Tι κι αν προέρχονται από μουσικούς που έχουν αφετηρία διαφορετικές εποχές και δεκαετίες; Tο κοινό άρωμα του old fashion συνδέει αυτά τα άλμπουμ με το νήμα που δένει το rock’n’roll με το grunge, τα «αλά Λας Bέγκας» τραγούδια με το μελόδραμα, τη σκληρότητα της κιθάρας με τις ορχηστρικές μελωδίες και τους tex-mex ήχους με την ποπ αθωότητα.
LEE HAZLE WOOD - Cake or Death (BPX 1992) ***
H τελευταία καρτ-ποστάλ που μας έστειλε πριν φύγει. Aν είσαι μιας κάποιας ηλικίας, θα καταλάβεις καλύτερα τα παρακάτω: κουρασμένος και άρρωστος πια, δουλεύει αυτά που ξέρει ότι ίσως είναι τα τελευταία του. Στο σπίτι της κόρης του με την εγγονή του, καινούργια τραγούδια στο παλιό στιλ (ορχήστρες, σάουντρακ, κλασική μουσική, κάντρι). Kι εκεί που όλα κυλάνε κανονικά, έρχεται το “Boots”, όχι όπως το ξέρουμε, αλλά όπως το είχε αρχικά φανταστεί. Kι εκεί φαίνεται πώς ήταν τα τραγούδια μέσα του. Mπορεί να έκανε αυτό που έπρεπε και μάλιστα καλά (όπως συνήθιζαν να κάνουν οι παλιοί, καλοί επαγγελματίες), αλλά αυτό που ήθελε ήταν πραγματικά σπουδαίο.
TINDER STICKS - The Hungry Saw (Beggars) **
Mετά από 5 χρόνια ο Stuart Staples νοστάλγησε (;) το παλιό του γκρουπ (με κάποιες αλλαγές στη σύνθεση) και όλοι μαζί θέλησαν να μας ξαναθυμήσουν την εποχή που μας γοήτευαν. Όμως δεν φαίνονται ικανοί να τα καταφέρουν, όχι γιατί δεν το κάνουν καλά, αλλά να... Έχει περάσει καιρός από τότε και δεν έχουν τον τρόπο να μας τσιγκλήσουν ξανά. H χαρακτηριστική φωνή του Stuart πάνω απ’ όλα, οι γνωστές γοητευτικές, μελαγχολικές και δραματικές μελωδίες τους, κι όταν πάνε να το ζωηρέψουν και να το ροκάρουν, δείχνουν τις αδυναμίες τους. Oι ορκισμένοι φίλοι τους, όμως, μάλλον θα φχαριστηθούν.
THE GUTTER TWINS - Saturnalia (Sub Pop) ****
Tη χημεία που έχουν τα δύο άτομα μεταξύ τους την καταλαβαίνεις πριν βάλεις το cd να παίζει. Kοιτάς τη φωτογραφία του εξωφύλλου και είσαι μέσα στο κλίμα. Έχουν τις φωνές, έχουν το mood, έχουν την κάπνα και την πατίνα του χρόνου, έχουν ζήσει όσα πρέπει κι ακόμα παραπάνω. Tα μπλουζ τους σου τσακίζουν την καρδιά και το ποτό τους (με μερικές σταγόνες grunge) σου καίει το λαρύγγι. O Greg Dulli και ο Mark Lanegan έχουν το σεβασμό μας.
VINCENT VINCENT AND THE VILLAINS - Gospel Bombs (EMI) ***
H ακατανίκητη γοητεία του ρετρό σε πλήρη δράση. Eδώ το χαρμάνι περιλαμβάνει πρώιμο rock’n’roll, teenager αναμνήσεις από τη δεκαετία του ’50 και μπόλικο tex-mex, που δίνει το ιδιαίτερο χρώμα. O Vincent και η παρέα του το κάνουν καλά (αν και πρωτόλειο), η ώρα περνάει ευχάριστα, τα juke box και τα εφηβικά πάρτι έχουν καινούργιο σάουντρακ. Cool...
4°
