Tα «Oπωροφόρα της Αθήνας» καρποφορούν αυτές τις μέρες στις αίθουσες και με αυτό σαν αφορμή, διάβασα διάφορες συνεντεύξεις του σκηνοθέτη της ταινίας Νίκου Παναγιωτόπουλου. «Έχω ανάγκη να θαυμάζω» είπε στην «Ελευθεροτυπία» και μου αποκάλυψε έναν κόσμο που ήξερα κι εγώ μεν, αλλά που ποτέ δεν είχα ονοματίσει. Δεν μου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό… Και να ’το τώρα μπροστά μου με 4 λέξεις. Το είπε κάποιος άλλος για μένα.
Πριν από μερικές εβδομάδες θαύμασα τη Μαρία Πολύζου όχι μονάχα γιατί έκανε την απίστευτη διαδρομή Μαράθώνας/Σπάρτη/Μαραθώνας, αλλά και για τον τρόπο που σκέφτεται, για τη θέλησή της και για όσα διατύπωσε σε μία συνέντευξή της στo «Κ» της «Καθημερινής». Κάποια άλλη εποχή αυτή η συνέντευξη και –κυρίως– αυτό το άτομο θα είχε γίνει σημείο αναφοράς, ένα γοητευτικό πρότυπο. Τώρα φαίνεται να μη χωράει πουθενά. Η σύγχρονη Ελλάδα σκέφτεται πολύ διαφορετικά (εξού κι αυτό που ζούμε). Πάνε μέρες τώρα που διάβασα αυτή τη φράση του Νίκου Παναγιωτόπουλου κι όλο τη σκέφτομαι κάνοντας σταδιακά μία μικρή(;) προσθήκη: «Έχω ανάγκη να θαυμάζω ΤΩΡΑ».
Όταν στην εφηβεία μου διάβασα τον Φύλακα στη σίκαλη και αμέσως μετά τον Ντέμιαν του Έσσε, δεν το πίστευα πως η ανάγνωση μπορεί να μου προσφέρει τέτοια ευχαρίστηση και να είναι τόσο μαγική. Η αίσθηση του χρόνου που έχασα στη συναυλία των Residents ήταν συναρπαστική εμπειρία. Μόλις τέλειωσε το Στάλκερ του Ταρκόσφσκι, που είδα ένα απόγευμα μόνος μου στο Όπερα, δεν μπορούσα να κουνήσω κι έκλαψα με μαύρο δάκρυ στη Γειτονιά των καταφρονεμένων του Κουροσάβα, όπως κι όταν μπήκα στο Γουέμπλεϊ το ’77 για να δω τους Rolling Stones. Μία Κυριακή πρωί του ’74 γύρισα σπίτι με τους πρώτους μου δίσκους. Όταν άκουσα το Dark Side of the Moon έκανα ώρες να συνέλθω κι όταν ήρθα σε επαφή με την ποίηση του Jim Morrison (από τον πρώτο δίσκο των Doors), ήθελα να γίνω ποιητής. Από τότε το εικονοστάσι μου δεν έχει σταματήσει να μεγαλώνει. Δεν έχω πια πού να τους βάλω, όλες αυτές τις τρομερές μούρες: Tom Waits, Scott Walker, Jim Jarmousch, Gas Van Sant, Led Zeppelin, Ντοστογέφσκι, Ηράκλειτος, Frank Zappa, Miles Davis, Βινγκεστάιν, Patti Smith, P.J. Harvey, Λευτέρης Βογιατζής, Δημήτρης Παπαϊωάννου, όπως και οι περισσότεροι που είναι μαζεμένοι στο εξώφυλλο του Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band και δεκάδες ακόμη που με κάνουν να σκέφτομαι συνέχεια: «Μέγας είσαι, άνθρωπε, και θαυμαστά τα έργα σου». Ένα σύμπαν που θαυμάζω και που μου χάρισε ουσία και περιεχόμενο. Θα μπορούσα να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με αυτά τα «ιερά τέρατα» και να τροφοδοτούμαι διαρκώς νοσταλγώντας. Όμως η πραγματική μου ανάγκη είναι να θαυμάζω ΤΩΡΑ, ανθρώπους και καλλιτεχνήματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Προτιμώ χίλιες φορές να ακούσω έναν καινούργιο δίσκο απ’ το να βάλω ένα all time classic άλμπουμ που μου έχει προσφέρει απολαύσεις στο παρελθόν. Να πάω στη συναυλία ενός νέου συγκροτήματος, απ’ το να δω το εντυπωσιακό live των U2 ή των Rolling Stones. Θλίβομαι για όλες αυτές τις άσκοπες επανασυνδέσεις αγαπημένων μου συγκροτημάτων από το παρελθόν, που γίνονται για να μηρυκάσουν όσα έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά χαίρομαι για όσους «γερόλυκους» παραμένουν δημιουργικοί, έστω κι αν αυτό που κάνουν τώρα –με αντικειμενικά κριτήρια– είναι «μικρότερο» απ’ αυτό που έκαναν τότε.
Συμφώνησα απόλυτα με τον Lou Reed που ένα βράδυ στο Παλλάς σηκώθηκε κι έφυγε απ’ τη σκηνή επειδή του τα ’χαν πρήξει, ζητώντας του να παίξει κάτι απ’ τα παλιά. Ένας αληθινός δημιουργός νοιάζεται για το «νεογέννητο» παιδί του κι ο Lou Reed είχε έρθει για να παίξει τον καινούργιο του δίσκο κι όχι για να σαλιαρίσει μαζί μας νοσταλγώντας με τα Walk on the Wild Side και Perfect Day.
Έχω ανάγκη να θαυμάζω ΤΩΡΑ και το εικονοστάσι μου κάθε μέρα συμπληρώνεται με τον Boy, τους Animal Collective, τον Οικονομίδη, τον Σύλλα Τζουμέρκα, τη Μόνικα, τους Future of the Left, τον Lolek, τον Antony, τον Silly Boy, τον Λάνθιμο, τον Perfume Genius…
Είμαι 51 ετών. Έχω πίσω μου ένα σπουδαίο, μοναδικό, υπέροχο σύμπαν γεμάτο από σπουδαίους δημιουργούς, από μεγάλους ανθρώπους, αλλά χωρίς να μπορώ να θαυμάζω ΤΩΡΑ νομίζω πως θα μαραζώσω. Είναι ένα από τα πράγματα που με κρατάνε ζωντανό.
4°
