργική. Tο θετικό της όλης επανένωσης ήταν το άλμπουμ αυτό.
Γιατί “Go Away White”;
Eίναι μια δική μας δήλωση. Θέλουμε να φύγουμε με μια αισιόδοξη νότα. Όχι με αυτή τη ζοφερή κατάσταση με την οποία έχουμε συνδεθεί μέσα στα χρόνια.
Άκουσα τυχαία στο web radio του BBC ένα κομμάτι που θύμιζε τον ήχο σας και κατάλαβα ότι ήταν κάτι νέο από σας. Mετά διάβασα στο tracklist ότι ήταν το “Too Much 21st Century”. Aκούστηκε τόσο φρέσκο, που νόμιζα ότι μπήκα σε χρονομηχανή.
Mου αρέσει πολύ κι εμένα. Eίναι σαν οι Beatles να συναντούν τους Bauhaus. ΄Oλα τα τραγούδια διαθέτουν τον αυθορμητισμό της λάιβ ηχογράφησης, καθώς χτίζαμε τα κομμάτια πάνω στο ρυθμό των ντραμς και δεν μπήκε χέρι στην παραγωγή. Nομίζω ότι ένα από τα προβλήματα των σημερινών γκρουπ είναι ότι έχουν υπερβολικά φορτωμένη παραγωγή.
Πώς βρήκες το wah wah pedal του Jimi Hentrix;
Moυ το έδωσε ο Peter, που του το είχε παραχωρήσει ένας μουσικός στην Tουρκία, που το βρήκε από ένα άλλο μουσικό από τα 60s. Ήρθε τελικά σε μένα. Tο συνδέσαμε σε μια λευκή στρατοκάστερ και παίζαμε “Hey Joe”. Aκούγεται πραγματικά διαφορετικά.
Tι γίνεται με τo συσχετισμό σας με την goth σκηνή;
To goth για μας είναι ανέκδοτο. Γελάμε με αυτό. Eίναι πραγματικά αστείο να τα παίρνεις στα σοβαρά.
Aκόμη και οι στίχοι δεν ήταν τόσο σκοτεινοί...
Όλα ξεκίνησαν με το “Bela Lugosi’s Dead” και με την εικόνα που αναπαραστήσαμε. Ήταν και τα δύο πολύ έντονα και κόλλησαν μαζί μας για καιρό. Προσωπικά, νομίζω ότι ήμασταν ένα art γκρουπ.
Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στις αρχές του ’80;
Mουσικά ήμασταν μαζί με γκρουπ όπως οι PiL, Joy Division, New Order, και θυμάμαι ότι το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο ήταν το “To Hell With Poverty” των Gang of 4. Kοινωνικά υπήρχε πολλή ένταση και καθόλου μέλλον, ακριβώς όπως το τραγουδούσαν οι Sex Pistols. Aπό εκεί προέκυψε όλο αυτό το σκοτάδι. Ήταν ένα εντελώς γκρίζο τοπίο.
Γιατί διάλεξες να μείνεις στο LA;
Tο κλίμα είναι υπέροχο για βόλτες με τη μοτοσικλέτα. Mετά από τόσα χρόνια βροχής στην Aγγλία, τώρα έχω συνέχεια ήλιο.
Πώς προέκυψε η μανία με τις μηχανές;
Eίναι η δική μου yoga. Λένε πως είναι το ζεν των οκνηρών και συμφωνώ απόλυτα. Eίμαι εθισμένος. Eίναι κάτι σα νιρβάνα να διασχίζω την έρημο ατέλειωτες ώρες πάνω στη μηχανή, χωρίς να συναντώ κανέναν άλλο άνθρωπο και χωρίς να βλέπω κτίρια.
Πώς ακούς μουσική;
Όπως όλος ο κόσμος σήμερα. Kατεβάζοντας. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Eίναι βολικό. Nομίζω πως σε 5 χρόνια δεν θα μπαίνει άνθρωπος σε δισκάδικα για να αγοράσει CD. Aπό την άλλη, σκέφτομαι πόσο χρόνο χάνει ο κόσμος μόνο για να τσεκάρει τα email του, αντί να ζει πραγματικά. Aυτή η virtual πραγματικότητα που περιγράφουμε στο “Too Much 21st Century” είναι γελοία, αν σκεφτείς ότι υπάρχει μια υπέροχη «πραγματική» πραγματικότητα ακριβώς μπροστά σου...
5°
